RW
iÊ
AFSCHEID VAN BEN SNIJDERS
PARADISE LOST
Op 10 oktober hebben wij
afscheid moeten nemen van onze
lieve broer en oom
Carl Hendrik Jacob Jahnke
geboren te Kota Radja op
24 april 1909.
T.T. Limvers-Langedijk
K.C. Wiers-Langedijk
en kinderen.
's-Gravenhage, 15 oktober 1992
Correspondent ie -adres
Javastraat I 19,
2585 AH 's-Gravenhage.
De crematieplechtigheid heeft
inmiddels plaatsgevonden
R.B.
Foto: Ben en Jos Snijders
Het was op 18 mei 1986 in het Congres
gebouw te Den Haag. Moesson hield er
een groot Indisch muziekfeest. De grote
zaal was vol, er was sfeer en iedereen
genoot van krontjong, hawaiian, jazz,
rock and roll, zang. En toen was het tijd
voor het optreden van Ben Snijders. Hij
werd in zijn rolstoel de bühne opgere
den en daar zat hij in de spotlight. Zijn
vrouw Jos aan de piano, de zaal doodstil.
En Ben Snijders zong zijn lied: Mijn lboe.
Nooit zal ik dat optreden vergeten. En
wat genoot hij van die welverdiende
staande ovatie. "Mijn lboe is méér dan
een liedje op zo maar een Indonesische
moeder. Het is de roerende belijdenis
van een mestiezenvolk aan het Land van
Herkomst" was ooit geschreven over
het bekendste nummer van Ben Snijders
en treffender had het niet gezegd kunnen
worden. De levensliedjes van Ben waren
oprechte getuigenissen over het
Indische leven, denken en voelen en via
die ene (thans niet meer verkrijgbare)
elpee hebben velen thuis bij de grammo
foon mogen weten dat het Indische
leven wel degelijk een warme getuigenis
verdiende en niet weggestopt hoefde te
worden.
Ben Snijders, de zanger, de anak betawie,
de Indische Speenhoff, de schilder, de
onderwijzer, de Indische jongen is niet
meer. Hij is 79 jaar geworden. Op 3
november jl. is hij in Amsterdam gecre
meerd. Hij was niet meer in de running,
hij was ziek en zijn plaat was al lang niet
meer gedraaid. Maar nu hij dood is en
met hem alweer een van de allerlaatste
stukjes van het oude Indië is weggeval
len, zullen we zijn plaat in handen nemen
en beloven dat de getuigenis over lboe
zal blijven klinken.
Zomaar opeens, hij was op kantoor, rook hij
die geur van moccataart. Maar nog niet
klaar die taart, ze moest nog in lagen wor
den gesneden, besprenkeld worden met rum
en de mocca moest ook nog goed geroerd
worden. Hij zag opeens ook weer die pakjes
boter op een bord op de schoorsteenmantel
liggen. Die hadden een dag nodig om zacht
te worden. Maar toen zette hij alle beelden
uit het verleden uit zijn hoofd want iemand
vroeg hem iets. Een uur later echter tuurde
hij uit het raam en vroeg zich af hoe in
hemelsnaam hij die geur had geroken.
Verbeelding was het niet geweest. Hij ant
woordde zichzelf dat je je geuren ook kon
herinneren en dat het hem vaker was
gebeurd. Maar hij bleef zoeken naar een
reden. Waarom moccataart, waarom op
dat moment, waarom een geur en geen her
innering.
Heb je het verslag van de laatste dienstcom
missie hier, vroeg de binnenkomer. Lex
draaide zich om en keek de verstoorder van
zijn gedachten aan. Nog op de reprokamer,
zei hij, eind van de middag zou het klaar
zijn. Terwijl hij dat zei proefde hij weer de
taartkorstjes die hij altijd kreeg omdat hij
had geholpen met mixen. Eerst met zo'n
handklopper, later met een mixer. Je kijkt
alsof je hèt gevonden hebt, zei de collega.
Dat niet, zei Lex, maar als we kunnen zor
gen dat we het jaarverslag eind januari kun
nen afsluiten, dan is er weinig aan de hand.
Lex was goed in het op verre afstand hou
den van indringers. Toen Lex een paar
minuten later weer alleen was, draaide hij
zich weer naar het raam. Maar hij zag niks
meer, hij proefde niets meer, hij was leeg.
Niet dat hij melancholiek werd of zo, soms
wel maar nu in ieder geval niet, maar alles
en iedereen was even niet belangrijk. Het
was gewoon even stil, doodstil. En alsof het
zo moest zijn, toen hij 's avonds thuiskwam
rook hij het al buiten. Die lucht, precies die
lucht. Hij werd als altijd enthousiast begroet
door zijn vrouw, die hem ook meteen mee
trok naar de keuken om te laten zien wat
ze allemaal aan het bakken was. Maar Lex
reageerde niet. Geen woord, geen lach, geen
krimp. Hij draaide zich om en ging naar bin
nen. Zijn vrouw bleef als geslagen even naar
het volle aanrecht kijken maar ging hem
toen achterna. Ze zei niets, keek hem
alleen aan. Hij zei ook niets, stak alleen zijn
armen naar haar uit.
Ralph
Ons reservefonds voor moeilijke dagen!
Moesson wil geen subsidie. Het wil
voortbestaan alleen als U dat wilt. Met
uw steun poekoelen wij teroes!
Hieronder laten wij onder hartelijke
dankzegging aan alle schenkers, de ver
antwoording volgen van de giften die
zijn binnengekomen voor het reserve
fonds voor Moesson over oktober 1992
W. Boverhof 25; A. Burg 10;
W. Bruin 17,25; R.B. van Duuren 10;
H. Gouw 20; M.D. Hanegraaf 10;
T. Heijnen 10; J.C.L. Jansz 10;
J. Koopman 50; R. Mariouw 70;
J.M. Pigeaud 50; J.W. Roozeboom
50; R.C. Schnelle 10; A. v.d. Star-
Valberg 10; A.M. Wichers 25;
J. Willemsen-Sterckx 10.
Totaal ontvangen in
oktober 1992 voor PTP 387,25
Totaal ontvangen in oktober 1992
voor Bruine Bus 4.967,50
w.o. 3.694,90 voor Kerst-
krandjang
4
