Denk aan uw landgenoten
in Indonesië voor wie het
leven een grote zorg is.
GIRO 308
voor? Nou, zou ik dan zeggen, als je net
in Indonesië bent aangekomen en de
tweede dag begin je met een bezoek
aan bijvoorbeeld begraafplaats Kober
Kecil in Jakarta (voorheen Petamburan,
daarvoor Laanhof) dan ga je eerst door
een vervallen ingang. Dan kom je in een
donker kantoortje waar een aantal men
sen zitten met achter zich planken
waarop hoog en scheef opgestapelde
dossiers en op een tafel vele kaarten
bakken. Op een gegeven moment wordt
er geknikt en wordt je uitgenodigd een
ander te volgen naar het zonovergoten
kerkhof waar mensen zitten, kijken en
kinderen spelen. Als je achterom kijkt,
zie je dat je gevolgd wordt door een
aantal mensen gewapend met nagel
schaartjes en sapu lidi. En dan opeens,
met een ietwat trots gebaar, wordt
gewezen op het graf dat je zocht. Alles
en iedereen gaat dan even achteruit
staan, want het kan zijn dat er in huilen
uitgebarsten wordt en dat is natuurlijk
een intiem gebeuren. Blijft dat echter
achterwege, dan beginnen vele handen
te knippen en te vegen en in no time is
het graf schoon. Weer stapt men dan
achteruit en gekeken wordt of er ver
andering komt in je gelaatsuitdrukking.
Omdat dat niet mogelijk is met zoveel
mensen om je heen, geef je wat geld
aan de schoonmaakploeg, die zich ver
volgens tevreden tellend terugtrekt.
Daar sta je dan bij het graf en als je je
dan omdraait om weg te gaan, wordt je
opgevangen door de beheerder die zich
al die tijd min of meer bescheiden
verdekt had opgesteld. Hij wijst je op
enkele noodzakelijke maatregelen die
zijns inziens genomen moeten worden
om het graf goed intact te laten. Je deelt
zijn mening niet of niet helemaal maar
tegelijk krijg je de kwade gedachte dat
het graf bij je volgende bezoek wel eens
ontruimd zou kunnen zijn. En dan: wat
is voor jou vijftig gulden. Je geeft hem
het geld en zonder dat je het beseft,
waarschuw je hem in drie talen en met
gebaren dat je erg boos zult worden als
hij de boel belazert. Maar hij bezweert:
de volgende keer als u komt, zult u zien
dat het werk is gedaan, en goed. En als
bewijs geeft hij je zijn kaartje. Hij be
geleidt je tot aan de poort, waar opeens
heel veel mensen zich blijken bezig te
houden met de bewaking van je wach
tende taxi.
Hier een biljetje, daar wat biljetjes,
groeten en wegrijden. Maar het graf van
oma ligt er weer even goed bij. En
wanneer ik weer in Indonesië zal komen,
zal dat graf weer het eerste zijn dat ik
bezoek. Omdat zij mijn werkelijke pas
poort is voor Indonesië, dochter van een
gewone tani. Mijn vaders lboe.
RALPH BOEKHOLT
STICHTING
1 O
HULP
AAN
LANDGENOTEN
INDONESIË
Stichting Nassau Zuilens-
steinstraat 9
HALIN 2596 CA
DEN HAAG
Tel. 070 -324 54 67
5
