dïd)£ !SuitsnLr zzi.tti.n
dooi ms.uiou.iM 12\ ds afdaadt-dPiancjs
dsst 7
5$*
vervolg februarinummer
Het huis zag er keurig uit, ze werkte vlug,
en als de kleine meid om tien uur gebaad
was, werd ze in de wagen naar het hotel
gereden en sliep verder de hele ochtend.
Thea en ik konden dan gezellig uitgaan
en 's avonds kwam Leo na het eten en
hadden we heel wat af te babbelen,
's Avonds werden er prijscouranten van
jachtgeweren bestudeerd. De jachtclub
had een meute honden, en er werd gere
geld varkensvlees naar huis gebracht.
De B.O.W. had alle P.T.T.- huisjes in
onze laan zinken daken gegeven en nu
merkte ik in de Oostmoesson hoe warm
ons huisje was. Als we uitgingen, moest
de voordeur dicht, niet voor dieven, maar
voor kamponghonden, die op de etensta-
fel klommen.
Thea zou een maand blijven, maar ik
kreeg een aanbod om op de Chinese
school les te geven. Leo glunderde, want
ik schreef een brief aan papa, of ze niet
nog wat mocht blijven om in de ochten
duren op de baby te passen, en Chris
glunderde, want we hadden onze belas
ting nog niet betaald.
En zo kwam er elke morgen een sado
om me naar de Chinese school te bren
gen en te halen. De H.C.S. had geen
meisjes, ik kreeg de eerste klas met 40
dikke jongetjes. Het hoofd was een
enthousiaste jonge onderwijzer uit
Rotterdam, en ik rilde van zijn "hun heb-
ben't gedaan" en "hullie" - verder werk
ten we prettig met nog een mannelijke
leerkracht, en er was goede orde. De
kleintjes hadden geen voorklas gehad,
dus moest ik de meest elementaire din
gen leren.
Om negen uur, speeltijd, haalde ieder
een een kommetje met lepel uit zijn bank
en zaten drie bami-Chinezen op het erf
al klaar. Nu, het was stevige kost en ik
keek met genoegen naar de kettingen
met geluksmunten die op hun dikke
magen bungelden.
In de vierde klas waren de jongens wel
veertien jaar, de school was nog niet
oud, en het vorige hoofd had kinderen
van de Katholieke School aangenomen
in de eerste klas. Met rekenen hadden
we geen zorgen - Nederlands was het
belangrijkste vak. Van de namen duizel
de ik, het was en is mijn zwakke punt om
vlug in een klas namen te onthouden, en
nu had elk kind er drie. Van elke naam
was de eerste de familienaam, dus van
Hok Ping Sie, kon ik het kind Sie noe
men, en ik gaf veel Hollandse bijnamen,
iets dat ze heel leuk vonden. Ondanks
het feit, dat ze 's middags naar een han
delscursus gingen, vroegen ze me om
veel huiswerk.
Op een dag lag er een crêpe-papieren
zakje met snoepjes op mijn tafel. "Is er
iemand jarig?" vroeg ik opgewekt.
Doodse stilte, maar iedereen keek naar
Dik Trom, die verlegen zijn hoofd op de
bank legde. Ik kreeg er niets uit en ver
telde het aan het hoofd in de uitspan
ning. Die riep een paar grote jongens, en
daar kwam het hele verhaal. Dik Trom
was verloofd, er was gisteren feest
gevierd en de lekkertjes waren voor
mevrouw. Verloofd? Trouwen? Een jon
gen van veertien jaar? Neen, werd ik
gerustgesteld, de twee families hadden
een huwelijk afgesproken, en gister
avond waren de ringen gewisseld. Dik
Trom en zijn bruid van dertien jaar ble
ven elk bij de ouders thuis wonen, tot hij
de zevende klas had afgelopen en een
goede baan zou krijgen. Het duizelde
me, en ik bedankte de dikke jongen har
telijk. Mijn kiesheid om er in de klas niet
over te praten werd beloond, het Hoofd
en ik kregen een uitnodiging om op
kraamvisite te komen bij een jongen uit
de zevende klas.
We gingen en bleven een kwartier, en
zagen een Chinees huis eens van bin
nen. Op de binnenplaats stond de hele
familie opgesteld, en het wollen jasje,
wat ik nooit voor mijn baby gebruikt had,
werd met veel buigingen aanvaard. De
Chinese baby's droegen ijsmutsen en
wollen kleertjes ondanks de hitte, ook op
Java was dat de gewoonte bij babies.
Mevrouw Haringhuizen had zo genoten
van de boerendans, dat ze met een paar
moeders aankwam om te vragen, of ik
niet een leuke avond kon geven voor de
kinderen. Ze hadden zo weinig. Dat was
waar, en ik knutselde een soort Hansje in
Bessenland in elkaar, een pianiste zou
me bijstaan om de liedjes in te studeren,
de moeders namen de kostuumpjes op
zich, en de fee en de zestien bloempjes
moesten in een soort bos spelen. Satijn
was toen 40 cent de el, dus dat was ook
geen bezwaar, en heel Pontianak ging
aan de slag.
De bloempjes, bruin en blank, zagen er
snoezig uit. Groene jurkjes met grote
crêpe-papieren bloemenkragen. Toen
gebeurde er een ramp! Vijf dagen vóór
de uitvoering kreeg de fee de mazelen.
Het was een meisje van dertien jaar, en
ik kon zo gauw geen andere vinden. De
logé zou uitkomst moeten brengen, ze
had mooi blond haar tot ver over haar
middel, een lichtblauwe lange avondja
pon, tule sluiers en een hoofdtooi werden
vlug gemaakt, en haar rol was niet moei
lijk. Leo en Chris waren verstomd, en
vreesden het ergste.
Alles liep goed. Het enige toneel, dat er
in Pontianak bestond, was in de Cinema
(Sientje bioscoop). En daar de Majoor
Chinees de eigenaar was, waren we bij
hem op audiëntie geweest. Tja, als hij
een avond verhuurde, leed hij verlies
omdat de eerste film dan verviel. Ja, dat
was zo! Maar er waren voetlichten, de
Javaanse Opera, de Bansawang had er
gespeeld, en toen had ik dat allemaal
bekeken. En waarom had mevrouw alle
maal Europese kinderen genomen? Ze
was toch onderwijzeres aan de Chinese
school? Het slot was, dat ik beloofde ook
Chinese kinderen in te schakelen.
Mevrouw Haringhuizen kreunde in de
auto. "Wat moeten we met die Chinese
jongens van je school doen? We hebben
al zes jongetjes als bijtjes!"
Ik vertelde alles op school, en het Hoofd
stikte van het lachten. "Wat een slim
merd is die Majoor Chinees, hij heeft hier
veel kleinkinderen op school, weet u
dat?" Neen, ik wist van niets, maar hij
haalde veertien familieleden uit de diver
se klassen, gelukkig kleintjes, de oudste
was tien jaar. Ik kon ze niet in 'Hansje in
Bessenland' gebruiken, maar ze zouden
het feest openen met 'Tarabom, daar
komen de Schutters aan!' en de oudste
van tien jaar droeg de vlag. Dan een
halve cirkel en de piano trommelde het
Wilhelmus. De Majoor Chinees sprong
als eerste in de zaal overeind.
Toen we de ochtend van de uitvoering
kwamen kijken, was de bioscoop onge
woon schoon. Alle katjangschillen, zak
jes en spuugbakken waren weg. De tim
merman had de bamboerekken ge-
36
