POIRRIE'S
PERIKELEN
Europese
Kampioenschappen
Nederland heeft het niet gehaald. Een
paar dagen was de natie in rouw gedom
peld, maar zoals dat met alle schijnbaar
belangrijke zaken gaat, is alles weer ver
geten en staat bijna niemand meer stil bij
het droevige feit dat wij geen Europees
Kampioen Voetbal 1992 zijn geworden.
Gelukkig maar, want anders zaten wij nu
met een zooitje voetbalkaters waar je
'U' tegen kon zeggen. Ik vind de Tour de
France trouwens veel interessanter dan
zo'n voetbaloorlog tussen verschillende
naties, ledereen rijdt zich wekenlang te
barsten, rijdt elkaar weieens in de wie
len, maar trapt nooit op hielen en
schopt nooit naar enkels of schenen. Bo
vendien is het in de verschillende ploe
gen een allegaartje van nationaliteiten.
Dat hebben ze goed bekeken, want als
de Tour door uitsluitende nationale
ploegen zou worden verreden, kreeg je
langs de weg dezelfde taferelen te zien
als bij EK- en WK-voetbalwedstrijden op
de tribunes. Alleen met kwalijker gevol
gen, omdat je nu eenmaal beter van een
tribune kunt worden afgeschopt dan van
een berg. Vooral in de Alpen. Wim van
Est viel destijds 20 meter omlaag en
rolde nog zo'n 70 meter verder alvorens
hij door mazzel tot stilstand kwam en
met alle geluk van de wereld het er le
vend vanaf bracht. Maar dat was Wim
van Est; een gewone sterveling is dat ge
luk bij een ongeluk nooit beschoren. De
Tour de France kreeg dit jaar voor ons
ook een bijzondere betekenis door de
perikelen met die stakende Franse chauf
feurs en agrariërs. Onze Spanje-vakantie
was namelijk net om toen dat geschuif
met vrachtwagens begon. De touring-
bussen, die hun vrachtje bleke Neder
landse vakantiegangers kwamen afleve
ren en de gebruinde exemplaren opha
len, hadden 10 uur langer over de reis
gedaan. Die buschauffeurs en hostesses
moesten natuurlijk goed uitgerust de te
rugweg kunnen aanvaarden, daarom
werd ons vertrek zowat 10 uur uitge
steld. Ik mag zeggen dat ik erg goed ben
in wachten, maar 16 uur ronddrentelen,
op terrasjes hangen en het gezucht van
de medereizigers aanhoren is me toch
teveel. De terugrit zelf was echter iets
unieks. Leek wel een beetje op 'Mens er
ger je niet'. Dacht je dat je ergens de
tolweg op kon, dan werd je er vanaf ge
knikkerd en kon je opnieuw beginnen.
We hebben dan ook half Frankrijk ge
zien voordat we thuis waren, echt waar.
Mooi was wel, dat ons reisbureau vanuit
Eindhoven de opdracht had gegeven dat
alle bussen bij elkaar bleven. Niemand
mocht solo-rijden en aldus vormden wij
een colonne van 16 bussen. Dat was een
prachtig gezicht. Je voelde je ook veel
sterker, machtiger, al was het geen re
medie tegen een houten zitvlak en stijve
rug. Het gebeurde zelfs, dat de stakers
door de knieën gingen en de vracht
wagenversperring opende om onze co
lonne door te laten. Dat was in de buurt
van Valence. Daar mochten we een flink
stuk de tolweg blijven volgen; totdat een
volgende groep stakers ons er weer
vanaf gooide. Verder was het een en al
omweg maken, door dorpjes razen,
waar de inboorlingen met open monden
de colonne nastaarden en sommigen
zelfs het V-teken maakten, en genieten
van het prachtige uitzicht. Frankrijk blijft
mooi, ook al vallen je ogen bijna dicht en
is het chemisch toilet door overmatig
gebruik buiten werking. Tijdens zo'n rit
door bergachtig terrein besef je ook pas
goed wat die Tourrenners op die fietsjes
met smalle zadeltjes en zonder verstel
bare rugleuning te verduren hebben. Dat
is wat anders dan tweemaal drie kwar
tier achter een bal aan rennen. Die cou
reurs zijn geweldig, ze geven geen krimp.
Vallen ze een keer en is er niks gebro
ken, dan staan ze op, ruilen eventueel de
verkreukelde fiets tegen een nieuwe en
stompen weer door. Niks demonstratie
stervende zwaan of op de knieën aanbid
den van alle heiligen, gewoon doorgaan.
Het publiek is ook prettiger, dat smijt
geen bierblikjes naar de kopgroep omdat
daar toevallig een paar Duitsers in zitten
en stoot geen oerwoudgeluiden uit als
er een donkere krullebol langs fietst.
Wie presteert, die presteert, klaar uit. Is
dat toevallig een Fransman, dan is dat re
den voor uitzinnige vreugde onder de
Fransozen, maar voor niet-Franse toe
schouwers geen aanleiding om tribunes
af te breken en Tour-officials te mol
esteren. Gek, dat dit bij voetbal vaak wel
het geval is. Zelfs in de lagere regionen,
bij streek-derby's, komen dit soort uit
spattingen al voor. Misschien is het een
oerinstinct dat dan zijn kop opsteekt en
de supporterslegioenen doet terugvallen
in het oude stamverband, en met be
schilderde gezichten aangaan van een
woeste stammenstrijd. Wellicht is dat de
kern, waar alles om draait: wie niet tot
onze stam behoort, moet met man en
macht bevochten worden. Zoals dat nu
al een tijdje in de Balkan aan de gang is.
Daar lijken ze na twee wereldoorlogen
weer bezig te zijn met de voorronden
van het 3e Europees Kampioenschap
Platgooien. Misschien wel ter voorberei
ding van ook een derde WK. Geef mij
maar een evenement als de Tour. Hoe
spannend een EK- of WK-Voetbal soms
kan zijn, de nationale elftallen staan altijd
tegenover elkaar en de nationale sup
porterslegioenen zorgvuldig van elkaar
gescheiden, met een soort van Vredes
macht in de buurt om desnoods gewa
penderhand in te grijpen. Bij de Tour zit
ten coureurs van alle nationaliteiten lek
ker in groepjes naast, achter en bij el
kaar. En het publiek ook. Het is een hap
pening waar iedereen, ongeacht rang,
stand, sekse, leeftijd, lengte, kleur, vak,
landaard, haarkleur of geloofsrichting,
zonder levensgevaar plezier aan kan be
leven. Als je daar lust in hebt, kan je gra
tis en veilig aan de kant van de weg staan
kijken naar alle voorbij flitsende, of om
hoog zwoegende mannen. Niemand slaat
je in elkaar omdat je als Nederlander
een Nederlandse coureur aanvuurt en
geen mens denkt er aan om je auto in
een ravijn te duwen als bijvoorbeeld Jelle
Nijdam een sprint wint. Bij mijn weten is
het ook nog nooit voor gekomen, dat
een coureur vanwege zijn nationaliteit
een stok in het wiel gestoken kreeg, of
een flinke kei tegen het al dan niet
gehelmde hoofd gegooid. De Tour
verbroedert en verlicht het gemoed, dat
is een bekend gegeven. Het is dan ook
mijn heilige overtuiging, dat het afblazen
van die staking niets te maken had met
een door regering en vakbonden be
reikte overeenkomst, al zeggen ze van
wel. Het waren volgens mij gewoon de
stakende Franse vrachtwagenchauffeurs,
die naar huis wilden om thuis op de TV
het verloop van
de Tour te kun
nen volgen.
En dit uit spor
tieve Tour-
solidariteit ook
alle gestrande
weggebruikers
gunden.