BRIEVEN
OVER...
Het nieuwe programma
"Verre Bestemmingen 1991" is uit!
O
Tjomfgcga 070-3468950/51
Emigreren
FA IRW1ND
VERRE bestemmingen
Ln. van Meerdervoort 610
2563 BN Den Haa8
Je zou de vraag kunnen stellen: Waarom
heeft een verkoper van etenswaar altijd
wat pisangblad in zijn blikje afwaswater?
Het antwoord zou kunnen zijn: omdat
het blad bacterievorming tegengaat en
het water dus langer fris houdt. Het zou
ook kunnen zijn: omdat het blad helpt
het klotsen en dus morsen van water
tegen te gaan tijdens het transport (rij
den dan wel pikoelen).
Maar de grote vraag blijft: hoe komt het
dat zoveel mensen langs de straat eten
en kennelijkzoweinig mensendaarooit
een probleem mee hebben. Er zijn bo
vendien heel veel gerechten te koop die
niet worden gekookt of gebakken, vlak
voor de consumptie: ijs, stroop, tjintjao,
tjendol, gado-gado, lotek, petjel, rudjak.
Men zou dus veel problemen moeten
verwachten.
In alle ontwikkelingslanden neemt de
bevolkingsdichtheid toe, de vraag naar
voedsel dus ook en dat kan leiden tot
verminderde hygiëne. Het kan ook leiden
tot het gebruik van bedenkelijke grond
stoffen: surrogaten uit de chemische
industrie bijvoorbeeld.
Wat ook een overweging is: kan met
Indonesische receptuur misschien ver
betering worden gebracht in de een
zijdige menu's, eetgewoonten, in andere
ontwikkelingslanden? De Indonesische
regering had overigens heel andere mo
tieven voor dit onderzoek. Men wil de
verkoper van etenswaar van de straat
halen en daartoe werden plannen ge
maakt voor een nieuwe warenwet. Tege
lijk daarmee zou men - net als in Singa
pore - grote hallen bouwen waar de
straat-restaurateurs, onder staatstoe
zicht hun keukenambacht zouden mo
gen beoefenen. De Nederlandse weten
schappers zijn daar niet voor. Het zou
de meerderheid van de verkopers brode
loos maken en het eten (in de hallen)
duurder en daardoor ontoegankelijk
voor veel van de vroegere stamgasten.
Bovendien veroorzaakte de huidige situ
atie nog nooit gezondheidsproblemen,
gaf het veel mensen een inkomen en
veel anderen een regelmatig maaltje.
Ook vanwege die situatie wordt in veel
landen met belangstelling naar het
onderzoek uitgekeken. Voor wat de
wetenschappelijk onderbouwde kennis
van streetfood betreft: wij weten er
eigenlijk absurd weinig over; behalve
dat het als regel erg lekker is.
(I)
Even een ruggesteuntje na het lezen
van de brief van Ton en Ilse Dorren
(Moesson 15-3-'91). Zij hebben hun
abonnement op uw blad opgezegd.
Zoals zij stellen zal Moesson wel een
bestaansrecht hebben. En dat is ook zo.
Ik als hiergeboren Indische jongen ben
nu sinds enkele maanden abonnee. Uw
blad kende ik nog van mijn oma, maar
toen heette het nog Tong-Tong. Ook
toen werd uw blad met plezier gelezen.
Wat ik fijn aan Moesson vind is zulke
stukken over de Komedie Stamboel. Of
de verhalen over hoe men vroeger leefde
in Indië. Het geeft mij in ieder geval een
beeld van hoe mijn ouders en groot
ouders (en nog verder terug) er leefden.
Dat stukje leven waar ik geen deel aan
had, maar waarvan iktoch een "produkt"
ben. Het is goed te weten waar een
stukje van je wortels liggen.
Met vriendelijke groeten
TOM CH. REEDERS
(II)
Uw reactie is zeer begrijpelijk, gezien de
manier waarop het blad is opgezegd,
maar toch!
Ton en Ilse Dorren ken ik niet! Maar
waarom hadden zij een abonnement op
Moesson? En waarom het zo kasar
opgezegd?
Kelahusan zijn ze in geen geval. Bij veel
Nederlanders mankeert daar wel wat
aan. Wie de film "My Blue Heaven"
heeft gezien, kan daarover meepraten!
Maar zijn wij allemaal zo? Zo komt het
over in uw naschrift!
Wijzelf hebben geen druppel Indisch
bloed in ons, maar is dat iets om trots op
te zijn? Misschien zouden wij wat meer
kelahusan zijn, als dat wel zo was!? Ik
vraag mij af wat de Hollanders doen die
nu overal verspreid over de wereld
wonen. Bijv. in Australië of Nieuw Zee
land. Waarschijnlijk hebben zij ook hun
eigen blad en zijn ze ook een beetje
nostalgisch bezig over hun jeugd en
kleine landje, denkt u ook niet? Mensen
die zo durven schrijven, hebben nog
weinig levenservaring en moet men
laten ngomong. Onze indruk is dat uw
blad steeds interessanter wordt! Wij
hopen nog lang in de gelegenheid te
zijn om het te lezen.
CORRIE A. KALB SCHELLENBERG
foto: Rogier
7
