K 'ttrut/a \siu
I l»ll
li..»» II
Toen de motoren al volop ronkten, wees
een van de passagiers de stewardess op
de deur. Door een kier glipte een straal
zonlicht naar binnen. De stewardess liep
naar de cockpit, waaruit even later een
van de piloten tevoorschijn kwam om met
een stevige ruk het kiertje te dichten.
We konden vertrekken. De herrie leek
binnen het vliegtuig net zo erg als er bui
ten.
De schare kinderen en kwetterende moe
ders deden hun best om verstaanbaar te
blijven, zodat mijn trommelvliezen al ruim
schoots voordat de landing werd ingezet
op springen stonden. Mijn reisgenote had
zich inmiddels in uiterlijke zin vermand.
Ze had haar zonnebril opgezet en las een
tijdschrift. In één oogopslag zag ik echter
dat achter dit uitspansel van vermeende
rust een orkaan van paniek school.
Ze had het blad namelijk ondersteboven
in haar handen. Het leek me beter er
maar niets van te zeggen. Bovendien
schijnt men in panieksituaties tot boven
menselijke inspanningen in staat, dus wie
weet. Mijn buurman neuriede onbewo
gen.
Even dacht ik de melodie te herkennen,
maar het fraaie uitzicht leidde mijn aan
dacht af. Het blauwe, dan weer mintgroe-
ne water zag er aantrekkelijk uit. In de
verte doemde een stip op. Dat moest
Saba zijn. Nog even en dan zouden we
de zwaartekracht tarten en als een roof
vogel zijn prooi, het eiland bestormen.
Buurmans' neuriën had in kracht iets toe
genomen en af en toe zong hij er zelfs
een woord bij. Opnieuw meende ik het
wijsje te herkennen. De linkervleugel
dook naar beneden en met een brede
boog werd de 'ideale' aanvliegkoers
gezocht. De stewardess gebood de kin
deren op hun plaatsen te gaan zitten. De
bagage zorgde ervoor dat ze niet meer
van hun stoel kwamen.
Ik nam de hand van mijn reisgenote, die
haar tijdschrift terzijde had gelegd.
Mijn buurman had zijn neuriën gestaakt
en ging over op gezongen tekst, nog net
hoorbaar tussen het geloei van de moto
ren en het mitrailleurvuur van licht ner
veuze moeders die probeerden hun
kroost en bagage in het gareel te houden.
Opeens wist ik het. Mijn gewaarwording
was een mengeling van verbazing en ver
rassing, waarbij ik moeite moest doen
niet in lachen uit te barsten. Het is niet
dat ik geen eerbied heb voor de ouder
dom, danwel enige vaderlandsliefde ont
beer. Maar gedurende een landing van
een gammele zeepkist temidden van uit
bundige Caraïbische passagiers verrast
te worden op een onvervalste uitvoering
van het 'Wilhelmus', was wel het laatste
dat me kon overkomen.
Naarmate de stip groeide en het toestel
Foto: Theo Janssen
met haar geklapper steeds meer uiterlijke
trekken van een echte vogel begon te
krijgen, zwol het gezang van buurman
aan. Zelfs mijn reisgenote had in al haar
paniek nog ruimte gevonden het volkslied
tot haar door te laten dringen.
Ze keek me eerst angstig vragend aan en
op mijn bevestigende knik verdween de
grimas van haar gezicht om plaats te
maken voor een brede glimlach.
Het was inderdaad een spannende lan
ding. Ik had het gevoel in een of andere
kermisattractie te zijn beland, niet in het
minst vanwege de joelende kinderen en
het verveloze uiterlijk van ons vervoer
middel. Een ervaring rijker en het besef,
dat een volkslied zoveel voor iemand kan
betekenen dat het in tijden van nood
ondersteuning biedt.
Mocht u dus van plan zijn met 'vliegang-
stige' tante Etty of Max nog een reis te
gaan maken naar Indonesië, dan weet u
wat u te doen staat. Kijk goed rond in de
vertrekhal of u de bemanning ziet.
Beantwoordt de gezagvoerder aan 'het
profiel', wijs dan uw reisgenoten op uw
'lotsbestemmer'. Is dit niet het geval, leidt
dan de aandacht af. Zorg in elk geval dat
u aspirientjes bij u hebt en mocht dat alle
maal nog niet genoeg zijn...
Ik wens u een behouden vlucht. Selamat
jalan!
31
