De watertaxi op de Mahakam Rivier
den vijftig. Na anderhalf uur komt er
een watertaxi. De passagiers moeten
een sprong van ongeveer een meter om
laag maken om aan boord te komen.
Aan de rivierkant van de watertaxi ligt
meteen een drietal parlevinkers om eten
en drinken te verkopen aan de passa
giers. We zijn met ongeveer 25 mensen
aan boord waaronder een stel jonge
knullen met kaal geschoren hoofden
waarop alleen een klein plukje haar op
het voorhoofd is blijven staan. Als Nel
een fluitje aan een klein kind geeft, zo'n
ding dat afrolt als je erop blaast, komt
meteen een van die knullen ook zo'n
fluitje vragen. Met z'n allen hebben ze de
grootste lol. Vrijwel alle passagiers zitten
benedendeks waar geen ruimte is om
rechtop te staan, ledereen zit of ligt op
de grond en zo gauw we van wal steken
gaan overal de bungkusjes open en
wordt er uitgebreid gegeten. Daarna
wordt de afwas gedaan door het spul
even buitenboord in het water te hou
den of de hele troep wordt overboord
gegooid. Dan wordt er uitgebreid gesla
pen. Wij zijn niet naar Indonesië geko
men om slapend de Mahakamrivier af te
zakken en zijn vrijwel de enige die nog
overeind blijven. Regelmatig leggen we
ergens bij een gehucht aan en op dit uur
van de dag is iedereen aan het baden. De
kinderen helemaal bloot, de vrouwen als
altijd gekleed in een sarong die ze van
Het museum, de enige bezienswaardigheid in Tenggarong
deraan net voldoende snelheid verza
meld om zonder terug te schakelen pre
cies de top van de volgende berg te ha
len. Gelukkig moeten we hier en daar
stapvoets rijden door de grote gaten in
de weg. Op de motorkap naast de chauf
feur zit een dame met een slapend kind
in een zeer ongemakkelijke houding. Een
man, een volkomen vreemde denk ik,
want hij stapt op een heel andere plaats
uit dan de dame, biedt aan het kind op
schoot te nemen. Dat gebeurt en het
kind slaapt ongestoord door.
Eenmaal weer in Samarinda aangekomen,
besluiten we naar Tenggarong te gaan,
een plaatsje stroomopwaarts aan de
Mahakamrivier. Er gaan geen bussen die
kant op wordt beweerd, dus nemen we
een taxi. Er is een leuk ingericht mu
seum waar we naar toe gaan. Veel meer
vertier is er niet en we informeren wan
neer de boot terug gaat. Niemand weet
het. Dus installeren we ons bij de aanleg
steiger en het lange wachten begint. Erg
is dat niet want er zijn mensen genoeg
om een praatje mee te maken en er is
genoeg te zien. Er zit een hele groep
leerlingen van de SMA. Elke dag moeten
ze met de boot naar school en weer
naar huis. Ze vertellen ons dat je van
hieruit met de boot naar Muramuntai
kunt, twaalf uur varen stroomopwaarts
voor de somma van Rp. 3.500, drie gul-
boven wat open trekken om met de
gayong grote plensen water over hun
lichaam te gieten en de mannen met ont
bloot bovenlijf. Bij elk huis is de kamar
kecil boven het water gebouwd zodat al
les rechtstreeks in de Mahakam plonst.
Een paar meter verder wordt in dat
zelfde water gebaad en wordt ook de
tandenborstel in datzelfde water gedom
peld om de tanden een grondige
reinigingsbeurt te geven.
Was het aan boord gaan al min of meer
een probleem, van de boot afstappen is
vaak nog veel ingewikkelder. Soms leg
gen we aan bij een groot veld drijvende
boomstammen en dan moeten de passa
giers met hun bagage of soms met een
kind op de arm over de boomstammen
de steiger zien te bereiken. Voor ons
zou dit een uitermate hachelijke onder
neming zijn, maar deze mensen vertrek
ken geen spier. Ze doen het gewoon. In
Samarinda moeten wij ook halsbrekende
toeren uithalen om via een soort kip-
pentrapje en allerlei andere obstakels de
hooggelegen kade te bereiken, maar er
zijn voldoende helpende handen om die
onhandige westerlingen omhoog te hij
sen.
Het is ons eerste bezoek aan Kalimantan
en hebben er ter oriëntatie maar een
paar dagen voor uitgetrokken. Nu weten
we dat het zeker de moeite waard is er
nog eens terug te komen maar we
weten ook dat de afstanden ver
schrikkelijk groot zijn. We hebben al
leen een stukje van Balikpapan tot
aan Bontang over de weg gedaan en
zijn daar al vele uren mee zoet ge
weest. Toch moet het haalbaar zijn
het stuk Banjarmasin-Balikpapan ook
over de weg te doen. Iets om in ge
dachten te houden voor een vol
gende keer.
In de namiddag is de oever van de Mahakam één grote kamar mand
22
