9
9
Bij een van de bungalows, v.l.n.r.: Chris Meesters, Anneke
Meesters, Rietie de Roder, Oelie Vogelzang, Anneke Royen,
Hetty van Lieshout, Adrie Royen.
Gedeelte van ons groepje op de Neutrale Mulo, v.l.n.r.
zittend: Gitari, Hetty van Lieshout, Lucky Dezentjé, Bep
van Santen, Yap Boen Nio (als ik het goed heb). Knielend
v.l.n.r.: Annie Dijkstra,
familie, die er ook zat en het kennelijk
erg grappig vond toen Cora en ik het
ijskoude water indoken öf ze vonden
ons erg dapper! Eigenlijk waren we zelf
erg verbaasd, want vroeger zaten we
altijd eerst een tijd te bibberen aan de
kant, voordat we er ingingen. Er was
ook een ander zwembad bijgekomen,
maar daar hadden we natuurlijk geen
oog voor. Het bergje naast het zwem
bad dat wij vroeger altijd beklommen,
over het wandelpad dat daar zig-zag
boven liep en waar we op de top prach
tig uitzicht hadden en zo op ons huisje
konden kijken, was nu helemaal bebost
en dat uitzicht was er niet meer. Wij
konden het tenminste niet vinden, zö
dicht was het begroeid.
We hadden, vooral in de vakanties daar,
vreselijk veel plezier want behalve
zwemmen en wandelen, speelden we
vaak "diefje" en kastie op het grote
sportveld. Het veld werd voornamelijk
gebruikt door de padvinders, waar ze
dus ook kampeerden. Er was een lange
zaal onder een afdak, waar lange tafels
stonden met aan weerszijden banken,
waar aan gegeten werd en spelletjes
gedaan enz. Mijn vader was ook Akela
van de Welpen en werkte ook veel met
de padvinders.
Het was vooral zo fijn in Kaliurang
omdat bijna al je vrienden van school
daar hun vakantie doorbrachten. De
familie Dezentjé had daar hun eigen
mooie huis met een tennisbaan. De
meisjes. Jantje en Lucky waren goede
vriendinnen en ook mijn klasgenoten
en van Cora natuurlijk ook. Daar waren
de families Vogelzang, Oelie en Wim,
Bep van Santen, Royen, van Blomme-
stein en nog vele anderen.
's Avonds kwamen we ook vaak bij
elkaar om te kaarten of Monopoly te
spelen. In die tijd bestond er nog geen
T.V. of video en toch konden we ons zö
goed vermaken.
Bij ons huis behoorde ook een grote
tuin, waar plaats was om badminton te
spelen en op een open plek tussen rijen
dennebomen, stond een ping-pong tafel
waar menige wedstrijd werd gehouden,
zoals gewoonlijk, door mijn vader ge
organiseerd, die zelf veel van sport hield
en ook een verwoed tennisspeler was.
Meneer de Graaff, het hoofd van de
Eerste Europese Lagere School A en
zijn vrouw en dochter Eefje, waren vaak
onze gasten. Bijna al mijn vrienden en
vriendinnen zaten bij hem op school.
Later, na ons toelatingsexamen, gingen
Cora en ik naar de Neutrale Mulo, ande
ren gingen naar de Christelijke Mulo.
Die Neutrale Mulo hebben we ook weer
teruggevonden. Het is nog steeds een
school en staat in een zijstraat van de
Jalan Cik di Toro. Nu is het groen
Mijn vader, C. G. de Roder, als Akela in
aktie met (knielend) Bob Zonneveld en
Piet Schüler.
geverfd en er is een hoog ijzeren hek
voorlangs de hele school. Wij hadden
daar een vast groepje vriendinnen, waar
toe o.a. Bep van Santen, Lucky Dezentjé,
Annie Dijkstra en vooral niet te verge
ten, Gitari Tari, zoals wij haar altijd
noemden, een prinses van de kraton,
enz. behoorden. Ze kwam vaak in sarong
kabaja naar school. Ook het andere
meisje met de vlechten op de foto, was
van de kraton. Haar naam ben ik ver
geten.
Het leuke was, dat toen Cora en ik weer
terug waren in Yogya in 1986, wij Tari
weer ontmoet hebben. Ja, ze woont
daar nog steeds en is met een "com
moner" getrouwd en heet nu Gitari
Martodiprodjo. Ze spreekt nog vloeiend
Hollands (én Frans) en gebruikte zo af
en toe echt Hollandse uitdrukkingen,
die Cora en ik bijna vergeten waren,
omdat we al zo lang in een Engels
sprekend land gewoond hebben. Wat
hebben we veel gelachen. Tari en haar
man, Mas heette hij als ik me niet
vergis, namen ons veel mee uit in hun
auto en brachten ons naar de beste
zilver-en batikwinkels. Ook trakteerden
ze ons op een etentje, een Indonesische
smörgosbrot, in een restaurant n.b., ge
legen aan wat vroeger de Kroonprins
laan heette. Vroeger heette dat de
Nieuwe Wijk en stonden er alleen maar
woonhuizen. Alles is wel erg veranderd,
hoewel we vonden dat Yogya het meest
"herkenbaar" was in vergelijking met
b.v. Jakarta.
Cora en ik behoorden ook tot de pad
vinderij in Jogja. De naam van onze
leidster of "Hoppy" zoals wij haar
noemden, ben ik vergeten. Toen "Hop-
py's" man overgeplaatst werd, werd
"Pierewiet" onze leidster. Dat moet ook
een bijnaam geweest zijn. Daar zijn ook
nog vele fijne herinneringen aan ver
bonden.
(lees verder volgende pagina)
