fes.
i«-J. MElNDISS da COSTA.
v c»nj
goadm*. particulier onderwijzer, heeft een paar uur
disponibel tot het geven van onderrigt in de moder
ne talen, het boekhouden, hoogere en lagere wiskun^
de, landmeetkunde, benevens alle andere knrtdighV
den welke tot eene beschaafde opvoeding behooren.
[1192]8
m
Semarang 1931 Nieuwjaarsdag. V.l.n.r. de schrijver Armand, oma
Suus Gout en Edwin (broer van de schrijver) Mendes da Costa.
die geen rupsen-afbeeldingen waren te
vinden, allemaal netjes uitgescheurd en
verbrand! Je kon haar op geen ergere
manier de stuipen op het lijf jagen dan
opeens uit te roepen: "Mam, er zit
een oeler kèkèt op je rug!" Rits -
krak, weg jurk! Aan flarden in een paar
seconden en op de grond, zonder enig
pardon, mag ik even?! Een hele goede
reden voor het dragen van onderjur
ken, zéker in haar geval.
Nieuwjaar was altijd een groot evene
ment in Indië al was ik vanwege mijn
tere leeftijd in Semarang beperkt tot
"sterretjes" zwaaien, terwijl mijn 5
jaar oudere broer Edwin wel met
mertjons mocht spelen, rentengans
maar geen zware 'bom'.
Chinees nieuwjaar bracht weer wat an
ders, een speciale lekkernij 'Kwee
Randjang', heerlijk taai en zoet, ver
pakt in pandanbladeren. De smaak ben
ik bijna vergeten, want ik heb ze nooit
in Brisbane gezien, alhoewel mij was
verteld dat ze te krijgen zijn. Ja, die
Chinezen weten wel hoe ze je tong
kunnen strelen en bijna alles was ver
krijgbaar op de Semarangse straten aan
de deur, zoals die zachte jonge tahoe,
in laagjes opgeschept en met gember
saus uit een glas genoten, 's Avonds
kwamen ze langs met saté babi, tahoe
telor of bami kopjok.
's Avonds had ik binnenshuis een grote
vriend in de H.M.V. grammofoon met
een selectie marsen (opa was toch
KNIL kapitein) zoals Alte Kameraden,
Radetzky mars, nu en dan afgewisseld
door oma's favorieten Stanchen en La
Paloma.
De openingsmars van de NIROM uit
die tijd, zestig jaren geleden, is nog
noot voor noot in m'n kleine geheu-
gentje bewaard gebleven.
Mijn lagere schooldagen begonnen in
Semarang in 1932. Wat een huilpar-
tij"Mammie, laat me niet al
leen!!!!" Die eerste dag werd er ook
niet beter op na een ontmoeting tus
sen mijn hoofd en een open raam.
Dikke bult, nog meer gehuil. Het wen
de wel gauw en nieuwe vriendjes wa
ren spoedig gemaakt. Hierin wél een
hiaat wat namen betreft. De enige die
ik me nog kan herinneren waren de
Van Haasterts en natuurlijk m'n eigen
verwanten, mijn nichtje Suze Graven-
horst met wie ik vaak overhoop lag en
haar broertjes Piet, Eddie en zusje
Vera.
Later kwamen er meer, maar ik raakte
de tel kwijt. Vriendjes waren O.K.
maar ik kon me het liefst zelf amuse
ren met hobbies zoals lezen (Flash Gor
don, Bulletje en Boonestaak, Karl
May), tekenen van schepen, vliegtuigen
en home-made cartoons van boks
wedstrijden die mij hevig fascineerden.
Schmeling en Primo Carneira, de Itali
aanse reus. De neiging tot beeldende
kunst was in onze familie niet vreemd
en zou later uitbloeien in een succes
volle carrière. Hierover later wat
meer, na een zwerversleven. Volgende
haltes waren Magelang, waar ik nier-
bekkenontsteking opliep en een klas
moest overdoen als gevolg. Toen naar
Batavia, Bandoeng en Makassar, allen
met belevenissen van belang en met
veel herinneringen die ik graag met an
deren wil delen.
Advertentie uit 'De Locomotief'.
44
