GEZIEN
.VV-
Mqdlmdfieamii
(I)
"My Blue Heaven" is een Nederlandse
speelfilm geregisseerd door Ronald Beer
(Bogor, 1 946). Geacteerd wordt o.m.
door Bo Boljoh, Riem de Wolff, Leen
Jongewaard, Ivon Pelasula en Koen
Wauters (foto). Het verhaal is dat van
het Indische gezin Benoit dat een In
disch restaurant begint en daardoor in
conflict komt met een patatboer en zijn
vrienden.
Wat mij betreft een zeven voor deze
film, niet in de laatste plaats vanwege
de prestaties van de Indische cast.
Goed fout in de film is natuurlijk dat het
verhaal zich begin jaren '60 afspeelt en
dat is ruim 10 jaar te laat. En de Neder
landers zijn wel erg naïef eenzijdig uit
gebeeld, maar ook "My blue heaven" is
maar gewoon 'n film en ik heb toch al
nooit ingezien waarom een speelfilm
per definitie moet leiden tot (quasi)
intellectueel gepraat en geschrijf.
Overigens leent de geschiedenis van
Indische mensen zich natuurlijk wel
voor een hele hoop films. Indo's die zo
van de boot in een bus worden gestopt
en gedumpt in Sneek om daar aan een
nieuw leven te beginnen, zou bijvoor
beeld een thema kunnen zijn voor een
serieuzer verhaal. Maarzozijn ertalloze
verhalen te verzinnen, voorlopig is er
alleen "My blue heaven", een film die
de (film)geschiedenis in zal gaan als
eerste Indische film en niet meer dat
dat.
R.B.
(H)
De film "My blue heaven" bekeek ik
met belangstelling. Het verhaal was
boeiend en de film was met warmte en
liefde gemaakt. De Indische familie
Benoit is herkenbaar in zijn bescheiden
heid en hoffelijkheid, in zijn aanpas
singsvermogen en zijn arbeidlust en in
de lieftallige ingetogenheid van moeder
en dochters. Desondanks vindt ik "My
Blue Heaven" geen goede film. Er zijn
om te beginnen wat details, die mij
storen. Het is ridicuul om te suggereren
dat men in het Nederland van 1 962
met grote afstand en verwondering, en
soms zelfs met tegenzin, zou aankijken
tegen het fenomeen van een Indisch
restaurant en het daar geserveerde
voedsel. In de voorgaande twaalf jaar
zijn er dan reeds meer dan 100.000
Indische Nederlanders naar Nederland
gerepatrieerd en het proces van inte
gratie en acceptatie heeft reeds goed
deels zijn beslag gevonden.
Ik vind het niet waarschijnlijk dat een
Indische familie als de familie Benoit,
kennelijk afkomstig uit een sober maat
schappelijk milieu, een perfect en ab
soluut accentloos Nederlands spreekt,
zomin als ik mij kan vinden in de sug
gestiedat Indische mensen onder elkaar
weieens in het Indonesisch zouden
converseren. In de film wordt verder
een niet gering aantal misdrijven ge
pleegd. Mensen worden mishandeld,
auto's en winkelpuien worden in elkaar
geramd en tenslotte tracht men zelfs de
oudste dochter en haar Hollandse vriend
te vermoorden. Dat alles gebeurt, zonder
dat de politie er ook maar één enkele
keer aan te pas komt en ook de familie
Benoit stapt aan het eind van de film -
eind goed, al goed - luchtig over al deze
incidenten heen.
Meer fundamenteel is echter mijn kritiek
op de visie van de regisseur, de heer
Ronald Beer, op de Hollandse gemeen
schap. Onbeschoft, handtastelijk, ge
welddadig, zelfs moordzuchtig, racis
tisch en heftig discriminerend tegen
over de Indische gemeenschap in Ne
derland, in de figuur van de familie
Benoit. Dat beeld is vals. Niet omdat er
geen Indische mensen zijn geweest, die
in Nederland wel eens, en soms zelfs
vaak en schrijnend, geconfronteerd zijn
geweest met onbeschofte vooroordelen,
afwijzingen en neerbuigend gedrag.
De film suggereert echter dat zo'n hou
ding bij de Hollandse bevolking ge
meengoed was. Dat is onjuist, mislei-
18
