Waarom mr. Hazelhoff Roelfsema
niet langer zwijgen kon
O
Wat Amerikaansche kranten vertelden
De heer Hazelhoff -Roelfsema, die als
directeur van den Voorlichtingsdienst der
Nederlandsche regeering te Montreal
ontslagen werd, omdat hij de leugen en
laster in Amerika uareerde met een
openhartige uiteenzetting over den wa
ren aard van de „republiek" op Java,
heeft blijkens de „Nieuwe Crt." over zijn
houding nog het volgende meegedeeld:
Onmiddellijk na mijn aankomst in
Amerika, in October 1945, was ik ge
noodzaakt van nabij mee te maken hoe
de Nederlandsche naam ten gevolge van
de Indonesische kwestie in het buiten
land kelderde. Dit kan men zich niet
ernstig genoeg voorstellen. Ik zal mijn
voorbeelden tot enkele bepalen. In de
periode van 1 November '45 tot 1 Maart
'46 las ik o.a. de volgende verklaringen
in Amerikaansche kranten:
„Koningin Wilhelmina is gekant te
gen de onafhankelijkheid van Indone
sië, omdat ZU «vóór den oorlog 10 pet.
van de opbrengst van alle pandhuizen
in eig«i zak stak. Door de bevolking
arm, en daardoor afhankelijk van pand
huizen te houden, wist Zy zich tot de
rijkste vorstin ter wereld op te werden,"
„De Indonesische bevolking is een
stemmig van oordeel dat, hoewel het le
ven onder den japanschen duivel een
hel was, het vergeleken bij de Neder
landsche onderdrukking een hemel leek".
„Eén van de illusies, die vóór den oor
log in Amerika zoo vast wortel had ge
schoten, fs thans weer immer de wereld
uit geholpen, n.l. dat de Nederlanders
een heldhaftig volk zijn met een harts
tocht voor vrijheid, en dat zij de dra
gers zijn van een verlichte beschaving"
etc. etc.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit
een eindelooze stroom, en het feit dat
sommige ervan in minder serieuse bla
den verschenen, doet aan den ernst niets
af. Immers ook een krant als de „New
York Daily News", een blad van slechte
reputatie, wordt door twee millioen men-
schen per dag gelezen. En daartegen
over stond volslagen niets, want zoover
mij bekend, heeft geen enkele publicatie
in de Ver. Staten het Nederlandsche
standpunt verdedigd. My is in die gan-
sche periode zegge en schrijve één ar
tikel onder oogen gekomen, dat de Ne
derlandsche positie althans ten deele
aannemelijk trachtte te maken.
Negatieve berichtgeving in de Amerikaanse pers. (Uit "De Verre Tamboer van E.H.R
kaar voor landverrader uitmaken is hun
goed recht, maar de Amerikanen, die
hun koloniale probleem hebben opgelost
door de Indianen systematisch om zeep
te brengen hebben daar geen recht toe,
vind ik. De omstandigheden om in Ne
derland te blijven na de oorlog waren
voor mij gunstig. Koningin Wilhelmina
wilde mij graag in dienst houden, maar
zoals altijd in mijn leven, voelde ik dat er
iets moest gebeuren, iets heel anders. Ik
heb de koningin uitgelegd dat ik naar
Amerika wilde om iets aan te doen aan
voorlichting over Nederland. Ze heeft
mij ontslag verleend en ik kreeg zonder
veel moeite een aanstelling bij de Rege-
rings Voorlichtings Dienst (RVD) in New
York. Vol goede moed en inspiratie ver
trok ik met mijn kersverse Engelse
vrouw, die ik in de oorlog had leren
kennen."
"De uitspraak van de Amerikaanse
schrijver Jack London hangt al sinds mijn
studententijd aan de muur in het huis
waar ik woon. Overal is het mee naar
toe verhuisd. 'It's the lightning-flash that
guides a man..." - Het is de bliksem
schicht die een mens door zijn leven
leidt. Bij het licht van de blauwe flits
moet hij zijn koers uitstippelen, en die
dan in het duister volgen. En als hij aan
het einde komt, bliksemt het altijd op
nieuw.' Zo heb ik altijd geleefd."
"Toen ik me meldde bij de RVD in New
York, vroegen de mensen daar zich af,
wat ik nou eigenlijk kwam doen. Ze wa
ren heel vriendelijk hoor, daar niet van,
maar na een aantal weken rondhangen,
werd ik ongeduldig en verveelde me een
ongeluk. Inmiddels ging de vergruizing
van Nederland gewoon door in de pers,
bekwaam gevoed door het hoofd van de
Indonesische Informatiedienst, de Brits-
Indiër dr. Charles Tambu. De RVD deed
er niets aan. Ik heb toen contact gezocht
met landgenoten, vooral in handel en in
dustrie, die zich ook ernstig zorgen
maakten over de goede naam van Ne
derland die inmiddels te grabbel lag. Zij
brachten de centen bijeen voor een
onofficiële actie. Ik had er zin in. Hield
lezingen, schreef artikelen, sprak op de
radio enz. Er ontwikkelde zich een ver
beten, bij voorbaat voor mij verloren,
strijd tussen mij en Tambu. De RVD was
hier niet echt gelukkig mee. Ik werd
door de Indonesiërs van de kaart ge
veegd, had natuurlijk geen schijn van
kans. Geld was het sleutelwoord en met
mijn bijelkaar geschraapte middelen was
ik geen partij. Maar, het noodlot heeft
gevoel voor humor, want drie jaar la
ter aan het andere eind van de we
reld kon ik het Tambu dubbel en
dwars betaald zetten."
"Natuurlijk hoorden ze in Den Haag
van mijn officieuze acties en minister
president Beel eiste mijn ontslag. We
kenlang was dit voorpaginanieuws en
zo namen de RVD en ik afscheid van
elkaar. Ik stond er ineens alleen voor,
zonder inkomsten, een buitenlander
met vrouw en zoon die inmiddels was
geboren. En dat in de keiharde USA.
Met hangende pootjes terug naar Ne
derland trok mij niet echt aan. Ik
moest het kunnen rooien. Als je
nooit een baan hebt gehad valt het
niet mee. Geheim agent, oorlogs
vlieger, koninklijk adjudant, onofficieel
voorlichter, het heeft niets met geld
te maken. Inmiddels was ik dertig en
moest bij het begin beginnen. We ko
zen Californië als startplaats en
schreef me in bij het staatsarbeids-
bureau. Daar werden mijn kwalifica
ties van meester in de rechten, talen-
kennis en piloot de grond in geboord.
Uiteindelijk werd ik ingeschreven als
ongeschoold arbeider. Kwam in de film
wereld terecht, voor mij geen succes
want wachten en af en toe iets doen,
kan ik niet goed. Door het winnen van
een literaire prijs kon ik een goed
betaalde baan krijgen bij de televisie. We
zijn toen teruggegaan naar New York en
hebben ons gevestigd in Rye, een voor
stadje. Eindelijk een zeker bestaan, jonge
Erik groeide op en we waren tevreden.
Leefden als een doorsnee Amerikaans
gezin. Maar ik wist dat ik oogkleppen
droeg. In de kranten las ik over Ling-
gadjati. Ik wist dat vandaag of morgen de
zeepbel zou barsten. Op een avond
kreeg ik een telegram van admiraal
Helfrich dat hij ons kwam bezoeken. Ja
nuari 1950 was het. 'Ik verheug me op
uw komst', telegrafeerde ik terug. Een
nietszeggende zin waardoor ik in de
Molukse zaak werd betrokken.
(wordt vervolgd)
S.T.E. (Sekolah Theologia Extension)
0.1.v. Dr. H.L. SENDUK
P.O. Box 67 WK Jakarta 10350, Indonesia
1Gelegenheid voor allen die nog Indonesisch
lezen en begrijpen.
2. Theologie (volledige Bijbelkennis eenvoudig
en praktisch verklaard).
3. Geeft U in zes semesters (6 module cursus
sen) een sterke geloofsbasis in het Christe
lijk geloof, zodat U met blijdschap en over
vloedige zegen de HERE kunt dienen.
Vraag direct gratis brochure:
Secr. STE (Europa) Stichting Bethel,
Baljuwslaan I, 1943 BH Beverwijk.
CHRISTIAN GUESTHOUSE "PETRA"
Jl. Wahid Hasyim 67, Jakarta 10350
Tel. (62-21) 325 149 - 365946
- Zal in sept. 1992 totaal gerenoveerd worden.
- De nieuwbouw zal ongveer 10 mnd. duren.
- Inmiddels zullen wij onze gasten in onze "Petra
villa's" aan de rand v. Jakarta opvangen. Eigen
transport beschikbaar.
- Een rustige en koele buurt met shopping-centre
in de nabijheid.
- Wij behouden onze volledige service en vriende
lijke familie-atmosfeer.
Boekingen gaarne I maand tevoren. Schrijf ons
voor nadere inform.: Vert, in Nederland Baljuws
laan I, 1943 BH Beverwijk. Tel. 02510 - 10929
12
