I we|zun I
Verhaal
van een pannetje
TE KOOP
I'iMiiim null: iiTiii',illli!lli'l/ili!/li:^
liHi ihi'iiliU'i111'lill'ili 'i'
SIRIH-STEU HOUTSNIJWERK UIT BALI, DAYAK MANDAU,
KLEWANG (zilverbeslag op schede), KOPEREN SIERPOTTEN,
BESCHILDERDE VAZEN (bamboe betoeng),
RELIËF SCHILDERIJEN
T-1
ïÊËÊmm
U hebt dat beslist ook; gehecht zijn aan
een bepaald ding dat u kreeg of kocht
en altijd gebruikt. En ook al kan het
eigenlijk niet meer, u probeert toch het
zijn plaats in het dagelijkse leven te
laten behouden. Natuurlijk heeft dat te
maken met de herinnering aan de tijd
waarin, of de persoon van wie u het
voorwerp kocht of kreeg. Op het zieke
lijke af die gehechtheid soms, zouden
ze dat in deze wegwerp-maatschappij
nog hebben. Of juist nu?
Zo herinner ik me mijn pannetje. Een
klein steelpannetje van niet eens eerste
kwaliteit aluminium, dat ik van mijn
moeder kreeg toen ik voor het eerst op
mezelf ging wonen. 1 9 Jaar was ik. "Je
kunt er water, rijst, soep in koken, alles
opwarmen. Het is niet te groot, niet te
klein en je kunt het in elke koffer mee
nemen."
Dat hèb ik ook gedaan. Het pannetje is
het meest bereisde pannetje van het
noordelijk en zuidelijk halfrond gewor
den. Het heeft het water van Soerabaja,
Bali, Borneo, Jakarta, Nederland en
Amerika gekookt, rijst voelen verbran
den en soepen en sajoers voelen ver
koken, want ik ben kampioen in het
vergeten dat ik iets op het vuur heb
staan. Dat maakte het pannetje er niet
mooier op, het werd een onooglijk,
zwart geblakerd bekrast mormeltje en
des te dierbaarder. Niet alleen om de
herinnering aan mijn zorgzame moeder,
maar ook aan alle ervaringen in en
buiten de keuken van een gezin in tijden
van voor- en tegenspoed. Het dappere
steelpannetje bleef zijn eigen plaats
behouden tussen wisselend nieuw
kookgerei, 20 jaren lang. Veel gebruikt
werd het niet meer.
Op een dag gebeurde het, in Whittier,
California, waar we woonden. Ik had de
auto gewassen op de driveway en om
dat de tuinslang te kort bleek had ik het
pannetje gebruikt om te sirammen.
Emmer, spons en doeken bracht ik
binnen, maar het pannetje vergat ik.
Het was ook zo klein en het lag half
onder een struik die langs de driveway
groeide. Ik moesteen boodschap doen,
reed de wagen bij terugkomst - om
welke reden weet ik niet - achteruit het
erf op en verpletterde het pannetje. Het
geluid zal ik nooit vergeten. Wekenlang
heb ik verdriet gehad. Toch niet fair om
na zolang trouwe dienst, op zo'n manier
te worden vermoord?
"Zo is het leven nu eenmaal", zei Tjalie,
"onberekenbaar, de kansen van geluk
en ongeluk, van beloning en verguizing
'n Ballon, een ballon, een ballonnetje
een ballonnetje dat danst in de wind
Aan een draadje
Toon Hermans had bij zijn liedje maar
één ballon in gedachten, wat zou hij
over dit mannetje op de fiets met die
vracht Mickey en Minnie Mouse-en
gezongen hebben? Kunt u zich deze
verkopervoorstellen opdeSchevening-
se boulevard bij windkracht 9 Mary
Poppins zou hem niet hebben kunnen
inhalen. Maar gelukkig, hij fietst door
het centrum van Madioen, iets (wind)
stillers is niet denkbaar. Moge het hem
toch voor de wind gaan en grage kinder
handjes dansend met het ballonnetje
aan een draadjeNou jij verderToon
zijn niet te voorzien. Alleen het ogenblik
telt, het moment dat je de balans maakt
van wat je goed of verkeerd gedaan
hebt. Als je daarmee klaar bent is de
dood aanvaardbaar als een voortzetting
van het Leven."
Nou dat zijn mooie gedachten bij het
afscheid van een dierbaar pannetje. Ik
kuste het platte stukje aluminium en
begroef het in de tuin.
Nu mijn vraag aan u: heeft u ook een
verhaal, een herinnering aan een voor
werp, een souvenir of een kostbaar
kleinood, waaraan u veel waarde hecht
(te). En waarom?
Schrijf het op en zend het naar redactie
TOKO. U zult velen genoegen doen met
uw verhaal, en zeker
LILIAN DUCELLE
Zeer mooie, zeer oude kunstvoorwerpen uit Indonesië w.o.
Te bezichtigen bij TOKO MOESSON, Prins Mauritslaan 48A 2582 LS
DEN HAAG.
