nirdjAJt
26
Om de andere maand ging Huib naar de discotheek waar op die avond
artiesten uit de jaren zestig optraden. Alleen dan ging hij naar de disco,
te oud voelde hij zich al om op rap-, hiphop- of housemuziek te bewe
gen. Discomuziek uit de jaren zeventig ging nog wel, maar jaren tachtig
disco... en dit waren de jaren negentig al. In de disco kwam hij vele leef
tijdgenoten tegen van wie het huwelijk op de klippen was gelopen en
die hem nu aan een nieuwe vriend of vriendin voorstelden, enkelen wa
ren nog steeds met dezelfde partner van vijftien of twintig jaar geleden
en zelf behoorde hij tot de categorie die het huwelijk achter de rug had,
maar niet echt aan iets nieuws was begonnen. De liedjes van The Beat
les, Dusty Springfield, The Shadows en The Four Tops brachten goede
herinneringen bij hem terug, en vaak werd hij behoorlijk aangeschoten
en sentimenteel tijdens zo'n avond. Zomaar een meisje, nou ja, een
meisje, zomaar iemand vragen en de dansvloer op gaan... hij was geen
zeventien meer. Vroeger deed hij het wel, zomaar een meisje vragen,
ook al was ze met haar vriendinnen. En op zijn Berini bracht hij de
meisjes thuis, later in zijn tweedehands Kadetje. Marcy had hij in de
dancing in Scheveningen leren kennen, 22 jaar geleden. Drie jaar gele
den had hij iemand anders leren kennen, was bij Marcy weggegaan en
nu had hij er spijt van. Meer en meer vrouwen leerde hij kennen, maar
bij geeneen had hij toekomstgedachten. Eigenlijk had hij helemaal geen
toekomstgedachten meer. Nadat de kinderen het huis uit waren ge
gaan om te studeren had Marcy in een andere stad iemand ontmoet
met wie ze nu al weer anderhalf jaar samenwoonde.
Zoals altijd was het vanavond ook weer overvol in de disco. Toen hij
aan een van de bars zijn vijfde of zesde pilsje opdronk (hij was de tel
kwijt geraakt) en een sigaret opstak, vroeg een vrouw of hij een vuurtje
voor haar had. Eerst lette hij niet op haar, maar toen hij zijn aansteker
bij haar sigaret hield, zag hij haar gezicht en herkende zijn buurmeisje
van vroeger, 'jij bent toch Vera?"
"Ja, hoe... Huib! Hoe is het mogelijk!"
Het korte, rode haar van vroeger waar kinderen haar altijd mee pest
ten, was nu lang en ofschoon haar gezicht wat rimpels vertoonden zag
ze er eigenlijk heel erg goed uit. Beter dan hijzelf in ieder geval, hij had
wallen onder z'n ogen, was dik geworden, en vooral zijn buik was de
afgelopen jaren flink toegenomen. Vera zag er een beetje wild uit; vroe
ger kleedde ze zich ook altijd al anders dan anderen en dat vond hij als
jongen van zestien vreemd maar tegelijkertijd ook interessant, ofschoon
hij maar op een afstand van haar bleef. "Ben je hier alleenvroeg hij,
om niet meteen te vragen ben je getrouwd.
"Nee, ik ben met m'n dochter van zeventien, dan kan ze zien van
welke muziek ik uit mijn bol ga. Ik ben dertien jaar getrouwd geweest,
gescheiden, mijn ex wilde geen alimentatie betalen, is naar het buiten
land verdwenen, nieuwe vriend gehad, leuke tijd mee gehad tot hij om
het leven kwam, twee jaar bij de psychiater gelopen, en toen ben ik
gaan werken en zolang Chrissie thuis woont maken we er het beste
van, je moet wel met z'n tweeën, hè? En jij, wonen je ouders nog steeds
daar? Ik kom nooit meer in de buurt, want mijn ouders zijn een paar
jaar terug naar Ridderkerk verhuisd".
"Ja, mijn ouders wonen er nog, mijn vader wordt een beetje doof maar
mijn moeder is nog gezond..."
En ben je getrouwd of zo?"
"Gescheiden, een paar jaar geleden. De oudste studeert in Delft, de an
der in Amsterdam... Wil je iets drinken, pilsje?"
"Nee, dank je, ik ben een jaar geleden met drinken gestopt, roken doe
ik nog wel, maar wie weet., geef me maar een colaatje".
Ze raakten aan de praat, over opgroeiende kinderen, over hun schei
ding, over de overname van het bedrijf waar hij werkte door een multi
national wat niet alleen verhuizing naar een andere stad inhield, maar
ook was hij niet meer zo zeker van zijn baan. Collega's op het werk til
den niet zo zwaar aan de verhuizing, voor hen die nog kleine kinderen
hadden zou een verhuizing naar een premie koopwoning een rustigere
leef- en speelomgeving betekenen; anderen zagen het als een uitdaging
om nu te bewijzen wat ze konden om hogerop te geraken; de ouderen
zouden hun tijd wel uitzitten, maar hij, wat moest hij nog? Zoveel
stelde zijn baan nu ook weer niet voor. En een andere baan? Hij had
de technische school gedaan, maar verder niet Als hij in de krant naar
vacatures keek, begreep hij soms de afkortingen van de opleidingseisen
niet eens. Wie wilde er nog een man van 43?
"Ja, het zijn andere tijden hè", sprak ze. "Dus jij hebt het ook niet echt
geweldig. Het lijkt wel of het met iedereen van onze leeftijd niet goed
gaat. Zoveel mensen die ik ken lopen bij een of andere therapeut Ik
begin er nu een beetje uit te komen, maar drie jaar lang ben ik gewoon
even weg geweest weet je, ik was er wel, maar ik zat zo met mezelf, ik
zat zo met mijn gedachten bij Ron die me had verlaten, Ernst die als
een engel was maar met wie het niet lang heeft mogen duren, en van
Chrissie werd ik ook gek, ze was toen 14, 15, echt een kreng was ze;
ik wist ook niet hoe ik het financieel moest klaarspelen, ik zag het niet
meer zitten. Ik praat er nu wel makkelijk over maar je had me een tijd
terug echt niet moeten tegenkomen...
Maar... doe je wel leuke dingen, ga je wel uit?"
"Ja, naar de kroeg, daar kom ik wel wat mensen tegen."
"Als ik jou zo zie en hoor praten, denk ik aan mezelf een paar jaar ge
leden... Het lucht op als je met iemand kunt praten die je begrijpt,
maar of het helpt.. Heb je een goede vriend of vriendin met wie je kunt
praten?"
"Niet echt" Hij kende genoeg mensen met wie hij lol kon maken, met
wie hij kon lachen, maar praten, echt praten...
Sinds lange tijd was Vera de eerste met wie hij echt gepraat had of
schoon ze beiden hier waren gekomen om juist alles even te vergeten.
O, daar komt Chrissie" zei ze en zwaaide naar een meisje in de me
nigte.
"Het klinkt rot, maar ik kan je verder ook niet helpen, ik kan je geen
advies geven wat je moet doen, het enige wat ik je aanraad is om hulp
te gaan zoeken, en misschien mag ik het niet zeggen, maar volgens mij
kom je of zit je al in zo'n neergaande spiraal dat je jezelf kapot maakt
en dan is het een lange weg terug..."
Even was hij stil. Haar woorden hadden hem geraakt en het deed pijn,
omdat ze gelijk had. Na het werk en in het weekend dronk hij thuis
borreltjes-cola tot hij in slaap viel, hij nam de moeite niet meer om be
hoorlijk voor zichzelf te koken, het huis opruimen hoefde hij voor zich
zelf ook niet meer. Toen Chrissie bij de bar was gearriveerd stelde Vera
haar aan hem voor. Ze was het evenbeeld van haar moeder en toen hij
haar zo zag, dacht hij terug aan toen hij en Vera haar leeftijd hadden,
vol verwachting van wat het leven en de liefde hen te bieden had.
"Nou, we gaan eens bij de dansvloer kijken of we iemand tegenko
men". Uit haar tas haalde Vera een adreskaartje, schreef haar privé
adres en telefoonnummer op de achterkant en gaf het hem.
"Sjiek hè, mijn adreskaartje? Voor het geval je zin hebt in een praatje...
Hee, ik zou zeggen sterkte, en doen hoor, hulp zoeken!"
"Ja... bedankt voor... ik bel je nog wel".
Terwijl Vera en haar dochter bij hem vandaan liepen hoorde hij Chrissie
vragen: "wat voor hulp?" waarop Vera antwoordde: "oh, een hulp in de
huishouding" en even glimlachte hij maar even later moest hij een
traan wegslikken want hij dacht: hoe weet ze dat het niet goed met me
gaat, is het dan zo duidelijk te zien? Stom dat ik haar niet mijn adres
heb gegeven..."
"Nog een pilsje?" vroeg een collega van zijn werk die naast hem aan
de bar was komen staan; "ik zag je zo de hele tijd met die rooie staan
praten, ik dacht ik zal je maar niet storen, heb je een afspraakje met
haar gemaakt?"
"Nee..., nee, ik hoef niks meer, ik ga naar huis".
