TANTE LISA'S SCHOOLTJE
Aan de rand van het Veluwse dorp Beekbergen ligt in een bosrijke omgeving het
Psycho-Geriatrisch verpleeghuis Huilenoord. Een schitterend complex van acco-
modaties waarin 1 75 bewoners verblijven, die specifieke- en verpleegkundige
zorg behoeven. Tesamen met het centrum voor thuislozen Het Hooge Land en de
Leefgemeenschap Het Hietveld, geniet het verpleeghuis grote bekendheid in dorp
en omgeving. Deze bekendheid is in de loop der jaren uitgegroeid tot een hechte
verwevenheid met de plaatselijke gemeenschap. De arm van Hullenoord reikt
echter verder. Het verpleeghuis besteedt ook regelmatig medische- en physio-
therapische zorg aan het Indische Bejaardenhuis De Leeuwerik in Laag Soeren.
Bovendien heeft het sedert enkele jaren nauw contact met Indonesië.
Een van de drijvende krachten achter
dit contact is het Hoofd Stafdienst Gees
telijke Verzorging, dominee G.O.N.
Veenhuizen, een rasechte totok, die
met zijn inspanningen een link legt met
het prachtige werk, dat zijn schoon
vader ooit in het oude Indië verrichtte.
Tijdens een bijna toevallig gesprek
worden namen en feiten genoemd die,
zoals zo vaak voorkomt, vervlogen her
inneringen naar boven halen en een
stroom van wederzijdse bekende en
herkende gegevens doen loskomen. Hij
is er zelf ook geweest. Bij het noemen
van de naamTawangmanggoe beginnen
zijn ogen te glinsteren. "Ik zie het
zwembad zo voor mij liggen aan de
linkerkant van de weg". Ook het kronkel
pad naar de waterval kent hij, en de
huurpaardjes waarop de berghellingen
konden worden verkend. Sarangan,
Soemowono, Solo. Namen die gemeen
schappelijke herinneringen opwekken
en de aanzet zijn voor een relaas, dat
dieper gaat en opmerkelijke feiten bloot
legt.
Domimee Veenhuizen, die zich schert
send "echte Veenhuizense Drent"
noemt, is gehuwd met Marianne Ver
hagen. Het echtpaar woont op een riant
plekje ten oosten van het dorp en heeft
het daar goed naar de zin. "Je moet
eens langs komen. Mijn vrouw loopt er
bij als een echte boerin", gekscheert hij,
maar vertelt dan ook hoe de vork in de
steel zit. "Marianne is de dochter van
dokter Verhagen. In 1934 legde zij de
eerste steen van het Zendingszieken
huis Djèbres, Solo, dat door haar vader
werd opgericht. Marianne is daar
ook op school gegaan, zij heeft onder
meer bij juffrouw Beyen in de klas
gezeten. De oorlog gooide natuurlijk
roet in het eten, maar alles is uiteindelijk
toch wel goed gekomen. Marianne
kwam in 1 946 naar Holland. Van haar
drie broers heeft Leo nog als dienst
plichtig legerarts met de 7 December
Divisie de 1 e Politionele Actie mee
gemaakt. Arie, eveneens dienstplichtig,
werd als Hoofd Medische Dienst bij de
Para's boven Djocja gedropt. Dick ten
slotte, kwam samen met zijn vader in
het kamp en keerde na de oorlog na wat
omzwervingen via Australië terug. Ook
hij werd - hoe kan het anders - arts."
Uit een nadere uitwijding blijkt, dat de
band met Indonesië gehandhaafd is
gebleven. En dat niet alleen doordat de
vlak voor de 1 e Politionele Actie met
een verpleegster gehuwde en inmiddels
professor geworden Arie Verhaagen
belangeloos medewerking verleent aan
de fijn-chirurgie van een Bandoengs
ziekenhuis. Ook hier, in het Beek-
bergense Hullenoord, staat een familie
lid aan de lijn die Holland met Indonesië
verbindt.
reikte haar de helpende hand. Middels
het ingestelde Projekt I werden allerlei
activiteiten georganiseerd. De baten
daarvan overtroffen de verwachtingen.
Meerdere malen werden aanzienlijke
bedragen overgemaakt en zelfs per
soonlijk aan haar overhandigd door de
heer Veenhuizen en zijn echtgenote.
Uit de woorden van de heer Veenhuizen
en de briefwisseling met Tante Lisa
blijkt, hoe het een en ander in het verre
Solo op gang kwam. Als gepensioneerd
onderwijzeres vond Tante Lisa, dat zij
iets moest doen voor de opleiding van
gehandicapte jongeren omdat voor
deze groep vrijwel geen voorzieningen
bestonden.
Dat kwam zij te weten. Op de dag van
oprichting van haar schooltje, kwamen
direkt al 2 kinderen haar tot school
lokaal getransformeerde huiskamer
binnen De dag daarop kwam er weer
een bij. De kinderen waren wat schuw,
omdat zij een school nog nooit van
Tante Lisa en haar toegewijde man.
Op 9 september 1990 zwaaiden de
deuren van de grote zaal van Hullen
oord wijd open voor een feest, zoals er
in jaren niet was geweest. Aanleiding
voor het feest was ene tante Lisa uit
Solo, wat vanzelfsprekend genoeg reden
was om de plezierige happening geheel
in de Pasar Malam-stijl te houden. Over
het verloop van de Hullenoordse Pasar
Malam hoeft niet te worden nagemij-
merd. ledereen weet, dat bij zo'n ge
legenheid genoten wordt van hawaiian
muziek en -dansen, lekker eten en het
proeven van de bijbehorende sfeer.
Aanleiding van het feest: Tante Lisa, is
echter een persoon over wie boekdelen
kunnen worden geschreven. Rond 1988
trok tante Lisa aan de bel en vroeg om
hulp voor het door haar begonnen
schooltje voor kinderen en jongelui, die
een handicap hebben of moeilijk kunnen
leren. Hullenoord ging daar op in en
binnen hadden gezien, maar de warme
aandacht van Tante Lisa en haar echt
genoot bracht daar gauw verandering
in. Successievelijk stroomde het school
tje vol. Onder de leerlingen bevonden
zich ook thuislozen en kinderen die ver
weg woonden. Voor tante Lisa was het
geen probleem, dat deze voor het gemak
bleven. Het kleinschalig opgezette
schooltje, dat het voornamelijk moest
hebben van milde gaven, blijkt inmiddels
te zijn uitgegroeid tot een school met
80 leerlingen, waarvan maar liefst de
helft intern is! Eenmaal op gang ge
komen schoten ook andere leerkrachten
toe en hielpen huisvrouwen mee met
koken, verstellen van kleding en andere
hoognodige werkzaamheden. De kin
deren hebben het nu goed. Hun school
opleiding is gewaarborgd en hun onder
komen en verzorging zijn uitstekend.
Zo slapen zij bijvoorbeeld op splinter-
