Prison
Terugkeer naar
^HANGI
PRISON
CHANGI
De kampsyndromen, waarvan ik reeds
jaren last heb, komen de laatste tijd
veelvuldig terug. Dan beleef ik wederom
de onderbrenging in the basement van
Changi jail, een ondergrondse stenen
gudang. Ik beleef dan weer het aantre
den voor de poort van de gevangenis
met andere Nederlandse krijgsgevange
nen. Soms komt het zware werk tijdens
het 'vliegveld' corvee weer terug, zoals
het uitladen van rode klei uit de kiepwa-
gons. Een keer droomde ik dat ik met
andere corveeërs onder de douches op
de open plaats (yard) stond. Het ontwa
ken na een droom gaat gepaard met
zware hoofdpijnen. Aan vele vrienden -
zelfs een Engelse vriend - die op door
reis naar Indonesië waren met een stop
over in Singapore, heb ik gevraagd om
een foto van de Changi gevangenis te
'schieten', maar het antwoord was dat
het gebouw moeilijk te benaderen was.
Toen mijn vakantie naar Indonesië vorig
jaar juli was vastgesteld, heb ik me per
brief gericht tot de Prime Minister of
the State Singapore met het verzoek te
Achterkant van de prison
Zoals de poort was...
willen bemiddelen voor een bezoek aan
de Changi-gevangenis, daar ik met dit
bezoek hoopte een genezing te vinden
voor de vervelende en vermoeiende
dromen. Ik ontving een antwoord van
de secretaris van de Minister-President
waarin mij werd meegedeeld dat ik de
gevangenis mocht bezoeken. Zodra ik in
Singapore was moest ik me in verbinding
stellen met de Superintendent van
Changi Prison.
6 Juli 1992. Mijn vrouw en ik namen een
taxi richting Changi-gevangenis. De taxi
chauffeur vroeg zich tijdens de 45 minu
ten durende rit af wat we in de gevange
nis te zoeken hadden.
Twee kilometer voor de airport gingen
we rechtsaf, richting Changi Prison.
Alles was zo veranderd. De bossen
waren gekapt en er stonden nu mooie
stenen huisjes. Kampung Geylang is nu
een voorstadje van de stad Singapore
geworden.
Alle wegen die naar de gevangenis lei
den, zijn geasfalteerd in tegenstelling tot
'onze tijd' in de jaren 1944/45. Toen
moesten we over stenen en rood zand
en door bosjes naar het werkterrein
lopen. De taxi werd door de buiten
wacht aangehouden. Uit angst wilde de
taxichauffeur ons daar al afzetten. De
brief van de secretaris van de Minister-
President maakte alle deuren open en
zelfs de taxi mocht doorrijden. Daar
stonden we voor de stalen deur van het
gebouw. Op dat moment ging er een ril
ling door mijn hele lichaam: de poort
was naar mijn mening hetzelfde geble
ven.
In opdracht van het Britse koloniale
Gouvernement kwam Changi Prison in
1936 tot stand. Bij de val van Singapore
in februari 1942 werden de plaatselijke
gevangenen door de Japanse soldaten op
vrije voeten gesteld om de krijgsgevan
genen onder te brengen. Na de capitula
tie in september 1945 kwam de gevan
genis weer onder Brits toezicht en werd
het weer een civiele gevangenis. Thans
is Changi Prison de grootste en zwaarst
beveiligde gevangenis in Singapore. Dat
merkten we toen we ons bij de wacht
aanmeldden. De dienstdoende wacht
was nog niet klaar met de ondervraging
toen een bevelende stem klonk: "Laat
mister Jansen binnen!" Op zijn bevel
ging de poortdeur open en de
Superintendent, in een uniform gesto
ken en een kort stokje onder zijn arm,
wachtte ons op. Hij stelde zich voor als
Mr. Ang Siyau Kiang en heette ons van
harte welkom. Hij vertelde dat hij
opdracht had gekregen om ons per
soonlijk rond te leiden; hij werd gevolgd
door vijf naaste medewerkers - ik denk
zijn bodyguards - en zijn plaatsvervanger
Mr. Michael Tan. Het was niet toege
staan een fototoestel mee te nemen en
ook de handtas van mijn vrouw moest
worden achtergelaten.
Eerst bezochten we een werkplaats
waar de gestraften - ongeveer 50 perso
nen - bezig waren met het maken van
kleding in opdracht en tegen geldelijke
vergoeding van een grote firma. De
opbrengst wordt op een bankrekening
bijgeschreven, welke gelden aan de
'arbeiders' toekomen.
De bewaker en de gestraften sprongen
bij het binnentreden van de Superinten
dent in de houding en schreeuwden
luidkeels en gelijk: "Good morning. Sir!".
Mr. Kiang antwoordde: "Good morning!
Carry on". Hij vertelde ons dat het in
feite geen gevangenis was maar een
tehuis voor uit het gareel gelopen indivi
duen die moesten worden her-opge-
