"Dat benne leuke dingen voor de mensen..."
Ik ben het gloeiend eens met de heer
Ernst Willems (Moesson 15.11.92). Er is
inderdaad nog zoveel te doen. Maar dat
je Indischen in het algemeen weinig ziet
en hoort is niet helemaal waar, maar
ook hier is het geloof ik: in stilte wer
ken, onze beste krachten geven en ver
der sudah, geen tam tam geen flauwekul.
Ik woon in Alkmaar-Noord en heb het
genoegen mee te mogen denken en pra
ten in een heel actief K.B.O. (Katholieke
Bond voor Ouderen) die waar nodig
samenwerkt met de andere ouderen
bonden. De secretaris, Daan Cordus, is
een jongen uit Madioen bij mijn weten.
Vorig jaar kreeg hij de onderscheiding
Pro Ecclesia. Een stille rustige man die al
jaren werkt voor Belangenbehartiging en
zitting heeft (had) in de Ouderenraad te
Alkmaar. Net met ingang van dit seizoen
heeft hij zijn secretarisfunctie over
gedragen maar blijft mededocent
Belangenbehartiging. Zelf heb ik net een
cursus Belangenbehartiging mogen vol
gen en weet dus: 'er is nog veel te doen'.
Ik woon nu acht jaar in Alkmaar en
werk mee in het pastorale werk en in
mijn vorige woonplaats, waar ik 33 jaar
verbleef, was ik ook actief, maar ik was
en bleef de enige Indische in het Kath.
Vr. Gilde. Heb zelfs bovenaan de lijst
gestaan voor de gemeenteraadsverkie
zingen. Ik ben inderdaad afgehaakt
omdat ik het niet aandurfde: niet het
werk in de gemeenteraad want met lui
steren en logisch denken kom je een
heel eind, maar ik wilde onze oudste,
een dochter, niet de oppas van de toen
vijf zusjes en één broer laten zijn, want
vaderlief was als beroeps bij de K.L. erg
veel van huis. En wat het zwaarst is,
moet het zwaarst wegen niet?
Bovendien had ik soms te maken met
een mentaliteit van: het is zwart, het
heeft hersens en die gebruikt ze ook
nog! Ach, het is alweer zo lang geleden.
Waardering heb ik heus wel gehad
gelukkig, maar dikwijls uit een heel ande
re hoek dan waar je het van zou kunnen
verwachten. Ik ben verschrikkelijk dank
baar, dat we op onze oude dag hier op
deze plek mogen leven en 'werken',
want in 'de hoeksteengemeenschap'
(oecumenisch) tel je mee zoals onze
pastores en ook de dominees zeggen:
wie of wat je ook bent, je bent de moei
te waard! Ik zou haast zeggen: daar kun
je Amen op zeggen.
Waar ik in mijn vorige woonplaats als
Indische een eenling was in de Hollandse
gemeenschap, bleef ik toch mijn steentje
bijdragen. Gewoon, omdat ik dat nodig
vond in verband met onze kinderen die
wij voor deze maatschappij moesten
begeleiden. Aan de andere kant was het
soms verre van gemakkelijk. Eens zei
iemand (een geestelijke) tegen mij: "Wilt
u de mensen leren hoe of ze hier leven
moeten?" Ik stond even als een klapper
boom bij windkracht I I, maar vond mijn
tong terug en heb geantwoord: "Wie
ben ik, dat ik de euvele moed zou heb
ben dit te durven? Ik mag blij zijn als het
met ons kroost lukt. Maar, op de aller
eerste plaats wil ik uit dankbaarheid
voor hetgeen mijn ouders me meegege
ven hebben ook naast onze eigen men
sen, zoveel van uw landgenoten, die veel
goed werk geleverd hebben in missie en
zending op het gebied van onderwijs en
gezondheidszorg, bedanken door de
verkregen kennis op mijn beurt uit te
dragen en dienstbaar te zijn in mijn naas
te omgeving en meer te zijn dan een
passieve consument".
Voor mij begint in Alkmaar de victorie.
Ik voel me hier vrij en ben eindelijk los
gekomen van dat gevoel dat ik vroeger
had: een bacil onder een microscoop,
zodra ik buiten ons huis kwam. Zelfs op
ons eigen erf. Ik kon er niets aan doen!
En al ben ik zoetjes aan op weg naar de
tachtig het is nooit te laat om al doende
te leren, mee te denken mee te praten,
gewoon mee te doen en te proberen de
wereld op dit kleine plekje leefbaar te
maken.
De wereldsituatie is in vele opzichten
verre van rooskleurig en je kan mee
jeremiëren en acht, wee, adoeh, tobat
roepen, maar als in Colombia een I 3-
jarig jongetje zijn speelkameraadjes weet
te stimuleren om engelbewaardertjes te
zijn voor de ouden en de armsten met
bijna niets meer dan een paar jonge
handjes maar reuzeharten vol liefde
voor de medemens, zouden wij het dan
niet klaren met een A.O.W. plus of min?
Ook hier geldt: het gaat niet om de
kwantiteit maar om kwaliteit. Blijf jezelf,
verloochen nooit je afkomst maar geef
een deel van het beste dat je in je hebt,
want je hebt het gekregen als de talen
ten die niet bestemd zijn om begraven
te worden, maar om eens misschien met
rente terug te geven aan de Baas.
In onze parochie is er een werkgroep
M.O.V. genaamd (Missie Ontwikkeling
Vrede). Toen het 12 1/2 jarig bestaan
van die werkgroep gevierd werd met
een gezellig samenzijn, heb ik verschil
lende Indische mede-parochianen bena
derd met de vraag of ze in klederdracht
wilden verschijnen? Zo vormden wij een
groepje uit Insulinde. Ikzelf had me in de
Minangkabauwdracht gestoken. Ik moest
namens de K.B.O. ons zegje doen. We
hadden net Pinksteren gevierd. En nu
niet lachten hoor! Als zeventigjarige heb
ik de 'Tari piring (of lilin)' uitgevoerd op
'La Paloma' (de witte duif, symbool van
vrede en de kaarsen, het vuur van
Pinksteren) gespeeld door het angklung
orkest van kinderen van Pa van der
Steur. Ik ben niet meer Slaa-a-a-nk en al
een beetje kaku door arthritis. Ik had
ook gamelanmuziek kunnen nemen,
maar dit heb ik bewust gekozen omdat
gevoelens uiten door muziek en dans
universeel is en om te tonen dat je
alleen nationalistisch op zijn tijd iets
kunt doen, maar samen met ieder zijn
eigen steentje, véél. Toen we vorig jaar
ons 50-jarig huwelijk vierden kreeg ik
een grote foto van die gelegenheid, die
hangt boven ons bed. Paul van Vliet zou
zeggen: dat benne leuke dingen voor de
mensen.
Zo scheppen we vreugde in het leven.
Zorg en lijden komen altijd gratis maar
vreugde beleven en brengen kan vaak
ook gratis, als je het van binnen uit wilt
brengen. Tijdens de eerste nachtmis die
ik in Alkmaar bijwoonde zong het
gemengde koor. Nederlands en Latijn
maar ook een koor uit Vietnam. Het
was even stil in de kerk, ook het orgel
zweeg. Toen klonk zachtjes aanzwellend
dat Vietnamese koor begeleid door een
gitaar. Ik verstond en versta er geen
woord van, maar ik proefde hetzelfde
heimwee, de pisang en klapperbomen,
sawahs, de zonnewarmte. Deze groep is
een heel hechte gemeenschap in onze
kerk, een nijvere medeburgersgroep.
Heimwee steekt soms nog de kop op,
maar ik heb me gerealiseerd dat dezelf
de blauwe (of grauwe) hemel zich ook
spant over ons geboorteland en dat de
weg ons hier geleid heeft om hier een
taak te vervullen en al wordt het geen
10, misschien een 6, 7, 8 of heel mis
schien een 9 al is het voor vlijt. Dit
moest me even van het hart, het was
penuh.
H.J. V.D. LUUR-CROOIJ
7
