Meditations
from Florida I
Brisbane calling
De 'Good ship Lollipop'
Shirley Temple en ik zijn van dezelfde
leeftijd en delen dus hetzelfde historische
tijdperk waarin we opgroeiden, zij in
Hollywood, U.S.A. en ik op Java, N.O.I.
Onze levenspaden hebben elkaar nooit
gekruist en ik weet meer van haar af dan
zij van mij, ze weet immers niet wie ik
ben. Behalve onze leeftijd is er echter
nog iets dat we samen delen, zij vloog in
de 'Good ship Lollipop' en ik ook.
Pa en Ma gingen 's zondags altijd naar
de bioscoop, matinee werd dat genoemd.
Ze namen mij ook eens mee en zo maak
te ik kennis met Shirley Temple. In de
film kwamen piloten en vliegtuigen voor
en zij was de mascotte van de vliegers.
Er was een tafereel dat reuze indruk op
me maakte, er kwam een groot vliegtuig
de startbaan op, niet zo'n klein miezerig
tweedekkertje, maar groot, glanzend en
ruim, want Shirley liep er heen en weer
tussen al haar vrienden, de piloten, en
zong 'On the Good Ship Lollipop, it's a
nice trip to a candy shop...' en het eindig
de met 'happy landing on a chocolate
bar'. Shirley was vijf jaar oud, de film was
om te njèngen, maar het vliegtuig was
prachtig. Voor altijd was de naam van dat
vliegtuig voor mij de 'Lollipop', de 'Good
ship Lollipop'. In die dagen werd een
vliegtuig een 'airship' genoemd.
In werkelijkheid was het een Douglas, de
nu over de hele wereld bekende DC-3. In
1932 begon de Douglas Company te
experimenteren met het bouwen van wat
de DC-3 zou worden. Dit op verzoek van
de Amerikaanse vliegmaatschappij,
American Airlines, die een machine wilde
vliegen waarin in bedden geslapen kon
worden! Het was het eerste vliegtuig
waar men comfortabel een transconti
nentale vlucht mee kon maken, slapende
of wakker, zittende. Zo ruim was het. In
1935 maakte de DC-3 zijn eerste vlucht.
Van de buitenlandse vliegmaatschappij
en was het de KLM die het eerst de DC-3
aanschafte en vloog. Ik herinner me het
niet precies, maar ik geloof dat de 'Uiver'
ook een toestel van de Douglas Com
pany was, een DC-2.
Gedurende Tweede Wereldoorlog werd
de DC-3 ingezet als transportvliegtuig en
werd zodanig bekend als de C-47. En zo
leerde ik het kennen, als een transport
vliegtuig, alleen wist ik er natuurlijk niks
van af. De DC-3 had ook nog een andere
naam, mij toen ook onbekend. In 1946
werden we geëvacueerd
van Malang naar Solo in
een geblindeerde trein.
Avontuur. In Solo aange
komen kregen we te
horen dat we nog verder
zouden gaan naar
Semarang per vliegtuig.
Nou dat was een gebeur
tenis, groter avontuur.
Wat voor een vliegtuig?
Een Dakota, werd ons
verteld. Wel, toen de
Dakota aan kwam taxiën
kroop mijn jongste broer
die net tien jaar oud was,
achter een stuk gedèk uit
pure angst voor het grote monster dat
daar zo regelrecht op ons af kwam. Wat
zag dat vliegtuig er bekend uit, vond ik.
Veel later hoorde ik dat de Dakota een
DC-3 was. De Engelsen gaven het de
naam Dakota, ik weet niet hoe ze aan die
naam gekomen zijn. In elk geval vlogen
we zonder ongevallen naar Semarang,
en 'we landed on a chocolate bar', in de
vorm van het heerlijkste brood dat we
ooit geproefd hadden, dik besmeerd met
boter en dik belegd met kaas.
Shirley Temple zong en danste in haar
DC-3, de 'Good Ship Lollipop'. Wij zon
gen en dansten alleen maar inwendig in
onze Dakota die volgepropt met evacués
zat. Zo vloog de DC-3/C-47 Dakota ons de
vrijheid in. Ik ben dat vliegtuig nooit ver
geten. Tot op de dag van heden wordt de
DC-3 hier nog gevlogen door kleine vlieg
maatschappijen en gebruikt op kortere
trajecten. Van de duizenden en duizen
den DC-3's die in de Tweede Wereldoor
log werden gebouwd zijn er nog wel een
paar honderd over die nu na bijna 60 jaar
nog vliegen. De DC-3 wordt 'the plane
that changed the world' genoemd en één
van de vier nuttigste wapens die de USA
had tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er
stond een pracht exemplaar hier op ons
Ocala Airport, maar die heeft het moeten
afleggen tegen de Storm Zonder Naam,
die we hadden in maart 1993. Er bleef
haast niets over van de oude DC-3 die in
stukken over het vliegveld lag gezaaid.
Triest. We gaan geen vliegveld voorbij of
onze ogen zoeken automatisch het veld
af naar een Dakota en hierbij een plaatje
van Shirley Temple's en mijn Good Ship
Lollipop.
Juul Lentze
Phuket II
Nu ben ik weer thuis, na Thailand, waar ik voor 100 procent van
genoten heb, met een kopje koffie in de zon. Randy en
Tok-pe-tok kwamen direct naar me toe en ik vind mijn
Australische Randy net zo mooi als de Thaise haan, die naast
ons hotel woonde. Ik had zo'n fijne kamer in Phuket. Een platje
met drie rotanstoelen. Vlak vóór mij hoge klapperbomen en
'tokka' in alle kleuren. Binnen, stond in elke kamer, zelfs in de
badkamer, een vaasje met orchideeën. Wat me vooral opviel in
Thailand was de eerbied en genegenheid voor de oudere men
sen. Zo zat ik in de taxi met Tjok als driver. Hij sprak heel krom
Engels maar op het dashboard stonden portretten van zijn
vader en moeder. Ja, hij woonde nog bij hen in en niemand kon
koken zoals zijn moeder. Ook toen ik in de warong aan het
strand smulde van gebakken garnalen in hete saus, sprak Bobo
de eigenaar ook heel trots over zijn ouders, die in de bergen
woonden, maar vaak kwamen helpen. Onze grote jumbo was
tjokvol. Naast het middenpad waren vier plaatsen, die werden
bezet door een Chinees met zijn vier zoontjes. Direct maakte de
vader van de ruimte twee geriefelijke bedjes voor zijn kroost en
ging hij zelf op de grond zitten voor een dutje. Als je het zien
wilt, er is zoveel, dat je hart raakt.
Tilly Breeman
46
