KOOKABURRA'S
K
(Australische Lachvogel)
The Kookaburra is een unieke Australische vogel die het geluid maken
alsof ze je uit staan lachen, maar in feite verkondigt hij dat dit zijn gebied
is. De Kookaburra is van de familie "Kingfishers" (in Holland de familie
ijsvogels). Ze komen in onze streek veelvuldig voor. Ze leven in het
wild, mag niet gekooid worden) van kikkers, hagedissen en als ze wat
groter zijn zelfs slangen. Als zo'n hagedis of slang gevangen is dan slaan ze
het murw op een tak of boomstronk met hun snavel. Als je dat dan ziet
met wat kracht ze zo hun prooi op een boomstronk kapot slaan dan
verwondert je het dat ze hun snavel niet kapot slaan.
Een jaar of wat geleden begonnen we met
ze wat vlees te voeren, dat we dan op de
verandaleuning neerlegden en dan kwamen
ze het daar weg halen. Van lieverlede
werden ze makker en makker naar mate
ze aan ons wenden. Ze kwamen op de
verandatafel en begonnen uit onze hand te
eten. Er was er een speciaal die zich zelfs
over de rug liet strijken. Deze hebben we
"Moedertje" genoemd (naar later bleek).
Op een dag ben ik dicht bij ze gaan zitten
met een stuk vlees op mijn arm. Het
duurde wel een tijdje, maar na verscheidene
pogingen, ja hoor, kwam ze op mijn arm
zitten om het vlees weg te halen. Toen ben
ik ook maar brutaal geweest en de vol
gende dag ben ik gewoon in mijn stoel gaan
zitten en deed een stukje vlees op mijn
knie en ja zonder haperen vloog ze op mijn
knie en dat doet ze bij iedereen nu die
maar een stuk vlees op zijn knie heeft.
Toen kwam de lente.... en de paartijd en
nesten maken.
Tja dan verspil je een heleboel energie dus
dan heb je wel eten nodig en wat is er nu
makkelijker dan cari makan (eten zoeken)in
het bos.
Wel U raad het wel, suikeroompje zal wel
bijspijkeren. Dat was een af en aan gesjouw
bukan maen. Toen de kleintjes uitkwamen
(dat namen we dus aan omdat ze er ver
schrikkelijk onopgemaakt uit zag) werd
het nog drukker en kwam ze wel drie vier
keer per dag. Dan moest je wat geduld
hebben om haar tijd te geven om met het
stukje vlees naar het het nest te vliegen
(dat was ongeveer 200 meter in het bos)
en het jong te voeren en terug te komen
voor de volgende kruimel Ze zag er uit....
als een sloofje. Haar veren dah karoean
(verward), ze had gewoon geen tijd om
toilet te maken. Tegen het einde was ze
zelfs haar staart kwijt.
Dit kwam van het in en uit het nest te
kruipen. Ze nesten namelijk in gaten in de
bomen of holle takken. Ze zag er smerig uit
bovendien, want ja alles gebeurt er in die
boom en dan wordt die kop wel eens be
teleh-ie (be je weet wel) en dan kan je dat
wel afschudden maar de sporen er van zijn
wel te zien.
Toen werd het uitvlieg tijd en de kinderen
voorstellen. Het was net een kermis,want
tegen die tijd kwam de Kookaburra van om
de hoek(die ook wel eens een happie
kwam halen) ook met zijn kinderen aan.Ik
heb bijna subsidie aangevraagd van de re
gering om ze te voeren. We dachten als
dat zo door gaat. hebben we straks een
halve koe per week nodig.
Moedertje op schoot en de familie kijkt toe.
Eerst waren de kinderen
schuw maar na een paar we
ken begonnen ze in te zien dat
wat mam kan doen dat konden
zij ook wel, en ze werden makker en
makker en zoals op bijgaande foto waren
er al gauw vijf vaste klanten. Op een mid
dag was het wat "griemiesen" (regenach
tig), dan maar bij restaurant suikeroompje
wat halen. Het is maar een keer gebeurd.
Ik had die middag twee op mijn knie (ik zat
met gekruiste benen) een zat op mijn
schoen te schommelen en twee zaten op
de grond onder mijn stoel, en zo zat ik ze
een voor een een stukje vlees te geven.
Enfin dit werd te gek en dat vond moeder
tje ook. Oh ja zoon van moedertje noemden
we schreeuwlelijk (elke keer als hij wat
kreeg maakte hij van die diepe keelgelui
den en klonk net als een kip) Dan had je de
stille, die kon je aaien, de schele, als je die
een stukje vlees gaf dan pikte hij er altijd
naast en als hij je vinger te pakken kreeg
adoeh loroh (pijn). Dus moedertje vond
het welles en begon een voor een de
indringers weg te jagen. En als ze niet na
een aanmaning weg wilden gaan, dan werd
het wel tot een "snavelgemeen". Len dag
werd het jong zo bij een vleugel beetge
pakt en heen en weer geschud dat hij
versuft bleef zitten met een vleugel han
gende alsof het verrekte pijn deed (wat
ook wel zo zal zijn geweest, want als ze je
vinger te pakken hebben in plaats van een
stukje vlees dan doet dat behoorlijk zeer).
Wel, we hebben ze nog een paar keer
gehad, maar ze hadden geloof ik geen zin
meer in een zere vlerk, dus zijn ze weg
gebleven. Nu is alleen moedertje overge
bleven in de herfst. Zo nu en dan als
moedertje al weg is voor de middag
voerderij, dan komt "die" van om de hoek
even buurten. Ze hebben zo allemaal hun
gebied en owee als er een vreemde bij
komt, dan klinkt er een oorverdovend
"gelach" van "maak dat je weg
komt,suikeroompje is van ons". Nu is het
wachten op de Lente, want we verwach
ten dat dit zich heus wel zal herhalen dus
wordt dit verhaal vervolgd in de toekomst.
AUSSIE-INDO
29
