me toen aan bij groepjes jongeren. We
hielden ons bezig met het in veiligheid
brengen van mensen die net uit de kam
pen kwamen. Die veiligheid was alleen te
vinden in de kampen zelf, die waren ten
minste te bewaken, zoals het vrouwen
kamp van Tjihapit, dat was toen een
verzamelkamp geworden. Bij de oprich
ting van het vijfde bataljon Andjing Nica
meldde ik me meteen aan. Zo kwam ik
terecht in Tjimahi, Bandoeng-Zuid,
Tjioemboeloeit en Lembang".
Omstreeks mei 1946 ontvangt Jack be
richt van het Rode Kruis dat Pa, Ma en
zuster in leven zijn en in Palembang zit
ten. Pa is dan benoemd tot plaatsvervan
gend commandant van die stad. Tijdens
de oorlog heeft hij aan de spoorlijn
'Pakan Baroe' gezeten en Ma met zusje
in het vrouwenkamp van Semarang. Met
de wetenschap dat zijn familie veilig in
Palembang zit, vraagt hij overplaatsing
aan en krijgt dat. Jack wordt ingedeeld
bij het tiende bataljon Gadja Merah in
Palembang.
"Na de eerste Politionele Aktie werden
het tiende en elfde bataljon ontbonden.
Ben toen overgestapt naar de Inlichtin
gendienst. Zo kwam ik voor het eerst
terug in mijn geboortestreek als post-
commandant. Vond dat wel een groot
woord als je bedenkt dat de post be
mand werd door twee/drie man. Dat
was trouwens in Doesoen Rasoean aan
de rivier de Komering, bovenstrooms
gelegen. De bijnaam Oeloenees kwam
dus goed van pas.
Zou nu graag Zuid-Sumatra terug willen
zien. Ik heb daar wortel geschoten maar,
ben daar ook boven de grond gegroeid."
Na de soevereiniteitsoverdracht moet
ook Jack een keuze maken voor de toe
komst. Kiezen voor de TNI houdt in,
twee rangen hoger. De extra rang bij de
TNI werd aangeboden om militairen in
de verleiding te brengen niet voor de KL
te kiezen. Jack kiest wel voor de KL,
want Holland is zijn vaderland en zo
komt hij via het doorgangskamp Tand-
joeng Oost en kamp Makassar in het I e-
kamp.
In januari 1951 vertrekt de hele familie
Poirrié met de m.s. Volendam naar Hol
land.
"Ik kwam terecht in het KNIL-Centrum
te Nijmegen. Kort daarna werd ik ge
plaatst bij het Iste Instruktie Bataljon te
Blerick (Venlo). Gelukkig was Holland
voor mij niet vreemd door de verloven
die ik er had doorgebracht. Voelde me
hier vrij snel thuis. Mijn ouders trou
wens ook. Zij hebben nooit echt last ge
had van heimwee; ze konden zich in
Holland best redden. Uiteindelijk bleek
Blerick een heel belangrijke plaats voor
mij. Daar heb ik namelijk mijn vrouw
ontmoet.
Met een maatje was ik op een avond aan
de boemel in een Venlose dansgelegen
heid. Lekkere muziek, biertjes en gezel
ligheid, daar was ik toen en nu nog
steeds altijd voor te vinden. Ik stond zo
aan de bar wat te kletsen en opeen zag
ik haar staan met nog een meisje. Op dat
moment wist ik, echt waar, dat zij mijn
vrouw zou worden."
"Nou, dat was bij mij niet zo hoor, ik
vond zijn vriend leuker", zegt zijn vrouw
lachend met een onvervalst Limburgs ac
cent. Nel is net in de kamer bij ons ko
men zitten na een berg boodschappen te
hebben gedaan voor de Indische kook
lessen die ze diezelfde avond geeft. Al
tien jaar doet ze dat in verenigings
verband. De lessen zijn altijd volgeboekt.
Een rasechte Limburgse en Indische
kooklessen, een combinatie die je niet
vaak zal tegenkomen. Door Jack's moe
der is het gekomen, in het klein begon
nen en langzaam aan is de cursus uitge
groeid en bekend in Beekbergen en
omstreken.
"Mijn ouders hadden een café in Venlo
en daar kwam natuurlijk iedereen. Zo
ook de soetelaar Jippie, de man die met
allerlei lekkernijen achter de soldaten
troep aantrok als die op oefening ging.
Jippie was een reguliere stamgast en ik
kende hem goed. Op een dag vroeg hij
mij, met een of andere smoes, bij hem
thuis langs te komen. Hij wilde me wat
laten zien. Ik kwam wel vaker bij Jippie
thuis, het was dus geen vreemde vraag.
Hij had aan huis in de keuken, een soort
winkeltje waar je een biertje kon drin
ken en wat eetbaars kopen. Dus ik naar
Jippie. Ik liep de keuken binnen en daar
zat Jack. Toen realiseerde ik me dat ik
hem wel heel leuk vond".
Daar spreken ze voor het eerst met el
kaar en binnen zeven maanden zijn ze
getrouwd. De vader van Nel heeft wel
legio bezwaren tegen zo'n Indische jon
gen, hij heeft immers een heel verleden
achter de rug en het hardnekkige ge
rucht dat hij getrouwd is en twee kinde
ren heeft, draagt ook niet echt bij tot de
vreugde. Al deze bezwaren worden bin
nen de kortste keren de wereld uit
geholpen en sindsdien zijn de ouders van
Nel en Jack dikke vrienden. Nel wordt
ook met open armen ontvangen door
Jack's ouders en het huwelijk vindt dan
plaats.
Ook de beginperiode in Holland wordt
gekenmerkt door 'verkassen'. Eerst het
Infanterie Schietkamp de Harskamp, dan
diverse detachementen bij het regiment
van Heutsz. Gaat dan de opleiding vol-
Krengmager
gen Luchtfoto Onderzoek op de School
Militaire Inlichtingen Dienst (SMID) te
Harderwijk. Komt vervolgens terecht bij
101 MID Compagnie legerplaats 't
Harde. Door allerlei kleine zaken raakt
de altijd zo geduldige enigszins gelaten
Jack geïrriteerd in deze tijd en als hem
voor de zoveelste keer verteld wordt
dat hij een weekend paraat moet zijn,
weigert hij. Tenslotte is Jack een ge
trouwd man met twee kinderen inmid
dels. Na zijn pertinente weigering zegt
hij nog tegen de wachtcommandant bij
het verlaten van de legerplaats: "als je
wilt schieten O.K., maar niet in de rug!"
Er volgt een langdurig onderzoek naar
aanleiding van zijn heftige reaktie, dat
waren ze niet van hem gewend.
"Ik moest zelfs langs bij de psychiater. Ik
zou overspannen zijn. Flauwekul was dat.
Later toen ik bij de Staf I e Legerkorps
te Apeldoorn zat maakte ik door eigen
naïviteit een 'beoordelingsfout'. Op mijn
gehele staat van dienst was nooit wat
aan te merken geweest, maar door een
complex van factoren waren promotie
kansen verder uitgesloten. Voor de zo
veelste keer in mijn leven had ik ver
keerd gekozen. Ik ben toen vervroegd
uit dienst gegaan op I januari 1970".
Wat dan, Jack is 44 jaar oud en kan niet
stilzitten. Hij moet wat aanpakken. Het
Algemeen Dagblad rondbrengen met ei
gen auto naar de afleverplaatsen. Dat ge
beurt 's nachts. Dagelijks maakt hij de rit
van 150 km lang, grotendeels over bin
nenwegen. De afleverplaatsten zijn me
rendeels campings, tankstations en ho
tels. Zo'n 45 bijelkaar. Om twaalf uur 's
nachts vertrekt hij en komt, soms scheel
van moeheid, thuis om zeven uur in de
ochtend. Bijna vier jaar lang heeft hij dit
volgehouden.
"Spannende tijden waren dat. Je maakte
van alles mee onderweg zoals inbraken
10