The Black Dynamites. Op saxofoon Harry Koster.
op de herinneringen en getuigenissen
van diredt betrokkenen.
Om nu een film te maken over de
Indorock moest ik op zoek gaan naar
figuren, die met wat ze nu zijn een film
kunnen dragen. Ik kwam hen op het
spoor via Leon Donnars, Indorock-
verzamelaar in Den Haag, die daarna
adviseur bij de film is geworden en ook
een belangrijke bijdrage aan het boek
had geleverd. Hij praat minder over de
muziek, maar meer over de karakters,
over de mensen.
Hijzelf is trouwens ook een karakter
apart. Hij praat over de Indomuzikanten
ais over "de jongens". Hij is een soort
vader. En via hem kwam ik in contact
met Henny Heutink, scharrelaar in
"antiek", ooit drummer bij de Black
Dynamites, wel een blanda, maar een
invloedrijk figuur in het muzikanten
wereldje, en ene Harry Koster, die
krissen verzamelt en mensen geneest.
Harry ziet eruit als, nou, een type, waar
je bang voor zou zijn als je 'm niet kent,
want als je 'm kent weet je dat het een
doodgoeie kerel is. Hij heeft als een van
de weinigen veel muziek zelf geschre
ven. Iemand, die op de een of ander
manier altijd weet te overleven. Je filmt
op dit moment, je kunt niet de klok
terugdraaien en die mensen weertwintig
laten worden. Ze moeten nu voor mij
interessant zijn.
Betekent dat, dat de film Rockin'
Ramona maar ten dele iets te maken
heeft met het boek?
HH: In zekere zin wel, ja. De film gaat
over die periode, de historische Indo-
rocktijd, maar vertelt ook het verhaal
van wat er nu aan de hand is met de
mensen, die toen leidende figuren
waren in die beweging. Het boek gaat
vooral over de muziek en de randver
schijnselen van de muziek, terwijl de
film ook in het heden speelt. Het eerste
deel bevat ook prachtige archiefbeel
den, waarvoor we het NOS-archief om
gespit hebben. Sommige daarvan zijn
nog nooit uitgezonden.
Je moest een selectie maken, want
niet iedereen kon in de film geportret
teerd worden. Veel mensen hoorden
dat je aan het filmen was, iedereen
wilde wel in de film voorkomen. Wat
voor ervaringen heb je daarmee gehad?
HH: In het begin was iedereen die ik
benaderde sceptisch, achterdochtig
bijna. Achteraf dacht ik, het hoort er een
beetje bij, de kat uit de boom kijken.
Toen ik eenmaal bij ze thuis kwam, was
het ijs zo gebroken. Tijdens het draaien
heb ik alle medewerking gekregen.
Toen ik klaar was met draaien wisten
heel veel mensen al van de film. Radio
Lokatel in Den Haag zette een Indo-
rockserie op met Harry Koster aan de
microfoon en daardoor kwam er weer
wat op gang. Iedere zondag zitten daar
oude Indorockers bij elkaar te praten
over vroeger en een keer per vier weken
is er een jamsessie. Daar ben ik twee
keer bij geweest. Muzikanten wisten
dat ik een film aan het maken was,
roken hun kans en boden zich aan.
Sommige groepen heb ik zelfs voor
spek en bonen gefilmd om ze maar niet
voor het hoofd te stoten, ik noem liever
geen namen. Dan leer je de mensen
wel kennen. Je merkte heel goed dat er
nog steeds een soort kinderlijke wed
ijver bestaat, absoluut. Dat vind ik trou
wens het allerleukste van de Indorock.
Dat het allemaal grote kinderen zijn.
Bejaarde teenagers. Dat maakt het echt
heel leuk, de mensen zijn heel levendig,
ze zijn beslist niet saai!
Je bedoelt, je kunt betjer blijven steken
in een tijd, waaraan je leuke herinne
ringen hebt, dan in een traumatische
periode?
HH: Ja, tuurlijk. Daarbij is me ook op
gevallen, dat sommige rockers het ver
mogen missen echt na te denken over
vroeger. Ze denken alleen maar aan de
meisjes die ze versierd hebben, de ge
zelligheid, het sociale aspect, alles er
omheen, de gloria. Maar ze hebben het
nooit geanalyseerd, nooit echt be
schouwd. Dat is het verschil denk ik
met Hollandse bands, mensen uit de
Nederpop. Hoe meer je kunt analyseren,
hoe gefrusteerder je raakt. Ik heb ook
niet het gevoel dat de oude Indorockers
gefrustreerd zijn, helemaal niet. Ze zijn
echt opgeruimd. Vroeger was het leuk,
te gek, ze hebben toen gelééfd.
Is RockinRamona een echte muziek
film, van het begin tot het eind gevuld
met muziek?
HH: Ongeveer dan de helft, zo'n veertig
minuten muziek.
Hoe ben je aan die muziek gekomen?
HH: Ik heb veel oude plaatjes en com
pilatiebandjes beluisterd en de CD, die
door EMI is uitgebracht. Ik ben mid
dagen en avonden lang bij Leon, "onze
man in Den Haag" geweest, en daar heb
ik veel live-opnamen gehoord. Ik heb
helemaal niet gelet op namen van bands,
maar ik ben enkel en alleen op mijn oren
afgegaan. Als ik iets hoorde, waar ik
onmiddellijk beelden bij zag, koos ik dat
nummer of dat bepaalde fragment, dat
me aansprak. Het gaat me om de sfeer.
En dat heeft Indorock natuurlijk in
ruime mate te bieden.
Wat "zieje bij het beluisteren van
Indorock?
HH: Niet in eerste instantie een tro
pische sfeer, nee, zeker niet. Het roept
bij mij de sfeer op van leren jasjes en
vetkuiven, smoezelige kroegjes met
bands die in het halfdonker staan te
spelen, toch wat obscure beelden.
Althans, dat heb ik bij de Indorock, die ik
zelf het mooist, het meest sfeervol vind.
Anderzijds, Indorock is niet over één
kam te scheren. Als je Boy Et the Rollin'
Kids hoort, doet dat je wel weer denken
aan de tropen, maar iets als Peter Gunn
in een live versie van de Tielman
Brothers, dat doet me echt denken aan
het Duitse clubcircuit. You win again
van The White Waves is dan weer een
beetje romantisch, countryachtig, gezel
lig, een Ambonese band uit de Achter
hoek. Er zitten zoveel verschillende
sferen in. Black Eyes vind ik een van de
mooiste nummers, dat is zo apart. Dat
staat eigenlijk boven alle stijlen. Daar
zie ik geen lokatie bij.
Over "er boven staangesproken, op
een gegeven moment ben je Andy
Tie/man gaan zoeken, die letterlijk en
(lees verder volgende pagina)
19
