NIET ZO CEPAT DAN, PAK!
PERRY HET INDOOTJE
WAARDIG?!?
HET BLOED KRUIPT.»
EEN DAGJE DEN HAAG
Soms word ik een beetje bingoeng in de
trein, niet omdat ik op weg ben naar een
zwaar gesprek of een interview met een
belangrijk persoon, maar omdat er Indo
nesiërs naast of tegenover mij komen
zitten.
Een taalcursus Indonesisch is leuk, maar
als die taal na de cursus niet in praktijk
wordt gebracht, gaat de opgedane ken
nis weer grotendeels verloren. Wanneer
ik in de bus, tram of trein zit, spits ik dan
ook mijn oren als ik bekende klanken
hoor en tracht het gesprokene te ver
staan.
Een keer stapte een heer op leeftijd met
zijn niet meer zo jonge dochter in de
bus en onmiddellijk begreep ik: 'disini
pak!, duduk disini!' want het was duide
lijk dat de vrouw naar de vrije plaats
achter mij gebaarde. Dochter vroeg pa
of hij tahoe in huis had en wat hij wilde
eten. Ze hadden het over iemand die op
een bepaalde datum terug ging naar
Jakarta en het gesprek was redelijk te
begrijpen omdat de personen in kwestie
niet meer zo piepjong waren.
Moeilijker had ik het van de week toen
naast en tegenover mij drie Indonesiërs
kwamen te zitten, een twintiger, een
dertiger en een veertiger. Vijfentwintig
minuten lang heb ik mijn hersens gepij
nigd om enigszins te begrijpen waar ze
het over hadden. Eerst noemde één de
stations op die we zouden passeren, sta
tion zus, station zo en dan teroes, te-
roes. Vervolgens zag één controleurs op
een station staan en had het over kont
rol, ook nog te begrijpen. Maar toen
raakte ik het spoor bijster want ze had
den het over Elly, Agus en Agnes, over
Amersfoort en Rotterdam, bukan dit en
bukan dat, biasanya zus en bisa zo, maar
wat toch? Kemarin dulu gebeurde iets
en om jam 'nam belas was ook iets aan
de hand maar wat? Over setiap verdie
ping van een gebouw ergens werd ge
sproken, maar waarom verdieping in
plaats van het Indonesische woord wat
ik op les had geleerd? Atas had iets met
dat gebouw te maken maar wat? Atas...
Alatas, oh nee, dat was de minister...
atas... selatan..., nee geen windrichting.
Ook niet links of rechts: atas hoort thuis
in het rijtje voor, achter, onder, boven,
maar wat ook alweer? Eén sprak over
'kik', jenever die droog
smaakte en whisky-cola die
'glokglokglok' naar binnen ging. De ge
mixte dranken en cocktails waren
internasional en in de wasbak ging eentje
cuci, want wat moet je anders in een
wasbak doen, maar wat was ermee aan
de hand of wat viel er over te vertellen.
Over een belanda en totok hadden ze
het en over tujuh, zeven
wat? Telkens was ik ge
neigd om te zeggen 'niet
zo snel praten, dan kan ik
het niet volgen!', maar ja,
dat doe je ook niet in de
trein.
Thuis gekomen zocht ik de
woorden die nog in mijn
hoofd nagalmden in het
woordenboek op en wist
de betekenis weer. Wie
weet, als er maar genoeg ondertitelde
gesprekken met Indonesiërs op de tv
komen en ik met Indonesische liedjes
meezing met de tekst in de hand, zal ik
op een dag snel Indonesisch kunnen ver
staan en spreken, zoals Ivanhoe en de
Andy Williams Show en de Beatles en
Rolling Stones mij het Engels hebben bij
gebracht, maar voorlopig: niet zo cepat
dan, Pak!
MG
Twee blonde meisjes van een jaar of
16 praten over jongens die ze leuk
vinden.
"Weet je wie ik een leuke goser
vind? Perry!"
"Perry...?"
"Ja, je weet wel, dat Indootje..."
"Je bedoelt die kleine met die bril?"
"Ja, die Perry!"
"Is hij Indo?"
"Ja, want zijn vader is toch... eh...
wat zijn z'n ouders eigenlijk?"
Een Indische vereniging houdt bin
nenkort de jaarlijkse toogdag en op
het programma staat onder meer
een optreden van The Royal
Hawaiian Minstrels, u weet wel: de
sound van De Fretes. Wat staat er
op het affiche? "The Hawaiian
Minstrels, waardige opvolgers van
de Kilima Hawaiians!"
Geachte Indische vereniging, wij
zijn niet boos, wel verdrietig. Ver
drietig omdat u uitgerekend De
Fretes met die unieke meesterlijke
sound durft te vergelijken met de
Kilima's en dan nog wel in termen
van "waardige opvolgers". Dat is
even stupide als Chet Atkins een
waardige opvolgeer te noemen van
Eddy Christiani. Wilt u die vergelij
king nooit meer maken, geachte
Indische vereniging!
Twee jongetjes van een jaar of 13, de
een blond, de ander wat minder,
staan bij de deur van de trein klaar
om uit te stappen. Allebei zijn ze mo
dern gekleed: pet achterstevoren op
hun hoofd, een veelkleurig jack, spij
kerbroek, Nike-schoenen met losse
veters. Moderne Nederlandse jon
gens dus, zo op het eerste gezicht.
Echter: als de trein stopt en ene jon
getje draalt met uitstappen, spoort
de ander hem aan: "Ajo! Uitstap
pen!". Zo ziet u maar...
Twee dames op leeftijd uit het Hoge
Noorden zijn een dagje in Den
Haag en staan bij de snack-counter
van een toko.
Ze kunnen maar niet beslissen wat ze
zullen nemen en nadat de
tokomedewerkster enigszins zuch
tend uitgelegd heeft wat er in een
lemper, risolles, bapao, pasteitje,
kroketje en pergedel djagoeng
zit, willen de dames nog meer weten
maar de medewerkster wordt
naar de keuken geroepen. Na in de
keuken assistentie verleend te
hebben blijft ze in de deuropening
van de keuken wachten tot de
dames een beslissing hebben geno
men... zeker al 'bossen' van al
dat uitleggen.
47
