POIRRIE'S PEBIKELEN 1 Mo's oogappel Swing Session TANTE NON's INDISCHE SPEKKOEKEN DANSCOMBO J.A. (Fons) Phefferkorn Barnsteenhorst 5 12592 EB Den Haag, telefoon: 070 - 3473935 of 070 - 3549905 Als de dames van het theekransje de on vergelijkelijke karaktereigenschappen van hun kroost behandelden, bracht Ma im mer haar jongste spruit voor het voet licht. Haar mede-kwebbelaarsters zagen zo'n moment altijd met schrik tegemoet, maar omdat zij elkaar al zo lang kenden en goed waren opgevoed, bleven zij be leefd luisteren en knikten beamend als Ma weer losbarstte in een voor het jong bedoelde stortbui van loftuitingen. De dames lieten een dergelijke hoosbui gela ten over zich heen gaan. Per slot van re kening mochten zij Ma graag en als goede vriendinnen probeerden zij ook de minder prettige momenten van hun dagelijkse bijeenkomst zo prettig moge lijk te laten verlopen. Bovendien hadden zij niet echt een hekel aan Japie, haar oogappel. De streken die hij uithaalde vergaven zij hem, want hun eigen kinde ren konden er ook wel wat van. Wat hen echter stoorde, was de wijdlopigheid waarmee Ma de naar haar mening innerlijke rust beschreef, die van het jong uitging. Altijd kalm en nooit ge haast, stapte hij met een sereen gelaat door het leven. Dat hij zelden een woord uitbracht en zijn vader hem daar door wel eens vergeleek met wijlen Willem de Zwijger, was voor Ma het be wijs, dat hij niet alleen veel in zijn boven kamer had. Zwijgen is tenslotte goud, spreken slechts zilver. Een gouden waar heid, waaraan men zich op het thee kransje natuurlijk niet hoefde te houden. Franko thuis in speciale verpakking Min. 500 gram 20,-- Min. 750 gram 25,-- Stort op giro 38 92 616 Mevr. F.Y. ROBERT-FLAMAND Kerkuil 36 - 4822 PA BREDA Tel. 076 - 42 16 07 A.B.N. rek. nr. 59.43.54.439 Ma wist ook te vertellen, dat Japie die serene rust van haar jongere broer Harry had. Die was precies zo. Als on derwijzer van een lagere school, ergens in Midden Java, maakte die broer al jaren furore met de rustige beslistheid waar mee hij het rumoerige volkje van de vijfde klas in toom hield. Zij verzweeg daarbij, dat broer Harry een paar stevige handen had en niet schroomde die af en toe te laten wapperen. Dat mocht in die glorieuze tijd nog en de positieve resul taten er van zijn heden ten dage nog steeds terug te vinden in de maatschap pelijke positie en het onberispelijke ge drag van broer Harry's vroegere leerlin gen. Wellicht was het Japie in zijn latere leven ook anders vergaan, als hij in de klas van zijn oom had kunnen zitten. Maar dat even terzijde. Wie zich niet zonder voorbehoud achter het sereen- rustige jong opstelde was zijn bloedeigen verwekker. Pa hield van hem, maar werd in zijn oordeel niet beïnvloed door het soms wat rechttoe-rechtaan eenrichting sverkeer van de moederliefde. Hij had een scherp oog voor Japie's hebbelijk- en onhebbelijkheden en deed indien no dig zijn vaderlijk gezag behoorlijk gelden. Meestal was dat wanneer een paar keer brullen Japie's loopsnelheid niet ver mocht te verhogen en hij met een slak- kengangetje en half geloken ogen aan het bevel "Hier komen" gehoor gaf. Natuur lijk vond Ma elke daarna door Pa toege paste strafmaatregel overdreven zwaar. Eens barstte zij zelfs in een onbedaarlijke huilbui uit, omdat Pa de arme ziel een week huisarrest wilde geven en de straf- aanzegging liet begeleiden door een schokkende uitspraak. In opperste ver twijfeling had de opvoeder beweerd, dat Japie na het verplaatsen van het ene been nog eens zou vergeten het andere bij te trekken en op zijn wipneus zou vallen. Hij voegde er geruststellend aan toe, dat die jongen zich dan echt niet zou bezeren, want zijn reusachtige flap oren zouden de valsnelheid aanmerkelijk verminderen. Jaren later, lang nadat de oorlog het theekransje ruw uiteen had gescheurd, het verblijf onder de koperen ploert was verwisseld voor een leven in een veel koeler klimaat en Japie het inmiddels tot grootvader had gebracht, bleek herhaal delijk, dat zijn voor serene rust aange- ziene sloomheid nog niets aan kracht had ingeboet. Zo ook, toen hij met zijn echtgenote op bezoek ging bij kennissen, die een nieuw huis hadden betrokken. Het huis stond op een heuvel van wel tien meter hoogte en had een immens grote achtertuin. Het leek wel wat op een van die Zwitserse bungalows, die vroeger nabij Tawangmanggoe en Sarangan het fraaie aanzicht van de berg- hellingen sierden, of ontsierden. Het is maar hoe men het bekijkt. Omdat het nieuwe huis ingezegend moest worden en geestrijk vocht werd gebruikt om eventuele boze geesten uit te bannen, werd het een nogal vrolijke boel. Pas in de kleine uurtjes nam het bezoekende echtpaar afscheid en begaf zich naar de grote, nog niet helemaal ge reed gekomen achtertuin. In het donker zocht Japie zich op de tast een weg naar het pad, dat onder aan de heuvel begon en naar de eigen woning in het dorp leidde. Zijn echtgenote volgde hem op de hielen. Bijna halverwege gebeurde het. Met het linkerbeen tegen een tuinbiels stotend, had hij niet het benul zijn rechterbeen bij te trekken en ver loor zijn evenwicht. Zonder een kik te geven ging hij over de kop en rolde de heuvel af, om beneden op het pad tot stilstand te komen. Gelukkig had hij een dikke jas aan en bezeerde zich niet. Ook zijn vrouw, die hem alsmaar met een "schiet nou toch eens op" had aan gevuurd en op de zelfde manier de heu vel afdaalde maar daarbij wel haar stem behoorlijk verhief, mankeerde gelukkig niets. Niet zo'n bijzonder voorval, maar Japie prees zich gelukkig dat het huis niet op een echte berghelling in de Oost stond. Zijn ouders leefden toen helaas niet meer, maar het is best mogelijk, dat zijn vader zich daarboven te barsten heeft staan lachen omdat zijn eerder geuite bewering eindelijk bewaarheid werd. En Ma huilen, natuurlijk. Voor uw parties en reünies Sophisticated dansmuziek en gitaarballads 27

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1992 | | pagina 27