INDISCH ONDERWIJZERESJE UIT INDISCH HUISHOUDEN START
NIEUW LEVEN IN AUSTRALIË
Aankomend in Australië met mijn gezin en met AUS$ 110,op
zak, moest ik een baan zoeken. Werd aangenomen als 'pantry-
meid', dat wil zeggen in de bijkeuken eten opscheppen en bren
gen naar de patiënten. Maar op mijn werk aangekomen moest
ik de vloeren bezemen. God, hoe houd je een bezem vast
Verwonderd keken de meisjes me aan en met stomme verba
zing 'leerden' zij mij de kunst van het vegen. De week daarop
was het vloeren dweilen geblazen. Nou, dat kon ik wel.
Natuurlijk zoals thuis, op je knieën met een dweilDus...een
emmer water over de vloer... Een luid gebrul in de pantry Zo
doet men dat niet in Australië. Nooit van een mop (een dweil
aan een stok) gehoord
Een volgende baan in een privé-kliniek als 'wardsmaid' (vloeren
vegen en dweilen in de slaapzalen). Daar had ik tenslotte erva
ring mee. De matrone van de kliniek vroeg mij bij haar thuis het
zilver te poetsen, omdat haar neef, die een hoge pangkat had
bij de marine, bij haar zou komen dineren. Ook de vloeren
moesten gepolisht worden, na het zilverpoetsen, hetgeen mij
goed afging. Ik had inderdaad tijd over en zette mij aan het
polishen. De pot politoer opengemaakt en klodders op de vloer
gesmeten. Daarna met de polisher erover heen. Het resultaat
was prachtig, het glom als een spiegel. De matrone kwam thuis,
keek rond en haar ogen werden steeds groter. 'Wat
heb je nou gedaan riep ze uit. 'Nou,' zei ik, 'vindt u het niet
prachtig glimmen 'Ja', zei de matrone, 'maar kijk eens naar de
muren Inderdaad, ik was met de polisher te dicht langs de
muren gegaan en deze had overal dikke bruine strepen achter
gelaten. Gevolg Op staande voet ontslagen.
Wij hadden nu voor het eerst na de Jappentijd een echt huis
gehuurd. Wat een weelde Op een dag ging de bel. Tamoe
Twee heren. 'Komt u binnen', zei ik gastvrij zoals in Indië. 'Gaat
u zitten'. 'Hebt u een stofzuiger vroeg een van de heren. 'Ja,
maar mijn man is er mee naar de stad om hem te laten maken.'
'Geen probleem' zei de heer. 'Wij zullen uw huis wel even stof
zuigen'. 'Oh nee', zei ik, 'dat kan ik niet van u verlangen'.
'Waarom', zei de heer, 'wij doen het graag voor u, maarrr... ik
ruik een brandluchtBent u aan het koken
'Nee', zei ik. 'Ik was aan het strijken'. En ja hoor, het gloeiende
strijkijzer was al voor de helft door de strijkplank heen gebrand.
'Hoe kan dat nou 'Ja een strijkijzer moetje altijd op zijn rug
zetten en niet met de zool op de plank laten staan, dan gebeurt
er dit', zei de heer. Weer wat geleerd. Terug in de lounge
begonnen de heren fanatiek te stofzuigen. Stoelen werden op
tafels gezet. Ik dacht nog, volgende week mogen ze best weer
komen om de rest te doen. Alles ging weer keurig op zijn plaats.
Een van de heren pakte een papier en vroeg: 'Tekent u maar
even hier'. Opeens ging er bij mij een lichtje branden. 'Oh nee',
zei ik, 'Mijn man heeft mij gezegd dat ik beslist niets mag teke
nen zonder hem.' De heren probeerden mij over te halen, maar
tevergeefs, waarop de twee heren woedend en zonder groeten
vertrokken. Ik was een ervaring en een schoon huis rijker.
Thuis in Australië werd door mijn man aan de kinderen geleerd
en op het hart gedrukt en steeds herhaald dat ze niets in het toi
let mochten gooien, omdat deze anders verstopt zou raken.
Nadat de kinderen afgestudeerd waren en het huis uit, gingen
wij op reis naar Amerika. De eerste stop in Los Angeles. We
betrokken een kamer in een goed hotel op de vijfde etage, met
een prachtig uitzicht. Later even de stad in en allerlei dingen
gekocht waaronder sinaasappels. Daar zijn wij allebei dol op.
Terug in de hotelkamer had ik wat bezigheden en mijn man ging
de sinaasappels schillen. Heerlijk waren ze. 'Zeg',vroeg ik, 'waar
heb je eigenlijk de schillen gelaten 'In het toilet', zei hij, 'die
spoelen wel doorMet ongeloof in mijn ogen staarde ik hem
aan. 'Hoe is het mogelijk datje dat gedaan hebt. Je hebt je kin
deren altijd geleerd zoiets nooit de doen.' 'Wacht maar', zei hij,
'ik zal ze meteen doorspoelen.' We liepen naar het toilet, hij
drukte op de knop en ...sjoesh...ging het water, over de pot op
de WC vloer en door de hele badkamer. Wat nu We moesten
snel iets doen.
Twee levensgrote handdoeken gepakt en op handen en voeten
de vloer gedweild. Zwaar hijgend en rood aangelopen van de
inspanning was de vloer eindelijk zo goed als droog. 'Kom op',
zei mijn man, 'laten we eerst gezellig uitgaan dan zal vanavond
als we thuiskomen de boel wel doorgespoeld zijn'. Ik hield mijn
hart vast. Enfin, we gingen de hort op en toen we thuiskwamen
liep hij direct naar het toilet, drukte op de knop
om te kijken of het weer normaal functioneerde. Shoesh... ging
het water weer over de pot op de WC vloer en verder de badka
mer in. Weer op handen en voeten gedweild en ditmaal, met
opgestroopte mouw, ging de hand in de pot en werden alle
sinaasappelschillen eruit gevist. Op de knop gedrukt en alles
ging weer als normaal. We hebben het nooit aan de kinderen
verteld.
Op vakantie in Indonesië, in Malang, logeerden wij op Celaket.
Het was onze laatste dag op Java en ik had nog wat geld over
waarvan ik sarongs wilde kopen op Kajutangan. Het was net
iets te ver om te lopen dus namen we een becak. Fred, mijn
man, stapte als eerste in. Toen ik instapte sloeg de hele becak
voorover.
Djomplang Ik kroop er op handen en voeten uit, maar Fred
bleef als een aap in de becak hangen. De becakrijder trappelde
met zijn benen in de lucht en kon de becak met hemzelf niet
naar beneden halen vanwege het gewicht van mijn echtgenoot.
Er was meteen een aantal 'nontonners', die zich zeer amuseer
den over het geval. Nadat ze uitgelachen waren gingen ze aan
de becakrijder hangen om hem weer naar beneden te halen en
de becak recht te zetten. Fred kroop er uit en wilde er niet meer
in. 'You take your life in your own hands zei hij (hij is
Engelsman) maar de becakrijder zei toen heel ernstig dat hij nu
wel wist hoe zwaar wij waren en dat we er weer in moesten
gaan zitten. Wel, lopen had ik echt geen zin in dus zei ik:
'Pelahan, pelahan'. 'Ja', zei hij, 'djangan kwatir njam en wij
weer in de becak. Het ging nu goed. We reden langs het Militair
Hospitaal de helling af van Celaket, door de chaos van vracht
auto's, jeeps, fietsen en karren. We kwamen heelhuids aan,
ondanks dat de becakrijder met zijn benen vrijuit de helling af
'freewheelde'.
Mrs. P. Burt
Queensland, Australië
47
