Brisbane calling
Meditations -
fro^Fiorid^^l
Brief uit Ocala V
Mijn generatie groeide op in een wereld
die zo veel langzamer scheen te draaien
dan de wereld waarin we leven vandaag.
Als iets vandaag niet afkwam, wel, mor
gen was er ook nog een dag. De zon
scheen warm, het maakte dat de mensen
zich veel langzamer voortbewogen en de
levensfilosofie was over het algemeen
pelan-pelan saja, alles kom tereg. Het
leven in Nederland was heel anders.
Daar waren de mensen energiek, of zo
leek het ons tenminste, alles moest snel
gebeuren, we moesten niet zo langzaam
lopen daar was het te koud voor en we
leerden, zelfs al druiste het vaak tegen
onze natuur in, ons tropentempo te ver
snellen. In het noordoosten van Amerika
waar wij ons vestigden, versnelde het
tempo nog meer en we raakten er
zowaar aan gewend. Hier hadden we
'instant alles', van huizen tot soep toe,
alles moest meteen gebeuren en als we
moesten wachten trappelden we van
ongeduld.
Nu zitten we in Florida, de zon schijnt
warm, de mensen bewegen zich veel
langzamer dan wij die uit het noorden
van het land komen en we moeten ons
waarachtig aanpassen aan het tempo
waar wij zo lang geleden aan gewend
waren. We moeten afremmen en hele
maal opnieuw leren geduldig te zijn.
Niet zo gemakkelijk, dat merkten we o.a.
toen we op zoek gingen naar bomen voor
onze nog lege tuin. Omdat schaduw zo
kostbaar is hier wilden we maar meteen
grote bomen hebben. M.a.w. 'instant
shade', kant- en- klare schaduw.
We bezochten heel wat bomenkwekerij-
en waarvan de kwekers ons met de hand
op het hart beloofden naar onze tuin te
komen kijken om te zien wat voor bomen
er het best voor zouden zijn. Wel, dat
bleef maar bij praten. Niemand kwam
opdagen. Gauw hadden we in de gaten
dat ze waarschijnlijk meer dan genoeg
werk hadden en alleen maar erg beleefd
waren geweest door interesse te vein
zen, want beleefd zijn ze hier wel, heel
erg beleefd en heel erg vriendelijk. Dus
daar ga jij dan niet bij staan schreeuwen.
Je laatje boomplannen gewoon schieten
en je loopt naar de volgende bomenkwe-
ker. We vonden er één. Jim. De naam
van Jim's kwekerij was...'Instant shade'.
Hoera! dachten we, we zijn gered.
We kochten zeven bomen waaronder
drie grote eiken, elk wel tien meter hoog.
Alles was in kannen en kruiken, contract
getekend, een bepaald bedrag als onder
pand achtergelaten en Jim zou ervoor
zorgen dat zonder mankeren de bomen
geplant zouden worden. Dat was febru
ari. Toen kwamen de uitvluchten, de
bomen moesten klaar gemaakt worden
voor verplanting, ze waren zo groot dus
dat moest met zorg gebeuren, enz.
Om een heel lang verhaal kort te maken,
het werd april, we gingen een week met
vakantie, dus na de vakantie maar plan
ten. Jim zou er meteen maandag na
onze vakantie zijn.
Er gebeurde niks, tot de volgende dag
om een uur of drie een truck met vier
metalen bladen die samen een enorme
schoep vormden aan kwam rijden. Er
werden twee gaten in de tuin gemaakt
van meters wijd en meters diep met die
schoep. De truck verdween en zou dan
terugkomen met een boom. Er gebeurde
niks. We zaten gelaten te wachten. Wally
bellen om te vragen waar of zijn bomen
bleven en Jim, heel rustig, zei dat het
vandaag te laat was en morgen was er
weer een dag. Hij had net zo goed kun
nen zeggen 'pelan-pelan saja, alles kom
tereg'.
Women pioneers
Het is drie uur rijden van Brisbane naar Nanango. Aan weerszij
den de enorme heuvels in alle kleuren groen. Adembenemend
mooi. In zo'n enorme vlakte stond een groot wit huis. Mijlen van
de bewoonde wereld in een groene ruimte. Geen buren, geen
winkel of enig vertier. Er wordt soms onnoemelijk veel van de
Australische vrouw gevergd. In deze moderne wereld met alle
comfort en gemakken leven vrouwen volkomen geïsoleerd, ver
stoken van alle gemeenschap.
Het huis van Molly Clarke is Andado Station en één van de
meest geïsoleerde plaatsen in Australië. De dichtstbijzijnde
plaats (100 inwoners) ligt 100 kilometer van haar huis. De grote
Simpson woestijn komt tot aan haar drempel. De rode aarde is
reeds sinds veertig jaar haar tehuis.
Het enige contact dat Molly heeft is een phone, een radio en
een four wheel drive car. Haar huis is gemaakt van corgated
ijzer en staat in het midden van duizenden hectares rood zand.
Molly is nu 71 jaar en ze woont helemaal alleen. 'The Northern
Territory' is al meer dan 40 jaar haar home. En zij wenst er te
sterven omdat zij zo innig veel van 'the outback' houdt en als
een tribute to the pioneering Australian women, die zich alles
ontzeggen om het eenzame plekje in the 'never never' leefbaar
te maken.
Tilly Breeman
Natuurlijk kwam alles terecht. Nadat we
te horen hadden gekregen dat de eiken
die we hadden uitgezocht veel te groot
waren om vervoerd te worden, gingen we
met Jim op stap naar een bomenkwekerij
('kijk uit voor ratelslangen', waarschuwde
hij nog vriendelijk), zochten drie andere
eiken uit, en na nog een week geduldig
gewacht te hebben omdat Jim het beur
telings te druk had of de truck kapot was,
stonden de bomen in de tuin. Het duurde
wel drie maanden, maar nu hadden we
instant shade. Instant, kant en klaar, in
een oogwenk, bijna letterlijk. We waren
bijna vergeten na al die jaren van jachtig
leven dat alles zijn
eigen tijd en loop
heeft, en dat
hier heel wat
mensen zijn d
zich daad
werkelijk
aan onze
oude
levensfilo
sofie hou
den. En aan
die ontdek
king moe
ten we nog
wennen.
Juul Lentze
46
