gen houtje 2. SULAWESI O 00 Na een onrustige vlucht met een F27, een klein toestel, komen we aan in Ujung Pandang op Sulawesi. We vinden een taxi, maar als we de chauffeur vragen ons naar hotel Riantira te brengen, kijkt hij bedenkelijk. Tidak baik. Banyak anak nakal di sekitarnya - niet goed, veel ondeu gende kinderen in de omgeving -, beweert hij Inderdaad komen we in een niet al te fraaie buurt terecht en het ruikt er vrij sterk naar vis. De ondeugende kinderen blijken bedelende kinderen te zijn. De kamers zien er niet slecht uit maar de omgeving staat ons niet aan en de chauffeur gaat met ons op zoek naar wat beters. Uiteindelijk komen we te recht in Hilda Tourist Hotel waar we kamarpakai AC - kamers met aircon- ditioning - nemen. De badkamers zien er niet al te schoon uit en voorzichtig melden we aan de receptie:Kamar mandi sedikit kurang rapi. Bisa bersihkan silakan?" - De badkamer is niet al te netjes. Kan die a.u.b. schoon gemaakt worden? - Dat gebeurt. door J. Karman De volgende ochtend staan Lies en ik al om kwart voor acht op de stoep van het kantoor van Foster Parents Plan. Jarenlang hebben we een pleeg kind op Bali gehad en nu sinds enkele jaren een pleegzoon op Sulawesi. De administratie klopt hier, want op een prikbord zien we dat we worden ver wacht. De auto staat klaar, de dame die ons zal begeleiden is er ook al en de chauffeur zal zo komen. Dat is niet helemaal onze bedoeling want Nel en Nico willen ook mee en die zitten nog aan het ontbijt. No problem. Dan worden we om negen uur in het ho tel opgehaald en zo gebeurt het. On derweg naar het dorp van ons pleeg kind doen we eerst nog een kleuter school en een SMP aan die allebei met steun van het FPP tot stand zijn gekomen. Onze gids vertelt een ver haal over een vrouwelijke Neder landse parlementariër die ook door haar is rondgeleid. Het was een nogal fors uitgevallen dame die ergens in een eenvoudig huisje waar geen stoe len aanwezig waren op de rand van het enige aanwezige bed was gaan zit ten. Dat bed was niet gebouwd op zoveel welvaart en ze was er dan ook prompt doorheen gezakt. Vaag meent ze zich nog iets van een voornaam te Met de taxichauffeur hebben we afge sproken dat hij ons over een paar da gen in twee dagen via Pare-Pare naar Rantapao zal brengen. De bediende die onze koffers naar de kamers brengt heeft ons zien onderhandelen en vraagt naar goed Indonesisch ge bruik wat we voor die auto betalen. Hij vindt Rp. 170.000 teveel. Voor Rp. 75.000 per dag hadden we een auto met AC van het hotel kunnen huren. Wij vinden de prijs redelijk want we hebben duidelijk afgesproken dat het inclusief brandstof, loon en overnach ting van de chauffeur is. Van de stad Ujung Pandang zijn we niet echt gecharmeerd. Het is er heet en tamelijk smerig. Bovendien stikt het er van de bedelaars. Tegen zons ondergang willen we naar zee. We re deneren dat we alleen maar richting ondergaande zon hoeven te lopen om op de boulevard terecht te komen en dat klopt. Vooral bij avond is het schitterend. De honderden kaki-lima's langs de zeekant van de boulevard vor men met hun petromax- en neonlampen een prachtig schouwspel. Ze doen goede zaken want we hebben de indruk dat heel Ujung Pandang hier 's avonds komt eten. Aan de landkant van de boulevard ligt een aantal restaurants dat er uitste- Grote belangstelling uit de buurt bij ons bezoek aan ons pleegkind van Foster Parents Plan kend uitziet en bij één daarvan zakken wij onderuit en laten ons de daftar makanan brengen. Nico bestelt een por tie Jumbo garnalen en krijgt welgeteld één garnaal op z'n bord voor Rp. 4000. We informeren nog wel bij de bediende of dat niet wat weinig is maar hij be weert dat dat normaal is. herinneren en na enig doorvragen kan het haast niet anders of het moet Erica Terpstra geweest zijn. Dat klinkt onze gids bekend in de oren en ze kijkt er van op als we haar vertellen dat ze dan ken nis heeft gemaakt met een ex-wereld- kampioene zwemmen. De hele desa waar ons pleegkind woont is al van onze 20

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1992 | | pagina 20