Sinds zijn overplaatsing naar het nieuwe gebouw op een twintigtal
kilometers van de stad waar Fred en Linda waren geboren en de
promotie die hij had gemaakt, had hij het met zijn werk erg druk
gehad en was er weinig tijd overgebleven voor Linda en de kinderen.
Hij had dan ook lang naar vanavond uitgekeken want zijn moeder
paste op de kinderen terwijl hij en Linda naar een balletvoorstelling
in de stad gingen. Nadat hij zijn donkere pak had aangetrokken en
voor de spiegel diverse stropdassen voorhield, dacht hij dat hij toch
maar gelukkig was. Dat hij nog promotie had gemaakt, ook al was
hij de veertig gepasseerd, en hier hadden ze een mooi en ruim
nieuw huis met voor- en achtertuin, de kinderen hadden al gauw
nieuwe speelkameraadjes gevonden en ook Linda had het naar
haar zin nu ze sinds een paar weken op Spaanse conversatieles zat
waar ze nieuwe vriendinnen had gemaakt Met Joan en Nancy, alle
bei ook Indisch, luisterde Linda naar Spaanse liederen, de ene keer
bij Joan thuis en de andere keer bij Nancy. Bij hen thuis was het vol
gens Linda te rumoerig met de kinderen; Joan had geen kinderen en
Nancy's kinderen waren de deur al uit Linda zorgde voor lempers
en ander lekkers als "het clubje" zoals ze zich noemden, bij elkaar
kwam.
Toen ze er pas woonden mopperde Linda dat ze in "dit dorp" al
leen saaie kleren hadden, maar Joan en Nancy hadden haar mee
genomen naar enkele kledingzaken waar ze voor niet al te veel
geld leuke en mooie kleren kon kopen. Iedere keer als Linda iets
nieuws aanhad, vroeg hij zich af wat dat niet gekost moest hebben
en dan lachte ze maar en zei dat ze er in de stad veel meer voor
betaald zou hebben dan in "dit dorp". Ach, als ze maar gelukkig is,
dacht hij bij zichzelf. Hij strikte zijn das om, bekeek het eindresul
taat in de spiegel en vroeg aan Linda of ze al klaar was.
Op de vraag welke ketting ze om moest doen antwoordde hij:
"waarom doe je die ketting niet om die ik in Parijs voor je heb ge
kocht?" Waarop Linda zei: "ik weet niet waar hij is".
"En de ketting die oom Max uit Singapore heeft meegebracht
"Weet ik ook niet waar hij is... ze zullen nog wel in die dozen op
zolder zitten".
"Heb je die dozen dan nog niet uitgepakt
"Nee..., ach, ik doe deze ketting wel om", en ze pakte het goed
kope parelsnoer dat hij haar jaren geleden had gegeven.
"Trouwens", vroeg hij, "weet je waar die toneelkijker van opa Bra
nie is gebleven1 Misschien komt hij vanavond wel van pas".
"Heb je die kijker dan nogJe gebruikte hem toch nooit?"
"Natuurlijk heb ik die nog, denk je dat ik dat erfstuk weg zou doen!
Die kijker is antiek!" reageerde hij een beetje geërgerd.
Toen de voorstelling begon was hij nog enigszins boos vanwege het
zoek zijn van de antieke toneelkijker, maar vervolgens genoot hij
van de muziek en dans.
In de dagen die erop volgden belden Linda's broer en lievelingsnicht
en een week later belden zijn oom en tante die allen Linda wilden
spreken. De telefoontjes nam ze in de slaapkamer en hij vroeg zich
af wat de geheimzinnige telefoontjes betekenden en legde zich neer
bij de gedachte dat ze misschien iets aan het plannen was voor hun
121/2 jarig huwelijksfeest over een paar maanden.
Op een avond kwam Linda later dan gewoonlijk thuis van Spaanse
les en het leek of ze gehuild had.
24
"Wat is er Lin? Is er iets? Ben je ziek?"
Linda was niet het type dat gauw zei wat er aan mankeerde en
zwijgzaam wachtte hij haar antwoord af. Na enkele slokken van de
wijn die hij voor haar had ingeschonken kwam het er eindelijk uit
Ze had de gouden kettingen verkocht evenals de kijker van opa
Branie en ze had geld geleend, van Peter, Stella, oom Victor en
tante Truus omdat ze met gokken had verloren.
"Maar waarom dan? Waarom ga je gokken? Koop ik niet alles voor
je wat je wilt hebben? Ben je niet tevreden?"
Linda zweeg en viel toen naar hem uit "Hoe denk je dat ik me voel
in dit gat? Jij bent erop vooruit gegaan, jij hebt nu meer aanzien,
maar ik, ik zit hier maar in dit huis, ik moet meer dan een half uur
in de trein zitten wil ik wat gezelligheid tegenkomen! Het is hier zo
stil en zo saai!" Voor de gezelligheid was ze een keer meegegaan
met Joan en Nancy, een gokje wagen kon geen kwaad. Eerst zette
ze kleine bedragen in, maar de inzet werd hoe langer hoe groter en
ze won, maar toen begon ze te verliezen.
"Waarom zeg je dan niks, Lin? We hebben het toch besproken, jij
wilde toch ook hier naartoe verhuizen, ik heb het toch voor ons en
de kinderen gedaan...? Om hoeveel gaat het? Hoeveel heb je ge
leend?"
Ze wilde op zijn vraag niet antwoorden en schudde slechts snikkend
haar hoofd.
"Een paar honderd? Meer dan duizend? Een paar duizend?"
Ze begon nog harder te huilen. Hij schudde zijn hoofd en wist niet
wat hij moest zeggen. Hoeveel had ze wel niet geleend? Bij wie had
ze geld geleend? Alleen bij familie? En hoeveel bij iedereen? Hoe
moest hij die schulden terugbetalen, want ook al had hij promotie
gemaakt, in hun nieuwe huis hadden ze alles nieuw aangeschaft,
alsof ze opnieuw begonnen, en het was zo goed begonnen hier in
dit stadje. Het eerste jaar zouden ze het in dit huis rustig aan moe
ten doen met uitgaven want de hoge hypotheek, de afbetalingen op
de keuken die Linda zo graag wilde, het parket, het leren bankstel,
het nieuwe bed dat verstelbaar was; eindelijk hadden ze nu een
huis dat helemaal naar hun zin was ingericht en volgend jaar, ja vol
gend jaar zouden ze dan wel op vakantie gaan. Hoe moest hij aan
nog meer geld komen? En dan nog, als de schulden waren afbe
taald, hij schaamde zich voor zijn familie, bij zijn familie geld lenen...
Hij voelde zich verdrietig, kwaad en ook machteloos. Wat kon hij
doen? Hij kon haar moeilijk in huis opsluiten. Waarom had ze het
zo ver laten komen?
"We moeten de schulden terugbetalen, Lin, en jij... we moeten hulp
zoeken voor jou, misschien via het maatschappelijk werk, ik weet
niet waar, maar we moeten hulp zoeken".
Linda lag uitgeput van het huilen op de bank. Hij wilde haar troos
ten maar tegelijkertijd voelde hij zich ergens bedrogen. Ze had te
gen hem gelogen, ze had dingen voor hem verborgen gehouden. Op
dit moment kon hij niets voor haar voelen, in ieder geval geen liefde,
eerder een soort walging en hij kreeg het koud toen hij haar zo hul
peloos op de bank zag liggen.
"Hoe heb je het me aan kunnen doen Lin..., kom, we gaan naar
bed en morgen neem ik vrij en zoeken we een oplossing".
