IN MEMORIAM
ALBERT CHRISTIAAN VAN AHEE
HET ENIGE
STUDIEDAGEN REPATRIËRING
Op 17 en 18 juni 1992 worden de vierde
keer in successie studiedagen Indische Ne
derlanders gehouden. Ditmaal zowel in
Leiden (Academie-gebouw) als in Den
Haag (Theatertent Pasar Malam Besar).
Nu de sluitingsdatum nadert, wordt het
tijd voor een laatste oproep. Gelukkig zijn
er nog kaarten beschikbaar voor de
tweede dag op het Malieveld.
Voor iedereen die deze tijd heeft meege
maakt is er wel iets voor zijn of haar ga
ding. Zie persoonlijke lezingen over de
repatriëringsjaren van de schrijvers Lilian
Ducelle en F. Springer en de politica
Andrée van Es. Een aangrijpende docu
mentaire over het maatschappelijk werk
gedurende de eerste tijd in Nederland
door Liane van der Linden en Joop de Jong.
Een prikkelende tentoonstelling over de
tocht naar Nederland, verzorgd door El
len Derksen, Jan de Graaf en Arthur
Meyer.
Het publiek zal over een loopbrug worden
gevoerd in de geuren, kleuren en stem
mingen om die tijd opnieuw aan den lijve
te ondervinden.
Voor wie daarna stoom wil afblazen is er
een forumdiscussie, om de makers te ver
tellen hoe men die tijd heeft beleefd. Wie
het verleden levend wil houden, mag de
twee feestelijke dagen in Den Haag zeker
niet missen.
Het programmaboekje is te verkrijgen bij
het LISWO, organisatie van studiedagen,
Wassenaarseweg 52, 2333 AK Leiden.
WIM WILLEMS
In de leeftijd van 76 jaar overleed op
25 april jl. plotseling in zijn woonplaats
Zwolle, Albert Christiaan van Ahee.
Hij werd op I januari 1916 in Buiten
zorg (Bogor) geboren en studeerde
aan de IEV-Kweekschool in Bandoeng,
waarna hij van 1938 tot 1981 in het
onderwijs werkzaam was. Ondermeer
was hij verbonden aan de
Gouvernements Muloscholen in
Cheribon, Solo, Ambon, de H.C.S. in
Muntok en aan de S.M.P. in Jakarta.
Door zijn persoonlijke benadering ge
noot hij veel waardering bij zijn leer
lingen, wat ook tot uiting kwam in de
vele kontakten die hij met hen onder
hield en ontmoetingen met oud-leer
lingen tijdens zijn bezoeken aan Indo
nesië.
In 1950 ging Van Ahee met zijn gezin
met verlof naar Nederland, dat tot
een definitief verblijf zou leiden, toen
Zij heet Trees, hij heet Karei, Zij Indisch
meisje, hij uitgezonden militair. Getrouwd
in Batavia, 1948. Enz. Voorop zij gesteld
dat Karei geen kwaaie vent is. Altijd goed
voor Trees en de kinderen geweest, nooit
dit of dat Het misschien wel enige aan
Karei is dat hij een betweter is. De laat
ste maanden helemaal want hij is pas
met pensioen. Karei is iemand die altijd
een gesprek begint en dat ook gaande
houdt. Trees was in het begin altijd vol
bewondering voor hem. Wat wist hij veel,
wat kon hij goed praten, zo ontwikkeld.
Ze zei toen ook vaak tegen hem dat ze
trots op hem was. Hij sprak, zij luisterde.
En dat is zo gebleven. Dat wil zeggen: hij
bleef praten maar zij luisterde niet meer.
Te druk met het huishouden, de kinde
ren, kleinkinderen. En misschien ook dat
zij een voortdurend monotoon geluid op
het laatst niet meer hoorde. Wel besefte
Trees In de loop der jaren steeds meer
dat Karei in gezelschap altijd zijn gelijk
wilde halen, ook wat betreft onderwer
pen waar hij geen verstand van had.
Trees, het mag gezegd worden, was niet
zo orftwikkeld maar ook zij kon aanvoe
len wanneer Karei geen gelijk had. Trees
zei altijd ja tegen hem en ging ondertus
sen toch wel haar gangetje en daarom
ook dat zij altijd bij elkaar zijn gebleven.
Maar toen, op die avond kreeg ze voor
de allereerste keer een gevoel van weer
zin jegens hem. Dat was toen Karei te
gen haar broer zei dat het onzin was
wat hij dacht en voelde. "Wat een on
zin" zei Karei, "jullie Indo's denken dat
maar. IK heb een wetenschappelijk boek
gelezen waarin staat dat jullie nooit iets
met de Indonesiërs te maken hebben wil
len hebben. Zeg eerlijk, wat weet jij van
de Indonesische cultuurNu had Trees
het gesprek helemaal niet gevolgd en
wist dus niet waarom haar man dit zei,
maar op dat moment kon haar dat ook
niet schelen. Wat hij zei sneed door haar
ziel en die toon waarop hij had gespro
ken was haar ook niet ontgaan. Alsof
haar ogen en oren opeens open gingen.
Opeens klonken al zijn uitspraken van
de vele jaren achter hen door haar
hoofd, hard, bijtend, hol. "Jullie dit, jullie
dat, jullie zus, jullie zo. Ik... ik... ik..."
Toen zei Trees: "waarom moet je altijd
zo?" Haar broer was stil. Karei viel stil.
En of ze nu een gelukkige oude dag heb
ben weet ik niet
RALPH
bleek dat terugkeer niet meer mogelijk
was. In Zwolle was hij van 1964 tot
1970 direkteur van de School voor
Detailhandel en leraar aan de M.E.A.O.
In Indische kring genoot hij bekend
heid door zijn onvermoeibare inzet-
samen met zijn echtgenote - op sociaal
terrein voor de minder bedeelde me
demens in Indonesië en was hij onder
meer voorzitter van de charitatieve in
stelling "Helpt ons steunen" ten bate
van de leprozerieën. Zijn ervaringen
en verslag van zijn levenswerk legde
Bert van Ahee neer in het onlangs ver
schenen boekje "...maar zijn hart is
hier achtergebleven, reisontmoetingen
in Indonesië", waarvan de opbrengst
ten goede komt aan HALIN, HOS en
GIKI en dat nog in Boekhandel Moes
son verkrijgbaar is.
Ch.M.
Dhr. van Ahee en zijn vorig jaar
overleden echtgenote.
4
