POIRRIE'S PERIKELEN Europese Kampioenschappen Nederland heeft het niet gehaald. Een paar dagen was de natie in rouw gedom peld, maar zoals dat met alle schijnbaar belangrijke zaken gaat, is alles weer ver geten en staat bijna niemand meer stil bij het droevige feit dat wij geen Europees Kampioen Voetbal 1992 zijn geworden. Gelukkig maar, want anders zaten wij nu met een zooitje voetbalkaters waar je 'U' tegen kon zeggen. Ik vind de Tour de France trouwens veel interessanter dan zo'n voetbaloorlog tussen verschillende naties, ledereen rijdt zich wekenlang te barsten, rijdt elkaar weieens in de wie len, maar trapt nooit op hielen en schopt nooit naar enkels of schenen. Bo vendien is het in de verschillende ploe gen een allegaartje van nationaliteiten. Dat hebben ze goed bekeken, want als de Tour door uitsluitende nationale ploegen zou worden verreden, kreeg je langs de weg dezelfde taferelen te zien als bij EK- en WK-voetbalwedstrijden op de tribunes. Alleen met kwalijker gevol gen, omdat je nu eenmaal beter van een tribune kunt worden afgeschopt dan van een berg. Vooral in de Alpen. Wim van Est viel destijds 20 meter omlaag en rolde nog zo'n 70 meter verder alvorens hij door mazzel tot stilstand kwam en met alle geluk van de wereld het er le vend vanaf bracht. Maar dat was Wim van Est; een gewone sterveling is dat ge luk bij een ongeluk nooit beschoren. De Tour de France kreeg dit jaar voor ons ook een bijzondere betekenis door de perikelen met die stakende Franse chauf feurs en agrariërs. Onze Spanje-vakantie was namelijk net om toen dat geschuif met vrachtwagens begon. De touring- bussen, die hun vrachtje bleke Neder landse vakantiegangers kwamen afleve ren en de gebruinde exemplaren opha len, hadden 10 uur langer over de reis gedaan. Die buschauffeurs en hostesses moesten natuurlijk goed uitgerust de te rugweg kunnen aanvaarden, daarom werd ons vertrek zowat 10 uur uitge steld. Ik mag zeggen dat ik erg goed ben in wachten, maar 16 uur ronddrentelen, op terrasjes hangen en het gezucht van de medereizigers aanhoren is me toch teveel. De terugrit zelf was echter iets unieks. Leek wel een beetje op 'Mens er ger je niet'. Dacht je dat je ergens de tolweg op kon, dan werd je er vanaf ge knikkerd en kon je opnieuw beginnen. We hebben dan ook half Frankrijk ge zien voordat we thuis waren, echt waar. Mooi was wel, dat ons reisbureau vanuit Eindhoven de opdracht had gegeven dat alle bussen bij elkaar bleven. Niemand mocht solo-rijden en aldus vormden wij een colonne van 16 bussen. Dat was een prachtig gezicht. Je voelde je ook veel sterker, machtiger, al was het geen re medie tegen een houten zitvlak en stijve rug. Het gebeurde zelfs, dat de stakers door de knieën gingen en de vracht wagenversperring opende om onze co lonne door te laten. Dat was in de buurt van Valence. Daar mochten we een flink stuk de tolweg blijven volgen; totdat een volgende groep stakers ons er weer vanaf gooide. Verder was het een en al omweg maken, door dorpjes razen, waar de inboorlingen met open monden de colonne nastaarden en sommigen zelfs het V-teken maakten, en genieten van het prachtige uitzicht. Frankrijk blijft mooi, ook al vallen je ogen bijna dicht en is het chemisch toilet door overmatig gebruik buiten werking. Tijdens zo'n rit door bergachtig terrein besef je ook pas goed wat die Tourrenners op die fietsjes met smalle zadeltjes en zonder verstel bare rugleuning te verduren hebben. Dat is wat anders dan tweemaal drie kwar tier achter een bal aan rennen. Die cou reurs zijn geweldig, ze geven geen krimp. Vallen ze een keer en is er niks gebro ken, dan staan ze op, ruilen eventueel de verkreukelde fiets tegen een nieuwe en stompen weer door. Niks demonstratie stervende zwaan of op de knieën aanbid den van alle heiligen, gewoon doorgaan. Het publiek is ook prettiger, dat smijt geen bierblikjes naar de kopgroep omdat daar toevallig een paar Duitsers in zitten en stoot geen oerwoudgeluiden uit als er een donkere krullebol langs fietst. Wie presteert, die presteert, klaar uit. Is dat toevallig een Fransman, dan is dat re den voor uitzinnige vreugde onder de Fransozen, maar voor niet-Franse toe schouwers geen aanleiding om tribunes af te breken en Tour-officials te mol esteren. Gek, dat dit bij voetbal vaak wel het geval is. Zelfs in de lagere regionen, bij streek-derby's, komen dit soort uit spattingen al voor. Misschien is het een oerinstinct dat dan zijn kop opsteekt en de supporterslegioenen doet terugvallen in het oude stamverband, en met be schilderde gezichten aangaan van een woeste stammenstrijd. Wellicht is dat de kern, waar alles om draait: wie niet tot onze stam behoort, moet met man en macht bevochten worden. Zoals dat nu al een tijdje in de Balkan aan de gang is. Daar lijken ze na twee wereldoorlogen weer bezig te zijn met de voorronden van het 3e Europees Kampioenschap Platgooien. Misschien wel ter voorberei ding van ook een derde WK. Geef mij maar een evenement als de Tour. Hoe spannend een EK- of WK-Voetbal soms kan zijn, de nationale elftallen staan altijd tegenover elkaar en de nationale sup porterslegioenen zorgvuldig van elkaar gescheiden, met een soort van Vredes macht in de buurt om desnoods gewa penderhand in te grijpen. Bij de Tour zit ten coureurs van alle nationaliteiten lek ker in groepjes naast, achter en bij el kaar. En het publiek ook. Het is een hap pening waar iedereen, ongeacht rang, stand, sekse, leeftijd, lengte, kleur, vak, landaard, haarkleur of geloofsrichting, zonder levensgevaar plezier aan kan be leven. Als je daar lust in hebt, kan je gra tis en veilig aan de kant van de weg staan kijken naar alle voorbij flitsende, of om hoog zwoegende mannen. Niemand slaat je in elkaar omdat je als Nederlander een Nederlandse coureur aanvuurt en geen mens denkt er aan om je auto in een ravijn te duwen als bijvoorbeeld Jelle Nijdam een sprint wint. Bij mijn weten is het ook nog nooit voor gekomen, dat een coureur vanwege zijn nationaliteit een stok in het wiel gestoken kreeg, of een flinke kei tegen het al dan niet gehelmde hoofd gegooid. De Tour verbroedert en verlicht het gemoed, dat is een bekend gegeven. Het is dan ook mijn heilige overtuiging, dat het afblazen van die staking niets te maken had met een door regering en vakbonden be reikte overeenkomst, al zeggen ze van wel. Het waren volgens mij gewoon de stakende Franse vrachtwagenchauffeurs, die naar huis wilden om thuis op de TV het verloop van de Tour te kun nen volgen. En dit uit spor tieve Tour- solidariteit ook alle gestrande weggebruikers gunden.

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1992 | | pagina 13