DE ONBETAALBARE
FOTOGRAAF
43
Prachtig, zoals ze daar staan, hij in uni
form, zij in haar mooiste gewaad, tussen
de bloemen en planten. Er ligt een matje
op de grond over de kiezelstenen,
natuurlijk voor haar naaldhakken. Je kan
immers niet lopen en staan op die keien
met je mooiste schoenen. En dan zo
gewoon, buiten in de schaduw van het
afdak en de grote bomen. Al mooi toch.
Dit is na de trouwerij en voor de recep
tie. Er is wel heel wat aan voorafgegaan
voordat ze daar stonden. Drukke tijden,
want als je trouwt in vol ornaat, schept
dat verplichtingen. Geen avond meer
gewoon zitten met een boek op de voor-
of achtergalerij. Geen avond meer
gewoon kletsen over ditjes en datjes. En
als je al even tijd hebt voor jezelf, dan
ben je toch altijd weer bezig met die dag.
Zijn de bloemen geregeld, is de jurk wel
mooi genoeg, heeft de fotograaf de dag
wel goed genoteerd, zijn we tante zus of
zo niet vergeten uit te nodigen. Is de
bruidstaart besteld en de muziek, wat
voor muziek moet er komen en waar ja,
waar moet de receptie gehouden wor
den. Allemaal vragen waar een antwoord
op moet komen en dat gaat niet in één
dag. Een vreemd fenomeen een trouw
dag. Eigenlijk is het een feest, waar je
van alles voor moet regelen en dat geeft
normaal gesproken GEEN problemen.
Oh ja, je bent er wel mee bezig, maar dat
doe je tussen neus en lippen door.
Inkopen doen, koken voor veertig/vijftig
man, alles klaarzetten, feestvieren, oprui
men, afwassen, alles terug in de kast en,
al voorbij. Hoop lol gehad, allemaal blije
mensen en het leven gaat verder. Het
begon op de dag dat ze op heel romanti
sche wijze ten huwelijk werd gevraagd.
Een rilling over haar rug maar dan bin
nenin, zo vlak onder haar middenrif. En
nadat ze 'ja' had gezegd, werd dat gevoel
alleen maar sterker. Na verloop van tijd
hadden ze een datum uitgekozen. Op
wolken gingen ze, een overvloed aan
energie maakte zich van hen meester,
veel uitgaan, veel vrienden om zich heen
en het leven was één groot bal.
Spannend was het, dat gevoel. Hun
ouders gingen vragen stellen. Zijn de
kaarten al klaar, moeten die de deur nog
niet uit? De tijd was voorbij gevlogen.
Een locatie werd gezocht voor de recep
tie en het feest, oeverloos spraken ze
over hoe de dag in te delen. Oma moest
erbij zijn, maar al oud oma, dus de hele
dag was voor oma niet mogelijk. Ze wil
den persé dat ze er bij zou zijn, al was
het maar een uurtje. Toen zaten ze avon
den lang aan de eettafel, namen, adres
sen, kaarten schrijven, wie wel, wie niet.
Toch niet iedereen? Eindelijk waren de
aankondigingen op de post en toen was
het tij niet meer te keren. Ais grote oce
aangolven kwamen de gebeurtenissen op
hen afrollen. Felicitatiekaarten in de bus,
cadeaus aan de deur, bloemen werden
afgegeven, uitnodigingen voor diners en
feesten die te hunner ere werden gehou
den. Na iedere zevende golf werd het
water rustig en konden ze adem happen,
maar dan begon het weer opnieuw. Ze
genoten ervan in het begin, maar toen de
dag naderde, keken ze elkaar gelaten aan.
Drie dagen nog en de oceaan werd een
spiegel. Een serene rust, geen geluid,
geen storm, alleen de vogels bij het
opstaan. Zij keek in de spiegel en zag
donkere kringen onder haar ogen. Hij
keek in de spiegel en zag ingevallen wan
gen. Ze zagen er na een paar uur prach
tig uit. Haar kringen weggewerkt met
tjet, zijn uniform was zijn tjet. Toen ze
elkaar in de ogen keken, wisten ze
genoeg. Familie en vrienden kwamen
binnen, koffie en taart. Wat ben je mooi,
wat een mooie schoenen, wat zit je haar
goed. De oceaan rimpelde. Naar het
stadhuis. Serene rust. Alleen de ambte
naar die sprak. Heel mooi. Tranen, rin
gen, lachen, zoenen. Op weg naar de
volgende etappe, haalden ze allebei diep
adem. Waren onder indruk van het feit
dat ze getrouwd waren. Dat gevoel ken
den ze niet, dat zit zo diep, een gevoel
zonder woorden. Het diner maakte veel
emoties los, vrienden die ze lang niet
gezien hadden, hielden toespraken.
Vergeten verledens kwamen boven drij
ven. De waarde van echte vriendschap
pen werd glashelder. Later, toen de
receptie en het feest begonnen, kwamen
de golven weer, maar nu achter elkaar.
Allebei, zij eerst, toen hij, gingen ze
onder en kwamen in een luchtbel
terecht. Van ver hoorden ze stemmen en
verhalen en muziek, ze dansten op lucht.
Toen het te benauwd werd in de lucht
bel zijn ze vertrokken, uitgezwaaid door
iedereen en gezegend met rijst. De echte
oceaan bracht ze terug tot de werkelijk
heid. Het geluid van rollende en breken
de golven. Altijd hadden ze het heerlijk
gevonden om zo aan het strand in slaap
te vallen, maar nu ging dat niet meer. In
de nacht werden ze steeds wakker en het
geluid werd lawaai. Pas toen ze terug
waren in hun huis en het dagelijks leven
weer zijn gang nam, kwam die innerlijke
rilling weer boven en konden ze weer
ademhalen en genieten, genieten van
hele gewone zaken als zitten op de voor
galerij, een boek lezen of in eikaars ziel
kijken. Wie er precies allemaal geweest
waren? Tidak ada! Gelukkig hadden ze
de foto's om het hun te vertellen.
STEUR
