GOEIE NIP.....
INDIVIDUEEL EN GEHEEL
VERZORGDE REIZEN
INDONESIA
SINGAPORE
MALAYSIA
m
NUSA INA REIZEN
4.M Y Vtaaë ma An
xiaaT oi$e J NAAR
We hadden het geluk een heuvel te kunnen kopen op de hellingen van de
Argapoera. Het lag aan drie kanten omgeven door bossen van het Gouvernement.
Aan de voorkant keken we over ravijnen en eindeloze vlakten. Suikerrietvelden,
sawah's met hier en daar pittoreske desa's tussen bamboebosjes en klapperbomen.
En heel ver weg, de blauwe zee. Straat Madoera.
Door inheemse toekangs lieten we er een bamboe-pondok op neer zetten, die
achteraf omgebouwd zou kunnen worden tot garage of stallen. Voorlopig zou ik er
intrekken met de kinderen en hun school om toezicht te houden op de bouw van
het vakantiehuis, door Chinese timmerlieden. Al het nodige timmerhout kon ons
geleverd worden door het Gouvernement uit de omliggende bossen.
Prachtig gevlamd grevillea-hout. Bij de
onderhandelingen hadden we de Ja
vaanse opzichter leren kennen, Soedibio.
Hij kende de streek door en door en
stuurde voor de bouw van de pondok
een toekang naar ons toe en een metse
laar. Hij had ook het toezicht op het
verzagen tot planken, zware balken,
dakspanten en latten van de stammen.
Al het hout moest natuurlijk nog drogen,
maar na een jaar stond het huis en
waren we de koning te rijk.
Dat was in 1 936. Zes jaar later brak de
oorlog uit. De houtvester verdwaalde in
het Jappenkamp en Sodibio werd aan
gewezen als beheerder over de bossen.
Intussen was hij - als wij "boven" waren
- kind aan huis geweest.
Mijn man werd krijgsgevangene, de
kinderen en ik bleven buiten de kampen.
We hadden wel de onderneming ver
laten, met nog andere vaderloze gezin
nen om in onze vakantiewoningen het
einde van de oorlog af te wachten.
Soedibio bleef komen om een kopje
koffie te halen als hij in de buurt was. Er
was een Japanner op Berme, op een
onderneming een kilometer bij ons
vandaan. Nishida deed geen vlieg kwaad.
Voordat we ons op Berme terug trokken,
hadden we een poos op Malang ge
woond. En daar had Non, de oudste
dochter dysenterie gehad. De dokter
had het de kop kunnen indrukken met
medicijnen van dokter Doornbos. Die
bleken dus toch niet afdoend en het
liefst zou ik haar ook nu weer naar
Malang gebracht hebben. Al zouden de
nodige medicijnen er niet zijn. In ieder
geval, dicht bij de dokter. Maar hoe
kreeg ik haar bij mijn moeder die daar
nog altijd was. Soedibio kwam ook nu
weer met de oplossing.
"Durft u met Non in onze vrachtauto
naar Malang te rijden? Ik smokkel u
tussen brandhout onder een zeil de
stad binnen; en terug natuurlijk."
Tir, onze gewezen chauffeur reed nu
voor het Boswezen. Maar door het
nieuwe Gezag was het streng verboden
dat vrouwen zich in gemotoriseerde
voertuigen verplaatsten. Ik waagde het.
Het hoofdkantoor van het Boswezen
stond pal tegenover het huis waar een
goede vriendin van me woonde. Soedi
bio zou het zo regelen dat de wagen er
met donker aan zou komen en hoefden
we alleen maar de straat over te steken,
om bij mijn vriendin de nacht door de
brengen. De volgende morgen met een
dogkar naar mama. Alles liep volgens
het plan en een paar dagen later was ik
weer thuis. Zonder Non, maar ze was in
elk geval in goede handen en vlak bij de
dokter.
Kort daarop kwam ineens Soedibio weer
binnen vallen. Met een Japanner. Hij
begon met zich te verontschuldigen. In
het Nederlands natuurlijk. De Japanner
was zijn hoogste chef, ze waren in de
buurt, aan het begin van ons straatje en
de chef wilde een kijkje nemen aan het
eind, waar ons huis stond.
"Ik moést wel, mevrouw, maar dese is
heus een goeie Nip, u hoeft niet bang te
zijn."
De goeie nip kreeg dus ook een kop
koffie. De kinderen hielpen de kebon in
de groententuin. Hoeveel kinderen er
waren, informeerde mijn nieuwe gast.
Hij zag er vier. 'Lima', vertelde Soedibio,
maar de oudste was bij haar oma in
Malang omdat ze ziek was en hier geen
dokter was. "Obat tidah ada", voegde
hij er nog aan toe. Geen medicijnen.
Soesah'kasoesahmompelde
Nippon zachtjes voor zich uit. Toen
tegen mij in goed Maleis: "Schrijf haar
maar een brief, die wil ik graag voor u
brengen."
Of dié haar beter zou maken. Een Ja
panner op mijn kind afsturen, stel je
voor. Ik probeerde het zo netjes mogelijk
af te wimpelen, maar hij bleef door
drammen. "Betoel, betoel", hij wist
toch dat er geen brieven over de post
verzonden konden worden en het zou
zo prettig zijn voor het meisje om een
brief te krijgen van haar eigen moeder.
Kortom, ik kwam er niet onder uit,
zonder hem op z'n tenen te trappen.
Dus schreef ik.
Wat Soedibio hem op hun rit naar
Malang nog meer vertelde weet ik niet.
Ook wat er gebeurde met mijn brief
hoorde ik pas een maand later. Toen
Non me een briefkaart stuurde waarop
drie woorden: "Saja boléh poelang." Ze
mocht naar huis. Ik haalde haar en we
kwamen terug op dezelfde manier als
de heenreis onder een zeil, zonder
brandhout, wel andere rommel.
Non was bij een vriendinnetje toen de
Japanner de brief kwam afgeven. Hij
gaf mama ook nog een pakje, vertelde
dat hij mij op Berme had ontmoet en
was na een groet weg gegaan. En welk
meisje zou bij thuiskomst niet eerst het
pakje open gemaakt hebben en dan pas
de brief? De inhoud? Een plat doosje
met tien ampullen emetine. De obat die
ze nodig had.
Ik wist zijn naam niet, zag hem één keer.
Zou hem een tweede keer niet eens
herkend hebbenMaar nooit meer
heb ik getwijfeld aan het bestaan van
ook 'goeie' Japanners
PLANTERSVROUW
NUSA INA is specialist in reizen op maat en deskundig advies -»>«
voor betaalbare prijzen. TUI All AMH
NUSA INA staat voor kwaliteit, privacy en betrouwbaarheid. I IMI LMItl 1/
Ontdek Indonesia en het verre oosten met uw eigen gezelschap, in uw eigen tempo en
volgens uw eigen wensen. Maak telefonisch een afspraak voor een vrijblijvend advies.
Of bel vandaag nog en vraag onze uitgebreide folder '90-'91 aan.
Laan van Meerdervoort 326 A 2563 AM Den Haag Tel. 070 - 363 39 23
.ARANtlEfONOS
RrSGElDES
24
