GELEZEN.
MARSROUTES
EN DWAALSPOREN
Een Nederlands meisje van 36 jaar, dat geen Indische achtergrond en bindingen
heeft, heeft een boek geschreven over het Nederlands militair-strategisch beleid in
Indonesië 1945-1950. Haar naam is Petra Groen.
Wanneer we dit gegeven van een afstandje bekijken, zijn we al gauw geneigd om
met tenminste één oog wat moeilijk naar de lucht te turen en "o gut" te mompelen.
Ze was nog niet eens geboren toen, ze weet niet wat patrouilleren in de bush is en
dan: ze is een vrouw. Zal me een boek wezen.
Er is veel te zeggen voor een verzuchting
als "o gut". De ervaring met veel
(auteurs van) boeken en artikelen recht
vaardigt die verzuchting. Maar we moe
ten natuurlijk wel oppassen dat dit niet
leidt tot een vooroordeel ten aanzien
van alles en iedereen. Iemand die Indië
niet heeft gekend, kan er toch iets (of
veel) van weten. En vrouwen in het
militaire bedrijf is nog niet iets waar we
echt aan gewend zijn, maar dat betekent
niet dat bijvoorbeeld Petra Groen onzin
zou vertellen.
Petra Groen is medewerkster bij de
Sectie Militaire Geschiedenis van de
Landmachtstaf te Den Haag. Zij is in
Culemborg geboren en studeerde Ge
schiedenis en Nederlands aan de Stich
ting Opleiding Leraren te Utrecht.
Vervolgens zette zij haar studie Geschie
denis voort aan de Rijksuniversiteit
Utrecht. Tijdens haar eerste studie
deed zij onder meer een archiefonder
zoek naar Baud en het cultuurstelsel en
die kennismaking met de Indische
geschiedenis beviel haar. Zo is het
gekomen. Aan de universiteit verrichtte
zij onder leiding van prof. Van der Wal
onderzoek naar de deelstaat Oost-
Indonesië in de revolutietijd en die studie
mondde uit in een omvangrijke scriptie.
Na haar doctoraalexamen in 1979
doceerde Petra Groen geschiedenis aan
een scholengemeenschap en van 1 981
tot 1 982 bereidde zij in opdracht van
het Programma Indonesische Studiën
een bronnenpublikatie voor over de
geschiedenis van de Midden-Molukken
in de twintigste eeuw. Sinds 1982
werkt zij bij de Sectie Militaire Geschie
denis. Daar ook bereidde zij zich de
laatste jaren voor op een proefschrift.
Dat werd "Marsroutes en Dwaalsporen,
het Nederlands militair-strategisch
beleid in Indonesië 1945-1950",
waarop zij onlangs is gepromoveerd
aan de Universiteit van Leiden. De
handelseditie van dit proefschrift ligt nu
voor ons.
Uit het voorgaande zal duidelijk gewor
den zijn dat het dus niet gaat om iets
roman-achtigs. Geen verhalen over
jongens die werden uitgezonden, geen
verhalen over bamboe roentjings. Het
boek geeft geen sfeertekening, geen
ervaringen. Het is een zakelijke studie
en toch leesbaar.
Petra Groen: "Ik heb geschreven voor
drie doelgroepen: de militairen van toen,
de militairen van nu en voor hen die
historisch geïnteresseerd zijn in militaire
zaken en I ndonesië. Wat de eerste doel
groep betreft: in mijn Inleiding schrijf ik
dat de Nederlandse geschiedschrijving
van het Nederlands-Indonesisch con
flict bestaat uit twee nauwelijks com
municerende partijen. Aan de ene kant
de oud-militair die de militaire ontwik
kelingen te velde aan Nederlandse zijde
beschrijft in boeken met persoonlijke
herinneringen en beschouwingen, en
aan de andere kant de professionele
historicus die vooral de politieke en
diplomatieke gang van zaken aan Neder
landse zijde analyseert. Deze gebrekkige
communicatie is nadelig voor een beter
begrip van een maatschappelijk vraag
stuk, de problematiek van Indië-vetera-
nen, en van een historisch vraagstuk,
(lees verder volgende pagina)
dr. P. M. H. Groen
7
