POIKRIÉ'S
PERIKELEN
Hotel EMMA
Niet te genieten oestersoort
Soms, in een melige bui, wil je je oogbal
len weieens achterste voren draaien en
je afsluiten van alles wat je omringt. Als
een oester, met of zonder parel, je
schelp dichtklappen en de hele wereld
buitensluiten. Om dan in je veilige
onderkomen lekker rond te kijken en in
allerlei nissen en hoekjes te zoeken naar
dingen die je in de tredmolen van het
dagelijkse leven met misschien te veel
achteloosheid tegemoet bent getreden,
of simpelweg vergeten. Meestal vind je
dan wel wat. De ene keer is het de her
innering aan een lachwekkend geval, de
andere keer ontdek je een gebeurtenis
of situatie die je nekharen overeind doet
staan. Of gewoon iets wat het vermel
den niet waard lijkt te zijn. Die dingen
zitten dan in duizendtallen in de nissen
en hoekjes van je schulp te wachten tot
dat je er een uitpikt. Om over na te den
ken, nogmaals aan een grondige inspectie
te onderwerpen en er de zoveelste eva
luatie aan te geven. Vaak besef je dan zelf
niet eens, dat het waarderingscijfer dat je
zo'n herinnering toekent niet altijd
terecht is. Heb je zelf niet eens door, dat
je in de loop van een flink aantal jaren
aardig met de verfkwast bezig bent
geweest en alles een andere, of liever
gezegd je eigen favoriete kleur hebt
gegeven. Op zich geen probleem, want
die herinneringen zijn je eigen bezit, daar
mag je dus van maken wat je zelf wilt.
Het wordt natuurlijk anders wanneer je
je schulp openmaakt en zo'n ingekleurde
prent met een waarmerk van echtheid
aan de publieke belangstelling prijs geeft.
Daar moet je voor uitkijken, want dan
loop je het risico dat een horde 'antiek
kenners' over je heen valt en er niks van
jouw kleinood overblijft. Een beetje
voorzichtig dus met dit soort dingen.
Alhoewel, wat kan het eigenlijk bommen
dat je je eigen licht laat schijnen over
zaken uit je eigen leven Zo lang je jezelf
of anderen niet te kakken zet en niet zo
ongegeneerd andermans verleden door
het slijk haalt als ene meneer de Jong,
hoeft niemand zich over jouw voorstel
ling van zaken een buil te vallen. En als
iemand dat wel doet, hoef je je daarover
evenmin zorgen over te maken. Behalve
als hij zijn fatsoen verliest en nonsens
gaat uitkramen. Zoals de kerel, die geïn
teresseerd raakte toen hij vernam dat ik
bij het KNIL had gezeten. Nou word ik
er beslist niet akelig van als iemand een
keer over 'toen vroeger' wil praten. Mag
best, want 'vroeger' heeft nou eenmaal
een zéér diepe betekenis voor ons. Al
was het alleen maar omdat je zo onge
veer in twee helften bent gesplitst, en je
toch nooit helemaal kunt nalaten om
naar de helft te kijken die daar aan de
andere kant van de werelbol is achterge
bleven. Bij de een is dat gevoel sterker
dan de ander. Sommigen beweren zelfs
dat ze het helemaal niet hebben, maar
toen met die kerel kwam het bij mij wel
érg sterk naar boven. Dat kwam omdat
hij mij met een weinig vleiende opmer
king over het oude KNIL tegen zich in
het harnas joeg. Nou ben ik van de cate
gorie 'na 1945' en voor sommige ouwe
tji's niet helemaal toelèn, maar als
iemand het heeft over een leger met een
'weinig roemvolle geschiedenis', dan
trekken mij de tenen krom in de schoe
nen en span ik mij tot het uiterste in om
hem op een nette wijze zijn vet te geven.
Ben ik zo langzamerhand een beetje
goed in geworden. Vroeger niet, dan
moest ik mij vermannen om niet te gaan
stotteren van gif, of de onverlaat met het
Samoerai-zwaard dat boven ons wand-
meubel hangt het dorp uit te jagen.
Eerlijk waar. Die vent dus, bleef gewoon
op mijn kromgetrokken tenen staan. Hij
had het ook nog over de bekende zwar
te bladzijde in ons geschiedenisboekje en
vond dat er maar één oplossing was: niet
omslaan, maar eruit scheuren. Toen vie
len er wat harde woorden en werd het
allemaal een beetje hatelijk. Jammer,
want goed beschouwd ben je oud en
wijs genoeg om te weten dat je afstand
moet nemen van dit soort nullen en de
eer aan jezelf moet houden. Je weet
notabene dat je niet met ze kunt praten,
omdat ze alles van horen en zeggen heb
ben en niet eens wéten waarover ze pra
ten. Daarenboven dwingt niemand je om
met hen in discussie te treden. Maar,
omdat zo denigrerend wordt gedaan
over een stuk verleden waarvan je deel
uit hebt gemaakt en je uiteindelijk maar
een mens bent, doe je het tóch. Dat
gesprek duurde trouwens tamelijk lang,
te lang. En was volstrekt zinloos, omdat
beide sprekers aan hun eigen overtuiging
bleven kleven en niet van toegeven
wilden weten.
Het enige zinvolle, dat je aan een derge
lijke confrontatie overhoudt, is misschien
de bevestiging, dat het zinloos is om dit
soort figuren met redelijke tegenargu
menten van hun waanvoorstellingen te
trachten te verlossen. Lukt je toch niet,
ze behoren gewoon tot een andere, niet
te genieten oestersoort. Die moet je
laten liggen waar ze liggen. En als ze hun
schelp openen: laat maar braken. Of er
een grote kei bovenop zetten, dan hou
den ze de schelp vanzelf dicht. Van ons
oude leger moeten ze met de poten
afblijven. En van de rest ook.
Jl. Trunojoyo 21, Malang.
tel. fax 0341-63198
Tien 2-pers. kmrs m.eig.gem. f 18,
p.kmr.p.d. incl. ontbijt.
Dicht bij centrum en station;
eigenares Mw. Theresia Politon.
Spreekt Ned., ex tour-leidster S.O.C.
Wegens omstandigheden is de
Pasar Malam die van 2 t/m 4 april
1993 in de MARGRIETHALLEN te
SCHIEDAM zou worden georgani
seerd, UITGESTELD.
Het Organisatie Comité
I I
