moessQn
Op een klein stationnetje
"IN INDIË GEWEEST"
BU DE VOORPLAAT (Foto: Harry van Lawick van Pabst)
leder mens heeft zo zijn aversies. Bij het schrijden van de jaren is het de gewoonte
met jezelf in het reine te komen en de meeste daarvan kwijt te raken. Ik ben nog niet
zover, ik heb er nog drie over: witlof, kiwi en treinen.
De voorplaat van deze Moesson, de trein bij station Batutulis bij Bogor maakt het
moeilijk om mijn afkeer van het stalen monster te verklaren, want in deze trein zou
ik toevallig wel willen zitten. Alle andere treinen kunnen voor mijn part gestolen
worden.
ONAFH. IND. TIJDSCHR., 35e JAARG. No. 11
ISSN: 0165 6546
Opgericht door:
TJALIE ROBINSON (1911-1974)
Verschijnt de 1ste en de 15e van
iedere maand.
Verschijnt NIET op 1 juni, 1 juli,
1 augustus en 1 januari maar als
dubbelnummer op 15 juni, 15 juli,
15 augustus en 15 december.
ZOEKT OP BASIS VAN DE NUTTIGE ERVA
RINGEN IN DE GORDEL VAN SMARAGD
NIEUWE INTERESSEN IN NEDERLAND TE
WEKKEN VOOR DE TROPENGORDEL.
Prins Mauritslaan 36, 2582 LS 's-Gravenhage.
Telegramadres: Robinson BV Den Haag.
Tel. 070 - 354 55 00 354 55 01
Toko Moesson tel. 070 - 354 34 66.
Telefax 070 - 351 48 62.
Postbank rek.nr. 6685.
A.B.N. Den Haag rek.nr. 51.56.15.730,
Uitgave Publ. en Handel Mij. Tjalie Robinson
BV.
Directie: R. F. G. Boekholt
Prijs per nummer f 4,50
Prijs per dubbelnummer f 6,50
Abonnement voor Nederland en Europa:
halfjaar f 45,-, jaar f 90,-
Zeepost abonnement f 90,- per jaar.
Luchtpost abonnement f 107,50 per jaar.
Het correspondentie- en betalingsadres voor
Amerika is Mrs. R. Cohen-Top. P.O. Box 1 724,
Pahoa, Hawaii 96778, tel. (808)965-8167.
PLEASE Uw check op naam stellen van Mrs.
COH EN en NI ET op Moesson of Tjalie Robinson
B.V. In U.S.A. niet bekend
Abonnementen kunnen elk gewenst moment
ingaan. Het abonnementsgeld dient bij voor
uitbetaling te worden voldaan. Opzegging is
alleen mogelijk per 1 januari of 1 juli met een
opzegtermijn van één maand.
Advertenties kunnen zonder opgaaf van rede
nen geweigerd worden.
De directie behoudt zich het recht voor om
bepaalde redenen abonnementen te beëindigen
of aanvragen te weigeren.
Hoofdredactie: Ralph Boekholt
Eindredactie en vormgeving:
Ch. J. A. Manders, Mark Boon
Redactie seer.: Nancy Scipio
Hoofdboekhouding: R. W. Rosbak
Boekhouding/abonnementenadm.:
Mevr. I. Spruit
Advertenties: Mevr. X. Beek
Toko/Boekhandel: Mevr. W. B.Tuynman-Heur
Mevr. T. E. Beeckman-Schüller
Uitgeverij: L. Boon-van Zele (Lilian Ducelle)
Druk: Drukkerij de Graaf B.V. - Enkhuizen
KOPIJ
Redactie Moesson behoudt zich het recht
voor om kopij, die voor plaatsing in aanmer
king komt. waar nodig in te korten en/of te
bewerken.
Wanneer en waarheen? Op het moment
dat ik de stationshal betreed zijn dit de
vragen die alleen mijn ogen, verstand
en portemonnaie kunnen beantwoorden.
Om met de laatste te beginnen: na
tergend lang in de rij te hebben gestaan
(reductiebonnen, 65+ kaarten, speciaal-
tarief kaarten vragen meer behandelings-
tijd) stap ik met een peperduur velletje
(vroeger kreeg je tenminste nog een
stevig stukje karton) het grootste pro
bleem tegemoet: welk perron en waar?
In Den Haag Centraal staan de perrons
mooi op een rijtje en kun je via het
elektronische bord lezen waar je naar
toe moet en om hoe laat. In andere
stations (vooral die van kleinere plaat
sen) moet je onder de grond duiken als
een mol. Dat gebeurt in Utrecht of
Arnhem of Alkmaar. Ik sta altijd net op
het verkeerde perron, ontdek dat 3 mi
nuten voor mijn trein zal vertrekken, ren
als voornoemde mol weer onder de
grond sla links of rechts een trap op en
zie meestal kans nog net op tijd de trein
te pakken. Op het moment dat die zich
in beweging zet, zakt er vanaf mijn
hersens een baksteen van twijfel in mijn
keel en verder naar beneden naar de
hartstreek. Ik weet zeker dat ik in de
verkeerde trein ben gestapt!
Goed, niet zo dom blijven staan maar
doen of er niets aan de hand is en een
zitplaats zoeken. En nu komt de reden
waarom ik zo n hekel heb aan trein
reizen. Je treedt als volkomen vreemde
binnen in een besloten ruimte, een
soort huiskamer waar mensen het zich
gemakkelijk hebben gemaakt. Dat zij
zich in diezelfde situatie bevinden als ik
kan ik niet zien of aanvoelen. 90% van
de reisgenoten bekijkt mij met die on
bescheiden dwars-door-je-heen blik
vooral Nederlanders eigen. De overige
10% negeert mij en ongelukkig genoeg
zit die juist op plekken waar nog een
plaatsje vrij is.
Ik zoek een plaatsje, mij verontschuldi
gend. Ik voel me een indringster die
bezig is een samenzijn te verstoren.
Met mijn tas en een pakje op schoot
(het bagagenet ligt al vol) probeer ik aan
de situatie te wennen. Dat lukt me na
een minuut of tien. Ik ken niemand die
een hekel heeft aan treinreizen, ik weet
zelfs een oude lieve dame die er verzot
op is en geen gelegenheid voorbij laat
gaan van haar 65-plus kaart gebruik te
maken.
2
Twee mogelijkheden zijn er om de tijd
te doden. Lezen of uit het raam kijken.
Als ik Chinees, Arabisch of Hindustaans
kon lezen had ik een tijdschrift in die
talen gekocht. Het staat interessant en
bovendien kan mijn overbuur dan niet
weten wat ik lees. Als het geen Chinees,
Arabier of Hindustaan is tenminste.
Dus kijk ik uit het raam waar ik niets kan
ontdekken dat ik niet vroeger in ons
leesboekje op de lagere school al heb
gezien. Wat zou een horde gillende
Indianen te paard naast de trein me
welkom zijn. Of desnoods een troep
Mexicaanse bandieten, van plan de trein
te beroven. Maar ach, het avontuur van
The Great Trains, The Great Train Rob
bery en How the West was won, zijn
voorbij. In deze trein valt niets te roven
dan een aantal OV-Jaarkaarten en dag
retourtjes.
Nergens boengkoesans, beseks, nang-
ka's, doerens en papaja's in draagtouw-
tjes, onder de banken. De trein in mijn
jeugd was donkergroen, deze is felgeel.
De zitbanken waren van rotan en hout,
deze zijn van rood skai. Alles glimt van
nieuwheid daar zorgen de voetbalsup
porters wel voor.
Zitten in een rook-coupe vind ik niet
erg. Niet omdat ik zelf rook, maaromdat
ik nooit last heb van rook en rokende
mensen minder praten. Niets ergers
dan een medepassagier die een gesprek
met je aanknoopt. Je kunt boffen, maar
de kans op een leuke conversatie is 1 op
134.
Ik heb in mijn leven heel veel in de trein
gezeten. Van Malang naar Soerabaja als
forens, jaren lang. Om kwart over zes
's morgens met de eerste trein (Vlugge
Zes) en 's middags om 5 uurterug. Heb
goede herinneringen aan de mensen
die ook in die trein zaten. Maar de trein
zelf heb ik altijd een kriem gevonden.
Mensen die even schijndood zijn
geweest vertellen dat het was of je door
een tunnel wordt getrokken, op het eind
daarvan een verblindend licht. Als je dat
licht bereikt heb dan zit je in het hierna
maals, dan heb je de wereldse ellende
achter je.
Nou, dat gevoel heb ik nu als ik door de
tunnel loop naar de uitgang van het
station. Nog even, dan stap ik in de taxi.
Voorbij de ellendige treinreis. Als ik de
chauffeur wil betalen kom ik mijn trein-
kaart tegen. Een retourtje.
LD
Maria Dermout, H.J. Friedericy,
Beb Vuyk
Nogmaals onder de loupe. Een
schrijversprentenboek dat in
woord en illustraties aanvult wat
we nog over deze auteurs hadden
willen weten.
f 29,90, porto f 5,—
