me toen aan bij groepjes jongeren. We hielden ons bezig met het in veiligheid brengen van mensen die net uit de kam pen kwamen. Die veiligheid was alleen te vinden in de kampen zelf, die waren ten minste te bewaken, zoals het vrouwen kamp van Tjihapit, dat was toen een verzamelkamp geworden. Bij de oprich ting van het vijfde bataljon Andjing Nica meldde ik me meteen aan. Zo kwam ik terecht in Tjimahi, Bandoeng-Zuid, Tjioemboeloeit en Lembang". Omstreeks mei 1946 ontvangt Jack be richt van het Rode Kruis dat Pa, Ma en zuster in leven zijn en in Palembang zit ten. Pa is dan benoemd tot plaatsvervan gend commandant van die stad. Tijdens de oorlog heeft hij aan de spoorlijn 'Pakan Baroe' gezeten en Ma met zusje in het vrouwenkamp van Semarang. Met de wetenschap dat zijn familie veilig in Palembang zit, vraagt hij overplaatsing aan en krijgt dat. Jack wordt ingedeeld bij het tiende bataljon Gadja Merah in Palembang. "Na de eerste Politionele Aktie werden het tiende en elfde bataljon ontbonden. Ben toen overgestapt naar de Inlichtin gendienst. Zo kwam ik voor het eerst terug in mijn geboortestreek als post- commandant. Vond dat wel een groot woord als je bedenkt dat de post be mand werd door twee/drie man. Dat was trouwens in Doesoen Rasoean aan de rivier de Komering, bovenstrooms gelegen. De bijnaam Oeloenees kwam dus goed van pas. Zou nu graag Zuid-Sumatra terug willen zien. Ik heb daar wortel geschoten maar, ben daar ook boven de grond gegroeid." Na de soevereiniteitsoverdracht moet ook Jack een keuze maken voor de toe komst. Kiezen voor de TNI houdt in, twee rangen hoger. De extra rang bij de TNI werd aangeboden om militairen in de verleiding te brengen niet voor de KL te kiezen. Jack kiest wel voor de KL, want Holland is zijn vaderland en zo komt hij via het doorgangskamp Tand- joeng Oost en kamp Makassar in het I e- kamp. In januari 1951 vertrekt de hele familie Poirrié met de m.s. Volendam naar Hol land. "Ik kwam terecht in het KNIL-Centrum te Nijmegen. Kort daarna werd ik ge plaatst bij het Iste Instruktie Bataljon te Blerick (Venlo). Gelukkig was Holland voor mij niet vreemd door de verloven die ik er had doorgebracht. Voelde me hier vrij snel thuis. Mijn ouders trou wens ook. Zij hebben nooit echt last ge had van heimwee; ze konden zich in Holland best redden. Uiteindelijk bleek Blerick een heel belangrijke plaats voor mij. Daar heb ik namelijk mijn vrouw ontmoet. Met een maatje was ik op een avond aan de boemel in een Venlose dansgelegen heid. Lekkere muziek, biertjes en gezel ligheid, daar was ik toen en nu nog steeds altijd voor te vinden. Ik stond zo aan de bar wat te kletsen en opeen zag ik haar staan met nog een meisje. Op dat moment wist ik, echt waar, dat zij mijn vrouw zou worden." "Nou, dat was bij mij niet zo hoor, ik vond zijn vriend leuker", zegt zijn vrouw lachend met een onvervalst Limburgs ac cent. Nel is net in de kamer bij ons ko men zitten na een berg boodschappen te hebben gedaan voor de Indische kook lessen die ze diezelfde avond geeft. Al tien jaar doet ze dat in verenigings verband. De lessen zijn altijd volgeboekt. Een rasechte Limburgse en Indische kooklessen, een combinatie die je niet vaak zal tegenkomen. Door Jack's moe der is het gekomen, in het klein begon nen en langzaam aan is de cursus uitge groeid en bekend in Beekbergen en omstreken. "Mijn ouders hadden een café in Venlo en daar kwam natuurlijk iedereen. Zo ook de soetelaar Jippie, de man die met allerlei lekkernijen achter de soldaten troep aantrok als die op oefening ging. Jippie was een reguliere stamgast en ik kende hem goed. Op een dag vroeg hij mij, met een of andere smoes, bij hem thuis langs te komen. Hij wilde me wat laten zien. Ik kwam wel vaker bij Jippie thuis, het was dus geen vreemde vraag. Hij had aan huis in de keuken, een soort winkeltje waar je een biertje kon drin ken en wat eetbaars kopen. Dus ik naar Jippie. Ik liep de keuken binnen en daar zat Jack. Toen realiseerde ik me dat ik hem wel heel leuk vond". Daar spreken ze voor het eerst met el kaar en binnen zeven maanden zijn ze getrouwd. De vader van Nel heeft wel legio bezwaren tegen zo'n Indische jon gen, hij heeft immers een heel verleden achter de rug en het hardnekkige ge rucht dat hij getrouwd is en twee kinde ren heeft, draagt ook niet echt bij tot de vreugde. Al deze bezwaren worden bin nen de kortste keren de wereld uit geholpen en sindsdien zijn de ouders van Nel en Jack dikke vrienden. Nel wordt ook met open armen ontvangen door Jack's ouders en het huwelijk vindt dan plaats. Ook de beginperiode in Holland wordt gekenmerkt door 'verkassen'. Eerst het Infanterie Schietkamp de Harskamp, dan diverse detachementen bij het regiment van Heutsz. Gaat dan de opleiding vol- Krengmager gen Luchtfoto Onderzoek op de School Militaire Inlichtingen Dienst (SMID) te Harderwijk. Komt vervolgens terecht bij 101 MID Compagnie legerplaats 't Harde. Door allerlei kleine zaken raakt de altijd zo geduldige enigszins gelaten Jack geïrriteerd in deze tijd en als hem voor de zoveelste keer verteld wordt dat hij een weekend paraat moet zijn, weigert hij. Tenslotte is Jack een ge trouwd man met twee kinderen inmid dels. Na zijn pertinente weigering zegt hij nog tegen de wachtcommandant bij het verlaten van de legerplaats: "als je wilt schieten O.K., maar niet in de rug!" Er volgt een langdurig onderzoek naar aanleiding van zijn heftige reaktie, dat waren ze niet van hem gewend. "Ik moest zelfs langs bij de psychiater. Ik zou overspannen zijn. Flauwekul was dat. Later toen ik bij de Staf I e Legerkorps te Apeldoorn zat maakte ik door eigen naïviteit een 'beoordelingsfout'. Op mijn gehele staat van dienst was nooit wat aan te merken geweest, maar door een complex van factoren waren promotie kansen verder uitgesloten. Voor de zo veelste keer in mijn leven had ik ver keerd gekozen. Ik ben toen vervroegd uit dienst gegaan op I januari 1970". Wat dan, Jack is 44 jaar oud en kan niet stilzitten. Hij moet wat aanpakken. Het Algemeen Dagblad rondbrengen met ei gen auto naar de afleverplaatsen. Dat ge beurt 's nachts. Dagelijks maakt hij de rit van 150 km lang, grotendeels over bin nenwegen. De afleverplaatsten zijn me rendeels campings, tankstations en ho tels. Zo'n 45 bijelkaar. Om twaalf uur 's nachts vertrekt hij en komt, soms scheel van moeheid, thuis om zeven uur in de ochtend. Bijna vier jaar lang heeft hij dit volgehouden. "Spannende tijden waren dat. Je maakte van alles mee onderweg zoals inbraken 10

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1992 | | pagina 10