Doordat ik met een Indische jongen getrouwd ben, heb ik zoveel gehoord
over Indonesië, foto 's gezien, maar vooral de verhalen maakten indruk. Ik
had een beeld hoe het zou zijn in Indonesië, maar... mijn man had allerlei
uitvluchten. Gelukkig heb ik hem zover gekregen dat we samen naar Indo
nesië gaan, voor het eerst zonder de kinderen, voor het eerst vliegen, voor
het eerst zo ver en voor het eerst zo lang van huis. Allemaal dingen die ik
met de vakantie nooit zou doen. Maar... voor Indonesië heb ik alles over,
niets staat me nu meer in de weg.
Aangekomen in Jakarta, voel ik de
"warmte" van het land, heerlijk. We
gaan met de taxi naar het hotel en m'n
man praat honderd uit, ik voel z'n emo
ties en leef met hem mee. Dit is het land
waar hij geboren is, waar ik zoveel
mooie verhalen over gehoord heb. Er
zijn ook mensen die me gewaar
schuwd hebben, dat er misschien ook
wel dingen zijn die ik minder mooi en
leuk zou vinden, ik ben een Hollandse
en het is er erg warm zeggen ze. De
hygiëne is er misschien niet zoals in
Europa en vooral, denk er goed om
wat je daar eet anders gaan je dar
men protesteren. We zien wel.
In het hotel in Jakarta worden we
heel vriendelijk ontvangen. We ne
men een heerlijke douche en... we
gaan lekker beneden in het restaurant
eten. Ik kijk m'n ogen uit, wat een
pracht is het hier, we kunnen kiezen
uit heel veel verschillende gerechten
en we laten het ons goed smaken.
De volgende dag bekijken we Jakarta.
Het valt me op dat het in de stad zo
heel anders gaat dan bij ons. Men
neemt gewoon voorrang, ze snijden
je gewoon de weg af en steken de
weg over terwijl ze dat, naar mijn
idee, beter niet kunnen doen. Nie
mand wordt er boos over. De chauf
feur lacht om m'n opmerking en ziet
het probleem helemaal niet; het gaat
toch goed zo. De mensen hebben
zo'n geduld ik blijf me er over verbazen.
We gaan het huis zoeken waar m'n man
vroeger een korte tijd heeft gewoond.
Hij weet het zich niet meer te herinne
ren dat hij in Jakarta heeft gewoond.
Daar aangekomen krijg ik weer een
enorme golf van emoties over me heen.
Dit is het huis waar hij heeft gewoond
met z'n vader, moeder, zusje en broertje
die ik zo heel graag had willen kennen,
waar ik ook veel over gehoord heb,
waar ik me zo graag thuis had willen
voelen, maar helaas zijn ze in 1957 met
een vliegtuig verongelukt in Biak (terwijl
m'n man al in Holland was).
We maken foto's van het huis, er staat
een groot hek voor en helaas de mensen
zijn niet thuis, jammer. De taxichauffeur
rijdt nog wat door andere straatjes. Mis
schien kan hij de achterkant van het huis
Fam. MacMootry te Hollandia
laten zien, maar dat lukt niet. Hij brengt
ons weer naar het hotel. De volgende
ochtend vertrekken we vroeg. We gaan
via 't mooie Bogor naar Pelabuhan Ratu.
Schitterende route, prachtig die natuur.
Vanuit onze hotelkamer in Pelabuhan
Ratu hebben we een prachtig uitzicht.
De mooie cocospalmen, 't strand met de
vissersbootjes op zee, die 's avonds ver
licht zijn.
Nog geen vijf minuten van het hotel ko
men we in een kleine kampong. M'n man
praat wat met de mensen in de kam
pong. Ze hebben er heel duidelijk lol in
en praten honderd uit. Het is er heel
rustig en gemoedelijk. De mensen hier
hebben geen haast. Ze praten over voet
bal, over Van Basten, en... ze willen graag
in Nederland studeren, daar sparen ze
voor. Terwijl we daar nog wat wande
len, kijk ik m'n ogen uit. De mensen heb
ben niets, het ziet er echt heel armoedig
uit terwijl wij op een steenworp afstand
in een luxe hotel logeren. Wat een con
trast.
De volgende dag gaan we een trip ma
ken en komen ook weer in verschillende
kampongs terecht. Wat zijn de mensen
toch lief en hartelijk er is helemaal geen
agressie en niemand heeft haast.
Onderweg zien we een man die met een
hamer grote keien klein slaat totdat ze
klein genoeg zijn om er beton van te ma
ken. De man beschermt zich tegen de
zon met een blad van een klapperboom.
We trekken zo van de ene naar de an
dere plaats en telkens word ik weer ge
troffen door de gastvrijheid, de hartelijk
heid en het gemoedelijke.
Na veertien dagen komen we aan
in de plaats waar we de geboorte
akte van m'n man hopen te vin
den. De mensen staan ons vrien
delijk te woord en zeggen dat ze
geen geboorte-aktes hebben van
1943. De ambtenaar ziet dat we
dat niet kunnen geloven en geeft
een paar hele grote boeken, waar
alle geboorte-aktes van vroeger in
staan en we mogen zelf wel even
kijken. Maar.... tidak ada. Ze ver
wijzen ons naar z'n geboorte
plaats, waar we heen gaan. De
mensen van de Catatan Cipil wil
len echt alles voor ons doen. He
lemaal als je foto's van ze maakt
en zegt dat je ze later op zal stu
ren. Maar de geboorte-akte is er
gewoon niet. Jammer!
In z'n geboorteplaats gaan we met
de becak op zoek naar het huis
waar hij geboren is. We ontmoe
ten mensen die wel weten waar
de familie gewoond heeft. Maar
we moeten het nog maar even
daar in die kleine warung vragen.
We komen bij een mevrouw, ze
spreekt Hollands en zegt: "Ja, daar heeft
de familie gewoond".
Ze haalt er een oude dame bij en die
vertelt mijn man dat de familie daar ge
woond heeft. Z'n vader woonde daar
met z'n zus. (Nu hebben we ongeveer
twee weken voordat we naar Indonesië
gingen, gehoord dat z'n vader misschien
nog een zus heeft die in Indonesië
woont, maar waar... Wij wisten niet dat
zijn vader nog een zus had. Mijn man wil
zoveel informatie van die oude dame,
cG>
29
