PE
N
R
II
A
16
Door een sterfgeval kon ik pas een
week later op vakantie gaan dan
geplanned was. Gelukkig had ik
een annuleringsverzekering en na de
juiste bewijzen overgelegd te hebben van
de reden van uitstel, werd de reis door
geschoven naar een later datum. De dag
voor vertrek thuis alles afhandelen, sleu
tels naar goede buren brengen enz. Naar
het station, trein naar Amsterdam, bus
naar Schiphol, alles verliep naar wens.
Mij was verteld dat ik per KLM lijn-
toestel naar Malaga zou vliegen. Het
inchecken ging vlot en voor me in de rij
stond een Spaanse moeder met dochter
en zoon. Douane, belastingvrij winkelen,
wachten. Omroep, daar en daar je op
stellen voor de vlucht, er heen gewan
deld, tijd genoeg, moeder en kinderen
stonden daar. Op de monitor verscheen
een vlucht naar Argentinië en een ver
wijzing naar een plaats veel verder weg.
Ik de moeder duidelijk gemaakt dat wij
verkeerd waren. Zoeken en weer wach
ten, weer een verwijzing, uiteindelijk de
goede. Wie schetst onze verbazing toen
bleek dat wij met Iberia zouden vliegen.
Oké, vooruit maar, als je er maar komt.
We vertrokken op tijd en toen we
boven België zaten kwam de mededeling
dat het toestel via Madrid ging en niet
rechtstreeks naar Malaga. Consternatie
bij sommige Spanjaarden en Marokka
nen. Heftige discussies, ondersteund
door heftige gebaren en dat in het rappe
Spaans waar ik niets van begreep. We
kregen extra wijn bij het eten (zeker om
de gemoederen te sussen) en later koffie
met cognac of likeur. Madrid in zicht,
landen, douanecontrole, bagage opvan
gen, weer controle. In bussen gedropt
en naar een ander vliegveld gereden,
nogmaals controle.
Daar zaten we dan. Niemand wist iets;
wachten werd ons verteld. Spanje ken
nende (manana, manana), je ziel in lijd
zaamheid bezitten, ge
duld, geduld. Een snug
gere jongen bestelde een
taxi naar Estepona, den
kende dat hij al in Malaga
was. De chauffeur vroeg
hem duizenden (peseta's)
en dacht er het zijne van.
Gekke gringo, zeker te
veel geld. Het was de
jongen z'n eerste vlucht;
in de taxi reed hij weg
tot hij een gebouw zag
waar Madrid op stond,
maakte duidelijk dat hij
verkeerd was en verzocht de chauffeur
hem terug te brengen naar het vliegveld.
Lichtelijk overstuur kwam hij later bij me
op de bank zitten en vertelde zijn relaas.
Maak je maar niet ongerust, komt wel in
orde, vertrouw maar op mij. Hoe vaak
heb ik dat toen niet moeten herhalen.
Een pas getrouwd stel op huwelijksreis
kreeg bijna herrie. Het huilen stond de
bruid nader dan het lachen. Hij overal in
formeren, kwam woedend terug; 'ze
verstaan geen enkele taal, geen Engels,
Duits of Frans'. Hij mompelde nog wat
en ging verslagen zitten. Een Ameri
kaanse op leeftijd ging ergens bij een lo
ket te keer. 'Sorry madam, no English'.
Razend kwam ze ook bij ons zitten, haar
ergernis luchtend in Yankee-'slang'.
Sticuleerde tegen mij, waarvan ik de helft
niet begreep. "Take it easy, ma'm, don't
worry, you're in Spain". Ze stak een si
garet op en kalmeerde naderhand.
Thuis in Australië werd door mijn man aan de kinderen geleerd en op het
hart gedrukt en steeds herhaald dat ze niets in het toilet mochten gooien,
omdat deze anders verstopt zou raken. Nadat de kinderen afgestudeerd
waren en het huis uit, gingen wij op reis naar Amerika. De eerste stop in Los Ang
eles. We betrokken een kamer in een goed hotel op de vijfde etage, met een
prachtig uitzicht. Later even de stad in en allerlei dingen gekocht waaronder
sinaasappels, waar wij allebei dol op zijn.
Terug in de hotelkamer had ik wat bezigheden en mijn man ging de sinaasappels
schillen. Heerlijk waren ze.
"Zeg", vroeg ik, "waar heb je eigenlijk de schillen gelaten?"
"In het toilet", zei hij, "die spoelen wel door!".
Met ongeloof in mijn ogen staarde ik hem aan. "Hoe is het mogelijk dat je dat ge
daan hebt. Je hebt je kinderen altijd geleerd zoiets nooit de doen."
"Wacht maar", zei hij, "ik zal ze meteen doorspoelen."
We liepen naar het toilet, hij drukte op de knop en ...sjoesh...ging het water, over
de pot op de WC vloer en stroomde door de hele badkamer. Wat nu?? We moes
ten snel iets doen. Twee levensgrote handdoeken gepakt en op handen en voeten
de vloer gedweild. Zwaar hijgend en rood aangelopen van de inspanning was de
vloer eindelijk zo goed als droog.
"Kom op", zei mijn man, "laten we eerst gezellig uitgaan dan zal vanavond als we
thuiskomen de boel wel doorgespoeld zijn."
Ik hield mijn hart vast. Enfin, we gingen de hort op en toen we thuiskwamen liep
hij direkt naar het toilet, drukte op de knop om te kijken of het weer normaal
functioneerde. Shoesh... ging het water weer over de pot op de WC vloer en ver
der de badkamer in. Weer op handen en voeten gedweild en ditmaal, met
opgestroopte mouw, ging de hand in de pot en werden alle sinaasappelschillen er
uit gevist. Op de knop gedrukt en alles ging weer als normaal. We hebben het
nooit aan de kinderen verteld.
PB
Eindelijk na eindeloos wachten konden
we weer instappen en verder vliegen. In
tussen was het al avond geworden. De
bewuste jongeman van de taxi kwam
naast mij zitten. Hij wist geen adres van
oom en tante in Estepona, wel hun naam
en ongeveer waar ze woonden.
Tegen middernacht kwamen we op het
nationale vliegveld aan. Mijn vrienden
hadden al een paar keer gebeld naar het
internationale vliegveld en geen hoopvol
antwoord gekregen. Waren twee maal
wezen kijken, gewacht, niets. Naar het
andere vliegveld gereden, daar wist met
niets van een Hollands toestel, naar huis
en wachten.
Toen we onze koffers hadden besprak ik
een taxi voor de Amerikaanse naar
Marbella, de prijs vast gesteld en het ho
tel opgegeven. Het getrouwde stel ook
in een taxi gedrukt, pingelen om de prijs,
adres opgegeven in Fuengirola. Nu de
jongeman nog, Estepona, politiebureau,
zeg daar maar waar je heen wilt, die hel
pen je verder, noem de naam van je
oom maar en zeg waar hij ongeveer kan
wonen, het klopt wel.
Eindelijk kon ik mij bij m'n vrienden voe
gen, wier appartement vlakbij de taxi
standplaats lag. Vanaf het balkon zagen
ze mij al aankomen, verreisd, dorstig
maar toch voldaan. Een glas bier, vertel
len, een douche, op het balkon napraten
en laat naar bed. Zo ziet u maar dat ge
duld een schone zaak is!
JAN WEITES
