gen
houtje
2. SULAWESI
O 00
Na een onrustige vlucht met een F27, een klein toestel, komen we aan in
Ujung Pandang op Sulawesi. We vinden een taxi, maar als we de chauffeur
vragen ons naar hotel Riantira te brengen, kijkt hij bedenkelijk.
Tidak baik. Banyak anak nakal di sekitarnya - niet goed, veel ondeu
gende kinderen in de omgeving -, beweert hij
Inderdaad komen we in een niet al te fraaie buurt terecht en het ruikt er vrij
sterk naar vis. De ondeugende kinderen blijken bedelende kinderen te zijn.
De kamers zien er niet slecht uit maar de omgeving staat ons niet aan en de
chauffeur gaat met ons op zoek naar wat beters. Uiteindelijk komen we te
recht in Hilda Tourist Hotel waar we kamarpakai AC - kamers met aircon-
ditioning - nemen. De badkamers zien er niet al te schoon uit en voorzichtig
melden we aan de receptie:Kamar mandi sedikit kurang rapi. Bisa
bersihkan silakan?" - De badkamer is niet al te netjes. Kan die a.u.b. schoon
gemaakt worden? - Dat gebeurt.
door J. Karman
De volgende ochtend staan Lies en ik
al om kwart voor acht op de stoep
van het kantoor van Foster Parents
Plan. Jarenlang hebben we een pleeg
kind op Bali gehad en nu sinds enkele
jaren een pleegzoon op Sulawesi. De
administratie klopt hier, want op een
prikbord zien we dat we worden ver
wacht. De auto staat klaar, de dame
die ons zal begeleiden is er ook al en
de chauffeur zal zo komen. Dat is niet
helemaal onze bedoeling want Nel en
Nico willen ook mee en die zitten
nog aan het ontbijt. No problem. Dan
worden we om negen uur in het ho
tel opgehaald en zo gebeurt het. On
derweg naar het dorp van ons pleeg
kind doen we eerst nog een kleuter
school en een SMP aan die allebei
met steun van het FPP tot stand zijn
gekomen. Onze gids vertelt een ver
haal over een vrouwelijke Neder
landse parlementariër die ook door
haar is rondgeleid. Het was een nogal
fors uitgevallen dame die ergens in
een eenvoudig huisje waar geen stoe
len aanwezig waren op de rand van
het enige aanwezige bed was gaan zit
ten. Dat bed was niet gebouwd op
zoveel welvaart en ze was er dan ook
prompt doorheen gezakt. Vaag meent
ze zich nog iets van een voornaam te
Met de taxichauffeur hebben we afge
sproken dat hij ons over een paar da
gen in twee dagen via Pare-Pare naar
Rantapao zal brengen. De bediende
die onze koffers naar de kamers
brengt heeft ons zien onderhandelen
en vraagt naar goed Indonesisch ge
bruik wat we voor die auto betalen.
Hij vindt Rp. 170.000 teveel. Voor Rp.
75.000 per dag hadden we een auto
met AC van het hotel kunnen huren.
Wij vinden de prijs redelijk want we
hebben duidelijk afgesproken dat het
inclusief brandstof, loon en overnach
ting van de chauffeur is.
Van de stad Ujung Pandang zijn we
niet echt gecharmeerd. Het is er heet
en tamelijk smerig. Bovendien stikt
het er van de bedelaars. Tegen zons
ondergang willen we naar zee. We re
deneren dat we alleen maar richting
ondergaande zon hoeven te lopen om
op de boulevard terecht te komen en
dat klopt. Vooral bij avond is het
schitterend. De honderden kaki-lima's
langs de zeekant van de boulevard vor
men met hun petromax- en neonlampen
een prachtig schouwspel. Ze doen goede
zaken want we hebben de indruk dat
heel Ujung Pandang hier 's avonds komt
eten. Aan de landkant van de boulevard
ligt een aantal restaurants dat er uitste-
Grote belangstelling uit de buurt bij ons bezoek aan ons pleegkind van Foster Parents Plan
kend uitziet en bij één daarvan zakken
wij onderuit en laten ons de daftar
makanan brengen. Nico bestelt een por
tie Jumbo garnalen en krijgt welgeteld
één garnaal op z'n bord voor Rp. 4000.
We informeren nog wel bij de bediende
of dat niet wat weinig is maar hij be
weert dat dat normaal is.
herinneren en na enig doorvragen kan
het haast niet anders of het moet Erica
Terpstra geweest zijn. Dat klinkt onze
gids bekend in de oren en ze kijkt er van
op als we haar vertellen dat ze dan ken
nis heeft gemaakt met een ex-wereld-
kampioene zwemmen. De hele desa
waar ons pleegkind woont is al van onze
20