Eind goed, al goed en veel geluk erbij
gehad. De vrouw is na enkele weken
naar een psychiatrische kliniek in
Antwerpen gebracht. Zij was meegeko
men met een broer en schoonzuster van
de Belgische collega. In Belgisch Congo
was ze mishandeld, gemarteld en met de
dood bedreigd en zij had enkele dagen
opgesloten gezeten zonder voedsel of
water. Zij was meer dood dan levend
toen Belgische militairen haar vonden.
Waarom uitgerekend bij een uitstapje
naar Holland alle stoppen doorsloegen,
daar zal wel een verklaring voor zijn,
maar voor mij blijft het waarom een
raadsel.
Vele van zulke 'heroïsche' verhalen zijn
er te vertellen. Met geneeskunde in
engere zin heeft het weinig te maken. Er
zijn mensen, die niet genoeg kunnen krij
gen van zulke 'stories'. Anderen luisteren
verveeld en denken 'passé', wij doen het
nu anders. That's right, alles verandert.
Alles is anders, alles wordt anders
gedaan. Beter? Ik heb daar zo mijn twij
fels over, maar zal er niet om redetwis
ten want velen vinden alles veel beter
nu. De wortels van mijn twijfel liggen in
de wijze waarop mensen in deze tijd met
medemensen omgaan. Buren, kennissen,
vrienden en familie verwarren belangstel
ling, mededogen, daadwerkelijke en per
soonlijke hulp, die veel tijd en moeite
kosten met de uitgeschreven giro, waar
door, diegene die hulp behoeft, zich pro
fessioneel en efficiënt kan laten helpen.
Maar ook kil en zakelijk is die hulp. Alles
moet clean, snel en geruisloos en moet
betaald kunnen worden.
Onbetaalbaar is de warme persoonlijke
hulp van enige decennia heen! Vandaag
de dag is die persoonlijke hulp niet meer
dan een nieuw 'uitgevonden' woord,
'mantelzorg' heet zoiets nu en blijft dus
een woord zonder inhoud, zonder bete
kenis.
"Ik word oud", is het gezegde en ik ben
het al een beetje.
Wat wijzer geworden, hoop ik, maar
zeker wat mistroostiger geworden. In
deze zakelijke wereld van nu is er geen
plaats voor de huisarts zoals ik die ben
geweest en zoals ik ze gekend heb. De
huisarts in de eerste plaats als manager is
de kreet nu, efficiënt zijn/haar winkel
beherend. De huisarts als arts en
manager of als manager en arts is even
grote flauwekul. Schaf het instituut huis
arts af en laat de computer bepalen
welke specialist geconsulteerd moet
worden, dat kan gemakkelijk en zakelijk
en efficiënt, zoiets heet management en
wat bedoel je met, wat doet de arts dan?
Het moet kunnen, is ook zo'n kreet van
nu de dag en dat is ook zo, want wat nu
de dag in je huiskamer komt via de tele
visie, moet van elke dorpsidioot een spe
cialist hebben gemaakt. Met een grote
kennis van zaken op medisch gebied,
orgaantransplantatie, test-tube babies,
ingewikkelde hersenoperaties, nucleaire
geneeskunde en noem maar op.
Waarom zou je dan niet zelf de indicatie
kunnen stellen, via de computer, dat
magische speeltje, wie voor jou de
oplossing voor beter worden en gene
zing van je ziekte of kwaal kan zijn, welke
specialist, welke methodieken. Wat een
arme, maar vooral bezopen wereld
wacht ons. Arm om die krankzinnige
kille efficiëntie en bezopen omdat het
niets menselijks meer heeft.
IN MEMORIAM
OUD-PREMIER NATSIR
Na een langdurige ziekte overleed op 6 februari jl. in de
leeftijd van 84 jaar in Jakarta, Mohammad Natsir,
sedert 1945 één van Indonesië's meest prominente
politici.
Natsir werd in 1908 geboren in Alahan Panjang, regent
schap Solok in West-Sumatra.
Na de H.I.S. (Hollandsch Inlandsche School) doorlopen
te hebben, vervolgde hij zijn opleiding aan de A.M.S.
(Algemene Middelbare School) te Bandoeng. Onder leiding van de befaamde geleerde
A. Hassan deed hij in Batavia Islamitische studies. In die tijd leerde hij Soekarno,
Hatta en andere nationalisten kennen en sloot hij zich aan bij een jongeren groep, de
Jong Islamieten Bond in Bandoeng.
In 1943 werd de Masyumi opgericht, die tot de grootste Moslim partij van Indonesië
zou uitgroeien en waarvan Natsir de leider was. Na de onafhankelijkheidsproclamatie
in augustus 1945 bevond Natsir zich in de voorste gelederen van de strijd om de
onafhankelijkheid. Spoedig nam hij zitting in het Komite Nasional Indonesia Pusat, het
voorlopige parlement. In de jaren 1946-1949 was hij driemaal minister van
Voorlichting en parlementslid.
Na de souvereiniteitsoverdracht diende hij in 1950 in het Indonesische parlement
een voorstel in, dat leidde tot het opgaan van de 17 deelstaten van de Verenigde
Staten van Indonesië in de eenheidsstaat Republik Indonesia, waarvan Natsir tot 1951
premier was. In 1956 bracht hij in de Nationale Constituante, die een nieuwe grond
wet moest opstellen de kwestie van de op Islamitische principes gefundeerde staat
ter discussie.
Toen Soekarno in 1958 de Constituante ontbond, had deze nog geen overeenstem
ming bereikt over dit vraagstuk. In hetzelfde jaar tijdens de rebellie van plaatselijke
militaire leiders in Sumatra en Sulawesi, sloot Natsir zich aan bij de tegenregering in
Bukit Tinggi op West-Sumatra. Na de ineenstorting van de kortstondige opstand
verleende Soekarno, Natsir amnestie en keerde hij voor een korte tijd naar Jakarta
terug.
Samen met andere leidende politici werd hij daarop geïnterneerd, eerst in een militai
re gevangenis in Jakarta en later in Madiun. Na de val van Soekarno kreeg hij de vrij
heid. De laatste jaren maakte Natsir deel uit van de groep van 50, een dissidente
groepering waarvan vele gepensioneerde generaals en voormalige ministers deel uit
maakten, en die kritisch stond tegenover de regeringspolitiek. Tot deze groep beho
ren onder meer de voormalige gouverneur van Jakarta, Ali Sadikin en het vroegere
hoofd van de politie, Hoegeng Imam Santoso. Ook was hij voorzitter van de
Indonesische Raad voor de verbreiding van de Islam. Met Natsir is weer een van de
markante persoonlijkheden uit de generatie van Indonesische politici, die na 1945
gestalte gaven aan de jonge republiek, heengegaan.
(Bron: Jakarta Post) CHM
IN MEMORIAM
DIDI BACH KOLLING
Op 7 februari jl. overleed op 81-jarige
leeftijd onze vriend Didi Bach Kolling.
Deze levenslustige, van activiteit bruisende
man werd overvallen door een ernstige
ziekte, die hem binnen enkele dagen van
ons wegnam.
Didi werd geboren in een gezin waarin
nog twee broers en een zuster waren.
Zijn vader was ingenieur B.O.W. en ook
wethouder van de gemeente Soerabaya. Didi had een heerlijke jeugd en
blijde schooljaren; hij was populair bij zijn leeftijdsgenoten. Hij had grote
interesse in sport, vooral tennissen, voetbal en korfbal. Zijn actieve
inbreng bij schoolfeestjes, waarbij ook de muziek gedeeltelijk door hem
werd vezorgd was noemenswaard en uniek.
Tijdens zijn studententijd in Batavia behoorde hij tot een der zeer
gewaardeerde leden van het Bataviaasch Studenten Corps en ook daar
was hij op de sportvelden actief. Na zijn rechtenstudie, die hij in Holland
vervolgde maar niet afmaakte, besloot hij in Batavia te gaan werken bij
het Departement van Justitie. Zijn militaire dienst verrichtte hij bij de
luchtmacht en hij werd opgeleid tot Reserve Officier. In januari 1942
trouwde hij met Jacqueline Vaillant en kort daarop ging hij met vele
anderen 'achter de kawat'. Het gezin werd herenigd in Bandung.
Didi ging wederom bij het Departement van Justitie werken en later bij
het gevangeniswezen. Hun zoon Joy werd in 1946 in Batavia geboren.
In zijn Hollandse periode, na de grote uittocht, werkte hij bij het
Ministerie van Defensie.
De pensionering betekende voor de levenslustige 65-plusser dat hij zijn
tomeloze energie kon geven aan zijn grote interesse, het verenigings
leven. Er bleek in verschillende kringen een enorme behoefte aan een
dynamische figuur, die het voortouw wilde en kon nemen onder andere
65-plussers. Hiervan werd dankbaar gebruik gemaakt door de Stichting
Reünisten Indische Academici (voortgekomen uit het voormalige Bat.
Stud. Corps), door de Indische Kulturele Kring (IKK), de Reünisten
Vereniging van oud Korfballers (ROKI). Bij de laatste was hij ook als
redacteur actief.
In onze groep van oud-academici heeft hij zich zeer markant geprofi
leerd als motor achter de daverende jaarfeesten. Zijn enthousiasme en
drijfkracht loochenden zijn kalenderleeftijd. Hij laat een leegte achter die
niet te vullen lijkt. Zijn vrouw Jacquie, die hem zo kort na hun Gouden
Bruiloft moest verliezen, zijn kinderen en kleinkinderen wensen wij veel
sterkte.
ECKY/GER
f
37
