Brisbane calling
Meditations
from Florida
Zo maar...
Een korte overdenking
Mother Maudje
Haar stalletje in de Arts and Crafts show
was maar klein. Zij is ook maar erg klein
en al op leeftijd, Corky Duink (Dwink).
Zij schildert en tekent in olie, waterverf,
potlood. Ik werd aangetrokken door haar
waterverftekeningen, fijn van kleur en lij
nen. Corky, zo bleek, reist over de hele
wereld en vindt haar schilderonderwer-
pen overal. Eén in het bijzonder trok me
als een magneet, een bloem. Ik begon
een praatje met Corky, vroeg haar of ze
de originele tekeningen nog had (ik had
een laserprint in m'n handen), en ze
beloofde me te bellen als ze het nog
thuis had.
Corky belde. Ze had het origineel, inge
lijst en wel, wat een bof. Ze woont niet
eens erg ver van ons vandaan, dus wij er
op af. Corky en haar man wonen aan de
rivier, erg rustig, erg mooi. Ze schildert er
vaak. Natuurlijk maakten we ook kennis
met Mr. Dwink. En als altijd kwam de
vraag: 'Waar komen jullie vandaan?'
'Holland', zeiden we. Meneer Dwink zei
heel enthousiast: 'Daar komt mijn vader
ook vandaan!' 'Oh, dan heet u dus Duink
en niet Dwink', vertelden we hem erg
knap. 'Dat is inderdaad zo, zo sprak mijn
vader het uit, en ik ken ook nog wat
Hollands...Boekepina'. Eééh, dachten
we, misschien is zijn vader ook in Indië
geweest en sprak hij over zijn 'buku pien
ter' hier in Amerika en zijn zoon heeft het
al die jaren onthouden.
Logisch toch? Maar we moeten hem toch
een beetje onbegrijpend aangekeken
hebben, want meneer Duink streek ter
verduidelijking over zijn buik en zei nog
eens met nadruk en heel trots, 'boekepi
na'. 'Buikpijn' wisten we toen. Dat hoef
den we niet in onze buku pienter op te
zoeken!
De wereld is klein en meneer Duink en
wij hebben wat met elkaar gemeen.
Corky vond het prachtig. Ze verkocht ons
het waterverfschilderij, dat nu in mijn
werkkamer hangt en elke keer als ik
ernaar kijk denk ik, wat is Hollands toch
moeilijk.
Juul Lentze
Dagelijks worden wij door de media
geconfronteerd met afschuwelijke beel
den van oorlogen en broedermoorden.
Denk maar eens aan het voormalig
Joegoslavië, Zuid-Afrika, Korea, Somalië,
Hebron enz.
Dat mensen elkaar zo kunnen haten.
Bij dit alles komt plots een kinderversje in
mij op:
Wil je wel geloven
dat je Vrede wint,
Als je vol vertrouwen
leeft, zoals een kind.
Als je een geloof hebt
als een mosterdzaad,
groeit de liefde uit
boven de haat.
vv Charles J.
isle of somewhere...'. Jaren woonden mijn ouders in de rimboe
en gaf Mams ons, kinderen zelf les.
Toen we later op school kwamen, behoorden wij tot de besten.
Ze hield van Indië, maar diep in haar was het heimwee naar
Amsterdam. Ze wist van het oude Sumatraanse huis met atap-
dak en petroleumverlichting, een 'home sweet home' te maken.
Eén van de beginselen, die ze had, heb ik me ook eigen
gemaakt: 'Je moet nooit over iets zeuren! Maak iets moois van
elke dag!' 'Maudje, a mother as lovely as you!'
Tilly Breeman
'A mother as lovely as you!' Zo'n schat van een moeder hadden
wij zeker. Vrolijk en opgeruimd, steeds bereid naar ons te luiste
ren. Ze was tevens mijn schoolhoofd en was de moeilijkste klas
steevast voor mij. Als zij thuis kwam was er nog genoeg voor
haar te doen, al hadden wij prima bedienden. Mijn broers droe
gen haar op handen en er was iets heel teders en eerbiedigs in
hun stem als zij tot haar spraken. Ze noemden haar Maudje. In
het Jappenkamp zorgde ze voor mijn kindje als ik voor de Jap
moest werken. Ik zie haar daar nog zitten. Broodmager, maar
nooit verslagen.
Tussen mijn zusje en Mams was een onverbrekelijke band.
Hanny ging dan ook terug met haar naar Amsterdam, de stad
van haar jeugd. Ik wipte vele malen over uit Australië. Eerst met
mijn man, later alleen. Dan moet ik voor haar zingen: 'Beautiful
42
