OVEfiLEÖEN ZITTENDE RAADSLEDEN.
Djan Daeng Mangawing
Baba Soeleiman
J.SlTANALA
P.Kuen
Hoe Munnik
G WlELAND
1313 -1916
1909-1920
komst op de hoogte en zodra de auto
het dorp binnen rijdt verzamelen vrij
wel alle bewoners zich rondom het
huis van Junaedy en z'n familie. Naar
schatting wonen er niet meer dan een
vijftigtal mensen in deze buurt. Lies en
Nel worden zeer on-lslamitisch om
helsd en gezoend door moeders die
voor mijn gevoel aanvankelijk Nel
aanzien voor de pleegmoeder uit het
verre land en dan stappen we binnen
in het kleine, snikhete en eenvoudige
huisje van moeder en zoon. Er is nog
een broer die intussen getrouwd is en
al een baby heeft. Van deze trouwerij
wisten wij niets zodat we voor
schoondochter en baby geen aardig
heidje hebben meegebracht. Voor
moeder en zoon hebben we het no
dige in de tas en onder grote belang
stelling wordt de meegebrachte kle
ding meteen geshowd. Het wordt
steeds heter in het huisje want het
raam en de deur worden helemaal af
gedekt door de vele belangstellenden
uit de buurt die met onverholen nieuws
gierigheid alles wat binnen gebeurt, vol
gen en uitgebreid van commentaar voor
zien. Iemand komt met een paar jonge
klappers aan. Met de parang wordt er
een gat ingeslagen en zo krijgen we
jonge klappermelk te drinken. Ibu ver
ontschuldigt zich dat ze te arm is om
ons wat anders aan te kunnen bieden.
Ook hier heeft het maandenlang niet ge
regend en er is weinig water in het dorp.
Weliswaar zijn er drie putten, maar
twee ervan zijn niet dieper dan een me
ter of negen, niet diep genoeg om in
deze droge tijd nog water te leveren.
Eén put is dieper en bevat nog wel wat
water. Daar moet het hele dorp het
mee doen. Het wordt zo heet dat ik
vraag of er buiten in de kebun misschien
nog iets te zien is en gelukkig gaat de
oudste zoon daarop in. Er staan wat
De boulevard in Ujung Pandang. Vooral 's avonds schitterend en gezellig met al zijn kaki
lima's
cacaobomen en daar houdt het wel on
geveer mee op. We kunnen ons nauwe
lijks voorstellen dat hier voor het hele
dorp werk is. Is er ook niet. Wie werk
heeft, werkt meestal in loondienst bij
een boer die het wat beter heeft. Het
hele dorp doet ons na een uur of twee
uitgeleide.
We zijn lopend in de stad op zoek naar
Fort Rotterdam. Heel in de verte zien
we aan de waterkant iets liggen waarvan
we denken dat het Fort Rotterdam wel
zal zijn, maar 't lijkt zo'n eind dat we be
sluiten een taxi te nemen. Die hebben
we binnen twee tellen. We stappen in
en vertellen de chauffeur waar we heen
willen en in één adem door vraag ik hem
zijn meter aan te zetten. Er zijn chauf
feurs die dat graag vergeten en dan moet
je maar afwachten hoeveel je aan het
eind van de rit mag betalen. Deze rea
geert met:" Tidak bisa Pak. Meter rusak.
Mau bayar berapa?" - Het kan niet. De
meter is stuk en hoeveel we voor de rit
willen betalen. - Duizend rupiah lijkt ons
redelijk maar hij wil graag tweeduizend.
Aangezien we geen flauw idee van de af
stand hebben stemmen we toe en
draaien vervolgens binnen tweehonderd
meter de poort van Fort Rotterdam bin
nen. Dat was dan twee gulden leergeld,
want dat geldt ook hier: op een eenmaal
overeengekomen prijs kom je niet terug.
Als we goed en wel binnen de muren
zijn komt er al gauw een jongeman naar
ons toe die ons uitdrukkelijk vraagt bin
nen te komen. Daar zit zijn guru en die
spreekt Nederlands. Na enige aarzeling
laten we ons overhalen en binnen zit een
flinke groep jongelui. Ze willen allemaal
c®>
Hotel Makassar aan de boulevard in Ujung Pandang Een brokje nostalgie in Fort Rotterdam
21