VERMIST
O
De feiten zijn simpel en triest: op 1 april 1990 vertrok Peter Groeneveld
vanaf Schiphol naar Bangkok voor een paar maanden durende trektocht
door Zuid-Oost Azië. Op 7 juli 1990 zou hij in Nederland terugkeren.
Maar hij keerde niet terug en tot op de dag van vandaag weten zijn ouders
en familie niet waar hij gebleven is. Leeft hij nog of is hij dood? Ze weten
het niet, niemand schijnt het te weten.
TE KOOP GEVRAAGD:
INDONESIË
MET
PRIVATE TOURS
REIZEN OP INDIVIDUELE
BASIS
Voor inlichtingen:
02526 - 7 21 46
Dat zijn ouders verdriet hebben, is zacht
uitgedrukt. Dat zij dag en nacht gekweld
worden door onzekerheid over het lot
van hun jongste zoon is evident. Nu zou
den we menen dat vanaf het begin met
man en macht naar Peter gezocht zou
worden, want een mens kan toch niet
zomaar verdwijnen. Maar de praktijk
blijkt anders. De praktijk bestaat ook
hier uit het invullen van formulieren en
een "we zullen het u laten weten als we
wat horen". De ouders van Peter
hadden naar Azië kunnen afreizen.
"Maar dan meneer, dan staan we
daar op een vliegveld. En dan?" En
dus blijven zij afhankelijk van infor
matie die misschien ooit nog eens
door deze of gene gegeven wordt.
Daarom ook dit artikel, want wie
weet.
Pieter Ronald Groeneveld is een in
1964 geboren Nederlandse, in Rot
terdam woonachtige man. Hij valt op
omdat hij lang is: 1,93 meter. Begin
1990 had hij een nieuwe betrekking
aanvaard, maar voordat hij daaraan
zou beginnen, wilde hij eerst een reis
maken door Zuid-Oost Azië: Thai
land, Maleisië, Indonesië en mis
schien Vietnam.
Aanvankelijk zou hij met een vriend
gaan, maar uiteindelijk vertrok hij al
leen. Bij zijn afscheid huilde zijn moeder
en zei: "jongen, wat moet je toch hele
maal alleen in die landen" en hij had ge
antwoord: "ach, moeder, die paar maan
den zijn zo voorbij en dan ben ik weer
terug".
In het begin ontvingen zijn ouders kaar
ten en brieven en alles was in orde. Me
dio juni 1990, na terugkomst van vakan
tie, openden de heer en mevrouw
Oude Balinese sculpturen,
Indonesische textiel, primitieve
kunst, tekeningen en schilderijen.
Snelle, kontante afwikkeling.
B. Driessen, tel. 085 - 420717
Groeneveld een brief die gedateerd was
op 21 mei 1990 en in Siantar (Sumatra)
was geschreven. Deze brief zou het laat
ste teken van leven van Peter blijken te
zijn. Hij schreef onder meer dat hij naar
Medan zou gaan, dan de boot zou ne
men naar Maleisië, vervolgens naar Thai
land en misschien nog naar Vietnam. Of
Peter inderdaad zijn reis volgens plan
heeft voortgezet, weten zijn ouders niet.
Zij weten totaal niets, kunnen hooguit
gissen. Misschien zit hij in een gevangenis
in Vietnam, misschien leeft hij ergens in
Thailand, misschien ligt hij ergens begra
ven op Sumatra, misschien, misschien,
misschien....
Een Europeaan van 1,93 meter moet in
die landen toch opgevallen zijn. Er moe
ten toch mensen zijn die hem weten te
herinneren. En aan de hand van alle
brokjes informatie moet toch een lijn te
trekken zijn. In speelfilms komt het altijd
in orde. Dood of levend, de vermiste
wordt gevonden. Niet in de laatste
plaats omdat er altijd één is die zich in
de zaak vastbijt en op zoek gaat en net
zo lang blijft zoeken totdat hij zijn doel
heeft bereikt.
Maar de realiteit is dus anders. De heer
en mevrouw Groeneveld zijn naar de
politie gegaan, hebben contact opgeno
men met Buitenlandse Zaken, het Rode
Kruis, Youth for Christ, Leger des Heils,
ambassades, kranten, radio, televisie en
particulieren. En alles en iedereen leeft
mee en zegt toe te zullen informeren.
Telexen en telefoontjes naar officiële in
stanties in de betreffende landen en daar
wordt in de meeste gevallen geantwoord
dat Peter Groeneveld niet bekend is,
maar mochten ze wat horen dan zal men
dat zeker laten weten. Hoop doet leven,
maar passieve hoop maakt een mens half
gek. Het niets anders kunnen doen dan
afwachten of één of andere instantie in
een ver land ooit eens een melding krijgt
over een opvallend lange Europeaan. En
als je dan ziet hoe soms met een ver
zoek om hulp en informatie wordt om
gegaan, dan huil je als ouders. De
Indonesische ambassade in Den Haag bij
voorbeeld. Die had natuurlijk ook een
brief gekregen van de ouders van Peter.
Maar antwoord kwam maar niet. Dus
opgebeld om te informeren. Het eerste
antwoord was: we weten van geen brief.
Tweede telefoontje: ja, de
brief is er wel maar ligt in een
la van één van onze medewer
kers en die is weg met de
sleutel in zijn zak! Daar over
heen een excuusbriefje van de
ambassade. Overigens niet ge
typt op ambassade briefpapier,
maar handgeschreven op een
velletje wit papier!
Peter Groeneveld, een belas
ting-adviseur uit Rotterdam,
kan overal en nergens zijn.
Niemand weet, niemand
zoekt. Misschien is hij dood.
Niemand weet, niemand
vraagt. En de tijd verstrijkt
maar, het leven gaat door, ie
dere dag schijnen overal op de
wereld mensen te verdwijnen.
Maar in een huis in een stadje
bij Rotterdam zitten elke dag twee men
sen te hopen. Misschien gaat de tele
foon. Misschien komt er post. Mis
schien...
"Als we maar zekerheid zouden heb
ben".
RALPH BOEKHOLT
8
