Reünies
TOKO
Ik zit in Surabaya en kijk vanuit mijn
kamer in Pondok Asri naar buiten,
ergens in het niets. Mijn gedachten dwa
len naar Holland en ik vraag me in stilte
af hoe het weer daar zal zijn. Het is daar
herfst en in mijn verbeelding zie ik de
kale bomen in een herfststorm hevig
zwaaien. Oei, op dit moment zou ik er
veel voor geven in zo'n herfstwind te
mogen lopen. Het is hier in Surabaya
bloed en bloedheet. Zelfs een tjitjak
kruipt traag over de warme vloer van de
kamer richting deur. Zeker bang dat hij
het loodje zal leggen bij een te grote
inspanning.
Morgen moet ik mijn koffer pakken om
dan naar Thailand te vertrekken. Mens,
wat vliegt de tijd. Ik zit hier alweer veer
tien dagen. Eerder dacht ik dat er aan
mijn vakantie in mijn geboorteland maar
geen einde zou komen. Alles heb ik
bekeken en op de video opgenomen,
alles wat ik in mijn herinnering had en
als ik dan in mijn pondokje aankwam en
mijn koele a.c. kamer betrad, dan ver
zuchtte ik weieens: Goh, wat duurt de
dag toch lang. Ik heb zoveel gezien,
gedaan en opgezocht en het is pas drie
uur 's middags. Ik wou dat ik al naar
Thailand kon vertrekken.
De hitte maakt me hier zo sloom, van
daar het verlangen verder te trekken.
Opeens besef ik dat met het verlangen
weer afscheid genomen moet worden
van de stad waar ik het levenslicht aan
schouwde en gedeeltelijk mijn kinderja
ren heb doorgebracht. Een lichte twijfel
overvalt me. Wil ik nu echt alweer weg
of wil ik nog een paar dagen blijven?
LAATSTE MIDDEN-jAVA REÜNIE-REIS
Ondanks het enorme succes van de
MJR-reizen heeft het comité MJR beslo
ten in 1993 de LAATSTE reünie-reis te
organiseren. De reünie zal plaatsvinden
van 23 juli tot 13 augustus a.s. met als
48
Even alles weer bekijken en in me opne
men van toen vroeger? Lekker uitgaan
met mijn jeugdvriendin die nog altijd in
Surabaya woont?! Want na hoeveel
jaren zie ik Surabaya weer terug? Dan
zal alles weer meer veranderd zijn. Mijn
geboortestad, die ik elf jaar geleden,
voor het eerst na dertig jaar terug zag, is
de Surabaya van nu bij lange na niet
meer. Surabaya is schoner en mooier
geworden, maar veel en veel drukker.
Betjaks, fietsers, voetgangers, auto's en
ander gerei, krioelen in en door elkaar
over de weg. Zebra's, als die er zijn, en
de strepen op de weg hebben geen
betekenis. Ik hou mijn hart vast als ik in
betjak of taxi zit. Schietgebedjes vliegen
om de seconde naar boven. Neen, de
Surabaya van elf jaar geleden is nu een
wereldstad geworden. Grote bankge
bouwen en plaza's doen echt niet onder
voor de malls in Amerika. Veel is er ver
anderd, maar gebleven is de hartelijk
heid, de vriendelijkheid en het respect
voor de ouderen.
Ik sta op en probeer mijn koffer open te
krijgen. Het lukt mij doorgaans goed,
maar nu zit ik echt te klieren. Hè geluk
kig, na een paar vloeken en een paar
haren uit mijn hoofd getrokken te heb
ben, springt het slot open. Wat nu?
Moeten al die snuisterijen, snoepjes en
kilo's abon, etc. mee? My goodness!!
Nadenkend bekijk ik de zooi en plots
krijg ik een ingeving. Sneller dan snel is
mijn koffer ingepakt en wat rest stop ik
in twee dozen en ga daarmee per taxi
naar het postkantoor. Ik laat het door
een oude heer inpakken, begeef me naar
centrale plaats Semarang.
Het unieke van de MJR-reizen is gelegen
in de officiële ontvangsten van o.m. de
gouverneur van Midden-Java en andere
plaatselijke autoriteiten.
In het voorjaar van 1993 wordt een ken-
nismakings- en informatiebijeenkomst
georganiseerd, zodat u met uw reisge
noten kunt kennismaken en ook samen
plannen kunt maken om straks tijdens
de reünie-reis samen op stap te gaan
naar uw geboorteplaats en andere plaat-
het loket om formulieren te vragen
voor verzending. Terwijl ik de formulie
ren zo duidelijk mogelijk probeer in te
vullen kijk ik af en toe naar de oude, die
mijn pakketten zorgvuldig en zorgzaam
zit in te pakken. Zoals altijd bekruipt mij
een gevoel van meelij en denk ik opeens
aan hen in Nederland die voor niets
doen toch geld beuren. Razendsnel
bereken ik de kosten voor verzending
en hoop dat het niet hoger zal zijn als ik
straks de porto moet betalen voor mijn
toch zware benkalans. Ik zal mijn oudje
royaal bedelen, zit ik hardop te denken.
Opeens hoor ik een stem, kijk op en zie
het mannetje meewarig naar mij kijken
en naar mijn dozen wijzen. Al klaar? Oh,
flitst het door me heen, ik moet nu
opschieten. De tijd staat niet stil en ik
wil toch nog het een en ander doen en
de taxi wacht! Jeetje, wat gaat dat mij
nu weer kosten? Ach soedah het is de
laatste dag op Java. Laat het geld maar
rollen!! Ik sta op en loop naar mijn keu
rig verpakte dozen. Zonder dat ik er om
vraag pakt 'oldie' ze op en loopt er mee
naar het loket. Na het afwikkelen van
diverse formaliteiten krijg ik te horen
hoeveel het mij gaat kosten. Het is
onder mijn berekening gebleven. Gul
geef ik het oudje een fooi. Ontroerd
pakt hij mijn hand vast en met waterige
oogjes bedankt hij mij duizendmaal. Als
altijd voel ik de waterlanders opkomen
en voor het een waterval gaat worden
wend ik mij van hem af en verdwijn vlug
in de taxi.
In mijn pondokje aangekomen ga ik even
op bed liggen. Ik hoor nog even een
tokeh en ergens ver weg gamelanklan
ken en dan val ik weg in een diepe slaap
en droom over mijn jeugd ergens in
Soerabaya.
JODY
sen die u dierbaar zijn. Het programma
biedt namelijk hiertoe alle gelegenheid.
Wilt u nadere informatie over de laatste
MJR-reis dan kunt u - geheel vrijblijvend
- een informatieset aanvragen bij:
Comité Midden-Java Reünie 1993
p/a NINES-secretariaat
Lange Voorhout 5
2514 EA DEN HAAG
tel.: 070-365 69 83
