Groot succes voor een kleine Pasar Malam
Nina Bobo
Peter
Tropenmuseum
Hoe bestaat het!
U vroeg reakties op het stuk "NINA
BOBO". Wij hebben het stuk in de
Lawei in Friesland gezien en ik ben heel
erg nijdig geweest over dit stuk. Het is
zeker niet de weergave van Indië voor,
tijdens de oorlog, de bersiap-tijd en de
tijd daarna. Als men hiermee de kinde
ren wil informeren over die tijd en dat is
de bedoeling, dan is men er volgens mij
niet in geslaagd.
Het gaat over een Hollands meisje Nina,
dat als kind naar Indië is gegaan en na de
oorlog terug is gekomen in Holland. Nu
volwassen wil ze terug naar Indonesië en
haar toenmalige vriendinnetje (het doch
tertje van de kokki) Sari opzoeken.
Tijdens het pakken van haar koffer zie je
steeds stukjes uit haar herinneringen.
Nijdig werd ik door de voorstelling van
het leven als kind in voormalig Indië.
Alsof je steeds maar last zou hebben van
tijgers en slangen! Alsof er de hele dag
snoep op een tafeltje op de voorgalerij
ligt waar men de hele dag maar van kan
pakken. Althans Nina en haar familie al
leen. Haar vriendinnetje Sari mocht er
niets van pakken, omdat Nina zegt: "het
Hendrik Ido Ambacht, hoe halen ze het
in hun hoofd daar een Pasar Malam te
houden, dacht ik, toen een aarzelende,
timide Paula van Stee, namens de stich
ting Gordel van Smaragd, begin van het
jaar haar licht bij ons kwam opsteken.
Ben blij dat ik mijn twijfels voor me heb
gehouden, want de Stichting heeft een
programma opgezet dat klonk als een
gong. Met medewerking van de burge
meester met Indische interesse. Een
filmvoorstelling (My Blue Heaven),
Indonesische dansen, klederdrachten
shows, muziek, eet- en verkoopstands.
Heel tactisch verspreid over het winkel
centrum voor de eetkraampjes (lekker
alle luchtjes de lucht in), het Dorpshuis
voor het culturele gebeuren en een tent
voor de verkoopstands. Warm was het
niet, maar de regen bleef weg en later
werd het zowaar mooi weer.
is allemaal van mij en mijn vader is de
baas over alles!" Dan een herinnering
van Nina bedolven onder het speelgoed.
Terwijl Sari met doosjes moest spelen.
(Wij hadden vroeger ook geen speel
goed, ieder jaar verhuizen bracht dit met
zich mee!)
In een volgend fragment is Nina bijna
verdronken bij een bandjir van de kali.
Nina wordt gered door het broertje van
Sari. De vriendschap wordt steeds hech
ter. Dan merkt Nina dat haar vriendjes
een geheim hebben. Ze mag er niets van
weten. Er volgen branden, oproer, veel
lawaai. Daarna komt de oorlog. Alleen
maar lawaai. Verder niets. Geen Jap,
geen kamp, geen onderdrukking, niets.
Dan ineens een moment van ontredde
ring, Sari vraagt hulp aan Nina. Die zegt
dan: "Ik kan niet helpen! Hier zijn alle
maal mensen en ik ga toch naar Holland.
Vluchten jullie maar de bergen in!" Tij
dens die tocht wordt haar broer gedood
door de Hollandse militairen.
Dan gaat eindelijk Nina naar Indonesië
terug en vindt haar vriendin Sari. Sari
was al op de hoogte gebracht van haar
komst. Het kontakt tussen de twee
vrouwen is erg stroef, omdat Sari vindt
dat Nina eigenlijk thuis had moeten blij
ven. Er was zoveel gebeurd en de
vriendschap was er niet meer. Uiteinde
lijk gaan ze toch samen eten.
Als ik het zo opschrijf dan word ik weer
wit-heet. Dat misselijke "anti-koloniale"
gedoe, dat neerbuigende, dat is zo ver
nederend voor ons die in Indië gewerkt
en gewoond hebben Laten wij toch op
houden met negatieve voorstellingen.
A.M. SCHURINK-REGEER
Publiek van onverschillig, nieuwsgierig,
verbaasd tot enthousiast toe. Een vlegel
van een jongeman die met een blik op de
boeken van Moesson zei: "Van dat kolo
niale gedoe moet ik niets hebben, heeft
u geen vertaalde Indonesische boeken?"
"Jawel" zei ik, "maar deze zijn wel door
kolonialen vertaald". Dat was niet hele
maal waar, maar ik kon op dat moment
niets leukers bedenken.
Met het uur werd de sfeer aangenamer,
gezelliger. Indisch en puur totok. Goed
eten, vertrouwde geurtjes, kortom een
echt gezellige pasar malam zonder veel
poeha opgezet, zonder peperdure Lee
Towers, Wieteke van Dort, André
Hazes, 28 september was dat. Reken
maar dat ze het het volgend jaar weer
doen. Paula van Stee en de andere da
mes van het Bestuur: djempol hoor!
LD
Peter is met zijn vrouw op vakantie ge
weest in Spanje. Hij vertelde: "Op een
dag zag ik in een winkel iets dat ik graag
wilde kopen. Het was vlak voor sluitings
tijd en ik had niet genoeg geld bij me.
Dus zei ik tegen het jonge verkoop
stertje: "Bewaar dit voor me, ik kom
morgenochtend halen en betalen!"
Waarop ze tot mijn grote verwondering
zei:" Ach mijnheer, u mag het nu ook
wel meenemen hoor. Betaling komt
morgen wel."
"Maar vertrouw je dan zo maar een on
bekende toerist?" vroeg ik.
"U heeft toch een geweten mijnheer?"
antwoordde ze eenvoudig. Het heeft me
ontroerd, echt waar," zei Peter.
Diezelfde Peter komt terug in Neder
land. Hij zet de autoradio aan en daar
hoort hij de tophit van de week: "Peter,
ik vertrouw je voor geen meter!" Ook
dat heeft hem zeer ontroerd.
Na vele interessante
maar vermoeiende uren
op de Indonesië manifestatie
legde de zestig-plusser
- hij zei 't was maar voor even -
zijn lijf te rusten
op de balé-balé
in een Javaans huisje van gedek
Onder de klanken
van de gamelan
droomde hij even weg
en reisde in gedachten
naar Java, vol zon en licht
tot de bewaker hem wakker maakte
en zei:
"Mijnheer, het museum gaat dicht".
MADELEINE
Alweer een lekkere VAMU
sambal erbij.
Ja hoor,
"SAMBAL JAGUNG'
(sambal met maïs).
Recept aan de binnenkant van
het etiket.
Vraag het uw winkelier maar
zeg er wel het merk "VAMU"
bij. Uw garantie voor kwaliteit.
S 070-358 43 14
48
