70 JAAR GETROUWD
30,20,10 JAAR
geleden geschreven
OMA KREECKE
Plotseling kregen wij een briefkaart
in de bus, waarin het overlijden
werd vermeld van een oude, trouwe
lezeres Oma Kreecke. U kent haar
niet (want het enige brieffragment
van haar hand, eens in Tong-Tong
afgedrukt, is alweer zó langgeleden)
en was helemaal geen buitengewoon
verdienstelijke of beroemde figuur.
Maar het was een klein, taai, koppig
mensje, zoals wij er zoveel kennen,
van die Oma's die nooit capituleren.
Die erop stond erkend en gewaar
deerd te worden als Indische. Omdat
ze ten volle overtuigd was van de
foede en mooie eigeschappen van
et Indisch zijn.
Ze was niet op haar mondje gevallen
(en ook TT kreeg menige lik uit de
pan te incasseren, maar ze blééf
trouw en offervaardig abonnee) en
liever verhuisde ze dan zich neer te
leggen bij onaanvaardbare dwang.
Dus verhuisde Omaatje eindeloos,
kris-kras door heel Holland. Mis
schien noemen sommige mensen
Omaatje eigenwijs of onverdraag
zaam, maar lieve mensen, als een
mens op zulke hoge leeftijd, bij
steeds zwakkere constitutie, zó
defiant zichzelf durft te blijven, dan
krijgen wij groot respect. En verkie
zen wij één zo'n "onverzoenlijke"
boven honderdduizend gelaten en
slappe "assimilanten".
Door haar op deze plaats te geden
ken, brengt Tong-Tong hormat aan
al onze eenvoudige, onbekende oud
jes, die vaak vergeten door iedereen,
en met een naderende dood aan de
kim, hun eigen laatste strijd alleen
en zonder klagen uitvechten.
Het zijn in de lezerskring van Tong-
Tong telkens weer de oudjes, die ons
leren wat branie zijn is. Kijk, we
leren telkens weer hoe je rijk moet
worden en hoe je het lekkerst "safe"
kan zijn en hoe je het snelst beroemd
kan worden. Én het zijn allemaal
waarden die onzeker blijven en ons
eens afgenomen worden, maar branie
kan je zijn tot de laatste dag, tot de
laatste snik. En branie maakt een
mooi en sterk mens van je.
Van Oma Kreecke kregen wij deze
laatste les mee. En van haar kunnen
wij nu zeker zeggen niet: zij ruste in
vrede, maar zij rust in vrede.
(uit: Tong-Tong, 15 mei I960)
INDISCH
Als je bij echte Indische vrienden op
bezoek komt (z.g. sobat kentel)
moet je nooit verbaasd zijn, als je
bevestigend antwooord op de vraag
of je koffie wilt, te horen krijgt:
"Maak maar zelf'soms tevreden
kirrend er achteraan: "Je weet de
weg wel, ja?
Zo maar vrij en ongelimiteerd in de
etenskast van vrienden rommelen is
een karakteristiek van Indische
vriendschap. Vaak komt daar nog de
invitatie bij: "Beuk maar de etens
kast!" oftewel doe je maar ENORM
te goed! Vooral vrouwelijke gasten
plegen zich op visite matig te
gedragen (en elk dieet is daarvoor
een dankbaar excuus). Als U dus
Indische vriendinnen op bezoek hebt,
die niet te gauw "dank U" zeggen
maar gerust twee of drie lceer
tambah, weet U zeker dat de vriend
schap goed aan is!
(uit: Tong-Tong 15 mei 1970)
ZIJ GAF EN NAM
en was als een door en door wispel
turige vrouw. De ene dag zonnig.
Vrolijk en gezellig. De volgende, als
ze "verkeerd" wakker geworden
was, een furie, die sloeg en smeet
met alles wat ze in handen kreeg. En
in allebei die toestanden hield ik van
haar, Straat Bali, de smalle sleuf,
tussen Java's oostkust en het eiland
aan de overkant, dat zich uitstrekte
als een alligator in alle grootheid,
(uit: Moesson, 15 mei 1980)
middelbare opleiding
kreeg opdeK.W. III. Toen
zij na hun studies elkaar
weer ontmoetten, "vielen"
zij eindelijk voor elkaar. Zij
trouwden op 10 mei 1920
en kregen 3 dochters en 2
zonen. Anno 1 990 heb
ben zij 9 kleinkinderen en
14 achterkleinkinderen.
Van '2 7 tot '31 werkte Dé
op de afdeling Comptabi
liteit van het K.P.M.-hoofd-
kantoor op het Konings
plein. Noor studeerde
tussen de bedrijven van
het huishouden en het
opvoeden van de kinderen
vooreen piano-acte. Dé is
in de oorlog geïnterneerd
geweest, terwijl Noor zich
door het "leven buiten het kamp" heeft heengeslagen.
Natuurlijk is er nog veel meer te vertellen over dit
unieke tweetal, maar laat ik mogen volstaan door hen
ook vanaf deze plaats in Moesson namens heel de
familie en de vele vrienden nog heel veel liefs toe te
WenS8n" G. ("Maus") PIPPER
Een Gouden Huwelijksfeest is nog altijd bijzonder,
maar een huwelijk dat 70 hele jaren heeft stand
gehouden mag als zeer bijzonder worden beschouwd.
Hij heet F. J. R. (Dé)
Ceuleersen zij is L. A. L.
(Noor) Cobet, mijn
schoonouders. Op 10 mei
jl. waren zij 70 jaar ge
trouwd, een feit dat op 1 2
mei jl. met familie en vrien
den groots is gevierd. Dé
en Noor zijn beiden in
Batavia geboren; hij in
1899, zij in 1900. Zij
kennen elkaar al vanaf de
fröbelschool en de School
met de Bijbel aan de Sluis
brugstraat. Pa Cobet was
leraar Wiskunde en later
ook Handelswetenschap
pen aan de P.H.S.
Noor heeft in Nederland
de 3-jarige Handelsschool
gevolgd, terwijl Dé een
20
