POIRRIE'S
PEBIKELEN
1
Mo's oogappel
Swing Session
TANTE NON's
INDISCHE SPEKKOEKEN
DANSCOMBO
J.A. (Fons) Phefferkorn
Barnsteenhorst 5 12592 EB
Den Haag, telefoon: 070 -
3473935 of 070 - 3549905
Als de dames van het theekransje de on
vergelijkelijke karaktereigenschappen van
hun kroost behandelden, bracht Ma im
mer haar jongste spruit voor het voet
licht. Haar mede-kwebbelaarsters zagen
zo'n moment altijd met schrik tegemoet,
maar omdat zij elkaar al zo lang kenden
en goed waren opgevoed, bleven zij be
leefd luisteren en knikten beamend als
Ma weer losbarstte in een voor het jong
bedoelde stortbui van loftuitingen. De
dames lieten een dergelijke hoosbui gela
ten over zich heen gaan. Per slot van re
kening mochten zij Ma graag en als
goede vriendinnen probeerden zij ook
de minder prettige momenten van hun
dagelijkse bijeenkomst zo prettig moge
lijk te laten verlopen. Bovendien hadden
zij niet echt een hekel aan Japie, haar
oogappel. De streken die hij uithaalde
vergaven zij hem, want hun eigen kinde
ren konden er ook wel wat van. Wat
hen echter stoorde, was de
wijdlopigheid waarmee Ma de naar haar
mening innerlijke rust beschreef, die van
het jong uitging. Altijd kalm en nooit ge
haast, stapte hij met een sereen gelaat
door het leven. Dat hij zelden een
woord uitbracht en zijn vader hem daar
door wel eens vergeleek met wijlen
Willem de Zwijger, was voor Ma het be
wijs, dat hij niet alleen veel in zijn boven
kamer had. Zwijgen is tenslotte goud,
spreken slechts zilver. Een gouden waar
heid, waaraan men zich op het thee
kransje natuurlijk niet hoefde te houden.
Franko thuis in speciale verpakking
Min. 500 gram 20,--
Min. 750 gram 25,--
Stort op giro 38 92 616
Mevr. F.Y. ROBERT-FLAMAND
Kerkuil 36 - 4822 PA BREDA
Tel. 076 - 42 16 07
A.B.N. rek. nr. 59.43.54.439
Ma wist ook te vertellen, dat Japie die
serene rust van haar jongere broer
Harry had. Die was precies zo. Als on
derwijzer van een lagere school, ergens
in Midden Java, maakte die broer al jaren
furore met de rustige beslistheid waar
mee hij het rumoerige volkje van de
vijfde klas in toom hield. Zij verzweeg
daarbij, dat broer Harry een paar stevige
handen had en niet schroomde die af en
toe te laten wapperen. Dat mocht in die
glorieuze tijd nog en de positieve resul
taten er van zijn heden ten dage nog
steeds terug te vinden in de maatschap
pelijke positie en het onberispelijke ge
drag van broer Harry's vroegere leerlin
gen. Wellicht was het Japie in zijn latere
leven ook anders vergaan, als hij in de
klas van zijn oom had kunnen zitten.
Maar dat even terzijde. Wie zich niet
zonder voorbehoud achter het sereen-
rustige jong opstelde was zijn bloedeigen
verwekker. Pa hield van hem, maar werd
in zijn oordeel niet beïnvloed door het
soms wat rechttoe-rechtaan eenrichting
sverkeer van de moederliefde. Hij had
een scherp oog voor Japie's hebbelijk-
en onhebbelijkheden en deed indien no
dig zijn vaderlijk gezag behoorlijk gelden.
Meestal was dat wanneer een paar keer
brullen Japie's loopsnelheid niet ver
mocht te verhogen en hij met een slak-
kengangetje en half geloken ogen aan het
bevel "Hier komen" gehoor gaf. Natuur
lijk vond Ma elke daarna door Pa toege
paste strafmaatregel overdreven zwaar.
Eens barstte zij zelfs in een onbedaarlijke
huilbui uit, omdat Pa de arme ziel een
week huisarrest wilde geven en de straf-
aanzegging liet begeleiden door een
schokkende uitspraak. In opperste ver
twijfeling had de opvoeder beweerd, dat
Japie na het verplaatsen van het ene
been nog eens zou vergeten het andere
bij te trekken en op zijn wipneus zou
vallen. Hij voegde er geruststellend aan
toe, dat die jongen zich dan echt niet
zou bezeren, want zijn reusachtige flap
oren zouden de valsnelheid aanmerkelijk
verminderen.
Jaren later, lang nadat de oorlog het
theekransje ruw uiteen had gescheurd,
het verblijf onder de koperen ploert was
verwisseld voor een leven in een veel
koeler klimaat en Japie het inmiddels tot
grootvader had gebracht, bleek herhaal
delijk, dat zijn voor serene rust aange-
ziene sloomheid nog niets aan kracht
had ingeboet. Zo ook, toen hij met zijn
echtgenote op bezoek ging bij kennissen,
die een nieuw huis hadden betrokken.
Het huis stond op een heuvel van wel
tien meter hoogte en had een immens
grote achtertuin. Het leek wel wat op
een van die Zwitserse bungalows, die
vroeger nabij Tawangmanggoe en
Sarangan het fraaie aanzicht van de berg-
hellingen sierden, of ontsierden. Het is
maar hoe men het bekijkt.
Omdat het nieuwe huis ingezegend
moest worden en geestrijk vocht werd
gebruikt om eventuele boze geesten uit
te bannen, werd het een nogal vrolijke
boel. Pas in de kleine uurtjes nam het
bezoekende echtpaar afscheid en begaf
zich naar de grote, nog niet helemaal ge
reed gekomen achtertuin. In het donker
zocht Japie zich op de tast een weg naar
het pad, dat onder aan de heuvel begon
en naar de eigen woning in het dorp
leidde. Zijn echtgenote volgde hem op
de hielen. Bijna halverwege gebeurde
het. Met het linkerbeen tegen een
tuinbiels stotend, had hij niet het benul
zijn rechterbeen bij te trekken en ver
loor zijn evenwicht. Zonder een kik te
geven ging hij over de kop en rolde de
heuvel af, om beneden op het pad tot
stilstand te komen. Gelukkig had hij een
dikke jas aan en bezeerde zich niet. Ook
zijn vrouw, die hem alsmaar met een
"schiet nou toch eens op" had aan
gevuurd en op de zelfde manier de heu
vel afdaalde maar daarbij wel haar stem
behoorlijk verhief, mankeerde gelukkig
niets. Niet zo'n bijzonder voorval, maar
Japie prees zich gelukkig dat het huis niet
op een echte berghelling in de Oost
stond. Zijn ouders leefden toen helaas
niet meer, maar het is best mogelijk, dat
zijn vader zich daarboven te barsten
heeft staan lachen omdat zijn eerder
geuite bewering eindelijk bewaarheid
werd. En Ma huilen, natuurlijk.
Voor uw parties en reünies
Sophisticated dansmuziek
en gitaarballads
27