INDISCHE BEJAARDENZORG
mensen zijn met een roeping om onze
oudjes in het tehuis te verzorgen. Tot
plotseling dat moment komt, dat je
voelt dat jezelf ook niet meer zo jong en
sterk bent. Je bent niet ziek, niet dement,
niet hulpbehoevend, integendeel, maar
veel van watje hebt en wat is, hoeft niet
meer zo nodig. Eigenlijk zou je best
willen wonen waar het kleiner is, over
zichtelijker, veiliger. Dus gewoon op
kleinere schaal je verdere leven willen
leven, maar dan met een knop bij de
deur waarop je kunt drukken als het
echt nodig is. En een zaal waar je
gewoon, gezellig kunt eten. En voor de
deur niet alleen die eeuwige bushalte
die zo prettig is, maar ook een parkeer
plaats voor je eigen auto. En waar je
woont heet dan geen "bejaardentehuis"
maar bijvoorbeeld "wooncomplex voor
Indische senioren".
Maar ja, als je daar aan denkt, besluit je
al gauw om voorlopig maar te blijven
zitten waar je zit, want het bestaande
beeld van Indische tehuizen trekt niet.
En after all verdom je het toch ook om
als "bejaarde" verder te gaan. De duvel
is oud, is het niet.
En hebben we er geen veertig jaar
Holland opzitten met alle verworven
heden op velerlei gebied?
Een toekomstvisie voor Indische bejaar
denzorg. Nieuwe ideeën? Een andere
terminologie? Andere behoeften? Bre
ken met stereotype beelden?
Er is nog veel te doen voor de S.Z.I.N.,
Indische organisaties en W.V.C. Maar
één ding mag niet gebeuren: geen enkel
Indisch tehuis mag verdwijnen, ook
Sint Jan Baptist niet, want juist dat
moderne gebouw biedt vele mogelijk
heden om een nieuwe visie op bejaar
denzorg te realiseren.
RALPH BOEKHOLT
In Moesson van 1 april jl. schreven wij over de dreigende "sluiting" door het
ministerie van W.V.C. van de huidige vier verzorgingstehuizen voor Indische
bejaarden (Sint Jan Baptist, Dennenrust, Patria en De Leeuwerik).
Met "sluiting" werd en wordt niet bedoeld dat die huizen letterlijk worden
opgeheven, maar dat die tehuizen de status krijgen van "regulier tehuis", wat wil
zeggen dat niet alleen Indische bejaarden maar ook andere ouderen daarin kunnen
worden opgenomen. Het gevolg daarvan zal dan zijn dat van een Indisch tehuis,
een Indische sfeer, een Indische benadering enzovoort geen sprake meer zal zijn.
En dat is iets wat betreurd moet worden, omdat juist dat alles zo belangrijk is voor
Indisch bejaarden.
W.V.C., zo was in hetzelfde artikel te
lezen, kwam met deze dreiging omdat
regelmatig sprake is van onderbezetting
in de Indische tehuizen en dat deed de
vraag rijzen of er eigenlijk wel voldoende
belangstelling is voor zogeheten cate
gorale Indische tehuizen. Indien op korte
termijn niet wordt aangetoond dat er nu
en in de (nabije) toekomst voldoende
kandidaat-bewoners zijn, dan zullen
genoemde tehuizen hun Indische status
verliezen. Als eerste zal Sintjan Baptist
in Den Bosch daarvoor in aanmerking
komen, omdat dit tehuis allang een
structurele onderbezetting heeft. Onder
bezetting betekent lege bedden en ook
lege bedden kosten geld. En bovendien
zou in dat lege bed iemand kunnen
slapen die elders op een wachtlijst staat.
Naar aanleiding van deze "W.V.C. drei
ging" is tot nu toe tweemaal overleg ge
voerd tussen de S.Z.I.N., het overlegor
gaan van de Indische tehuizen, en enkele
Indische organisaties. Voorlopig is hier
uit gekomen dat Censio, de Centrale
van Samenwerkende Indische Organisa
ties, een dialoog aangaat met W.V.C.
om te pleiten en zonodig te strijden voor
het behoud van de Indische tehuizen
voor de Indische gemeenschap. Verder
zal een onderzoeksbureau over enige
tijd een onderzoek doen naar de behoef
te aan Indische tehuizen in de (nabije)
toekomst. En ook zal in het verdere
overleg tussen de S.Z.I.N. en de Indische
organisaties gesproken worden over en
gewerkt worden aan een toekomstvisie
voor Indische bejaardenzorg. Wat Sint
Jan Baptist betreft: nog afgewacht moet
worden of over dit tehuis al een defini
tieve beslissing wordt genomen vóórdat
de resultaten van het eerder genoemde
onderzoek bekend zijn.
Overigens is inmiddels wel duidelijk
geworden dat het met de "kwade rol"
van W.V.C. meevalt. Wat Sint Jan Bap
tist betreft is het niet dit ministerie
geweest dat met "sluiting" heeft ge
dreigd, maar is het een verzoek van het
bestuur van dit tehuis geweest dat
onrust bracht in de huidige Indische
bejaardenzorg. Dat verzoek houdt na
melijk in om van Sint Jan Baptist een
algemeen tehuis te maken.
Eén van de taken van Censio nu wordt
om namens de Indische gemeenschap
opzijn minst medezeggenschap te eisen
wanneer het gaat om de toekomst van
tehuizen die van oudsher Indische tehui
zen zijn.
Een toekomstvisie inzake Indische be
jaardenzorg. Dit is nu iets dat werkelijk
belangrijk is. Omdat wij dan praten over
mensen. Over onszelf.
Wat zien wij voor ons als wij horen
zeggen "Indische bejaardentehuizen".
Waar denken wij aan bij "Indische be
jaarden?" Hebben wij het dan enkel en
alleen over gehandicapten, over de
menteoudjes, bedlegerigen, lieve grijs
aards, muffe koektrommels, verplichte
bezoeken?
Zeker, dit is waar we in eerste instantie
aan denken. Vanwege ervaring. Omdat
we gezien hebben, en nog zien, hoe de
oudjes zijn in de tehuizen. En als we
weer buiten staan, sedih, beroerd of
opgelucht, zijn wij blij dat we nog jong
zijn, en sterk, en gezond, en een eigen
huis hebben. En we zijn blij dat er
St. Jan Baptist
3
