fê>uitzn(jzzittinq zn
dooi mauxouuj !2\ da ^daadt-dPianqz
dzzt 6
vervolg januarinummer
Na twee keer terugkomen werd de tand
geplombeerd. Bij het hek ontmoette ik
een oude Chinese vrouw met twee hand
koffertjes, zoals de doktoren toen
gebruikten. Ik herkende haar, ze was
een paar keer bij mijn bedienden
geweest, als ik in de middaguren rustte.
Ze verkocht gebruikte gebitten en in het
andere koffertje lagen brillen. Ze verdien
de er aardig wat bij, want na lang passen
kon men altijd wel een gebit of bril vin
den, is het niet? Door het vele sirih kau
wen hadden veel inlanders slechte gebit
ten met afgebrokkelde tanden, en als er
een los zat, trok de njonja die wel even.
Zo moeder - zo zoon!
Och, wat is het toch heerlijk om 19 jaar
te zijn! Ik vond iedereen aardig en harte
lijk, de school was leuk, een baby ver
wachten zalig, de avonden dansen in
Singapore in de Soos heerlijk. De
gevreesde visites verliepen vlot, er
waren mensen, die bij mijn vader op de
H.B.S. geweest waren, en ik had bij de
Assistent- Residentsvrouw in de klas
gezeten. En Chris werd door zijn baas
prettig ingewerkt. En als er dan iets
tegenliep, huilde ik van harte en was
weer opgeknapt.
Tegenover ons kwam een jong stel van
de Borsumij te wonen, we leerden nog
andere jonge mensen kennen, en mijn
man kreeg behalve de Kegelclub, jacht
genoten. Als de Singapore- boot kwam,
was het mis, maar de K.P.M. kwam op
tijd, en dan kon de Jachtclub 's avonds
laat vertrekken, met een motorboot
stroomopwaarts de Kapoeas op. De
Chinese eigenaars van tuinen waren blij
dat er hulp kwam, want er waren veel
tjèlèngs die de gewassen vernielden. Ze
schoten in het donker met baklichten op
krokodillen. Ik heb gelukkig nog nooit
een krokodil gezien.
De buit werd na afloop verdeeld, en de
Chinezen claimden de varkenstanden,
hersens en lever voor medicijn en de rest
werd verdeeld. O, wat rilde ik van die
bloedige klompen sterk ruikend varkens
vlees. Maar Moes zond dan Oudje om de
Kokkie bij te staan met dunne plakken te
snijden voor dendeng, die gekruid op het
dak werd gedroogd.
Verder moest alles geïmporteerd wor
den, maar Pontianak had ananassen!
Dus toen een oudere Indische dame
aanbood om kooklessen te geven, gaven
we ons met z'n zessen op! We leerden
ananasstroop te maken, ananasjam die
niet zou gisten, ananastaartjes en ana-
nasrolcake, en toen dat voorbij was,
moesten we op marmeren tafeltjes feuil-
letédeeg rollen, en leerde we pittige sau-
cijzebroodjes maken. Het slotstuk was
banketletter met gemalen pinda's in
plaats van noten, maar daar er geen
banketbakkerswinkels bestonden, von
den alle mannen het zeer geslaagd, en
voor elke verjaardag konden we ananas
taart maken.
Op school had ik al gehoord, dat de
vrouw van de President van de recht
bank een schooltje had voor elf prinses
jes uit de Kraton. Ze konden zich niet
verlagen om met gewone kinderen om te
gaan, maar ze kregen ook heel andere
vakken - veel borduren en handwerken.
En toen werd het stadje opgeschrikt, we
kregen een uitnodiging om op een feest
in de Kraton te komen, er zouden zeven
prinsesjes trouwen! Grote opwinding! De
meeste mensen waren nog nooit aan de
overkant geweest, we zouden in pontifi
caal erheen moeten, maar de lagere
ambtenaren trokken zich daar niets van
aan, en ik had ook geen handschoenen
aan.
Twee versierde roeiboten, het leken wel
galeien, brachten het publiek naar de
overkant. De oever was kaal en een pad
leidde naar een poort in een ellenlange
muur. Langs het pad stonden teeners
met een versierd stokje, en iedereen
moest er één nemen. Een vreselijke
stank kwam van het hardgekookte een-
denei op de stok, dat stelde de vrucht
baarheid voor, de papieren fritseltjes
vreugde en een lange gouden haar geluk
voor het bruidspaar.
Het was een grappig gezicht, dames met
receptiehoed en handschoenen, avond
tasje, officieren in uniform, alles liep met
een soort Palmpaas, die ze zo ver moge
lijk omhoog hielden om de penetrante
lucht niet te ruiken.
"Die eieren zijn zeker maanden geleden
gekookt", zei een dame, en toen we in
een soort voorhof kwamen, met potten
palmen, prikte een slimmerd zijn stokje
er in. Het hielp niets, voor we de feest
zaal bereikten, was er controle en kreeg
men een nieuwe in de hand gedrukt.
De Kraton was een aaneenschakeling
van zalen, met beeldhouwwerk versierd.
Weinig meubels en veel lampen.
Omdat we met de derde boot gekomen
waren, stonden de Sultan en zijn vrouw
al in een halve cirkel met de autoriteiten.
De Sultan zei na je felicitatie: "Hoe lang
bent u hier?" of "Brapa anak?" (Hoeveel
kinderen hebt u?). Chris kende hij al van
het postkantoor en ik kreeg een goed
keurend knikje omdat ik een baby ver
wachtte.
Het verhaal ging, dat hij aan een onder
wijzer, pas uit Holland, ook had gevraagd
"Brapa anak?" en dat de orang baroe
dacht aan zijn schooltje en zei: "twee-
en- veertig!" Waarop de Sultan hem
hoogst verbaasd op de schouder klopte
en zei: "Wah, koewat sekali!" (erg sterk!).
In de andere hoek van de zaal stonden
de bruidjes, hun handen onder een soort
sluier verborgen, dus gaven we geen
hand, maar maakten een buiging naar de
bruidegom. Het waren beeldige meisjes.
Ook de mannen hadden knappe, iets
Arabische gezichten, niet het ronde van
Java.
Bedienden liepen af en aan met drinks,
en in één zaal was een hoempa-orkest
en werd gedanst. Maar we zagen door
de open deuren een zaal met veel deu
ren en overal om de hoek piepten kinder
gezichtjes en gluurden vrouwen om de
hoek.
Het was een gezellige avond voor ons,
maar helaas moesten de bruidsparen
roerloos blijven staan en de Sultan liep
rond tot de Resident het sein gaf om
afscheid te nemen. De tocht over de
rivier was al heerlijk, met al die sampans
en prauwen. De motorboot van de
Kraton bracht ook veel mensen over.
De verhalen waren niet van de lucht. De
bijvrouwen zouden jaloers zijn onder
elkaar, zei men, en een prinsje werd niet
oud, men fluisterde - vergiftigd!
Eén van de wettige vrouwen was daarom
naar Singapore gezonden, naar een zen
delingsfamilie, en zo werd Hamid in
Singapore geboren en werd daar opge
voed.
Op maneschijnavonden voeren we dik
wijls in een gehuurde sampan, och, die
Oosterse maannachten!
Onze chef vertrok naar Java en Chris
kreeg het druk. De nieuwe baas was ner
veus en zodra er een boot kwam, nam hij
36
