T
Herregistratie graven
algemene begraafplaats te Bandung
Indische manieren van zeggen en doen.
Veel totoks (Hollanders) hebben in het vroegere Nederlands-
Indië weinig geweten van de gewoonten en de leefwijze van de
Indische Nederlanders, toen vaak kortweg Indo 's of Sinjo 's
genaamd. De ene totok meende het beste te doen, door zich een
tikje afwijzig te honden, de andere kon wel wat geringschattend
op hen neerkijken. Gelukkig was er nog een derde categorie,
dat waren diegenen die er wel meer van wisten en die zich
graag in het gezelschap van de Indo 's bewogen. Zij waren, wat
men wel eens noemt 'verindischtNu hebben de Indische
Nederlanders voor vele zaken een eigen naampje bedacht, dus
voor deze categorie vonden ze ook een grappige aanduiding:
het zijn de 'afgedwaalde Hollandersof, in het alledaags
Maleis 'totok kesasaren dat laatste was vast niet onaardig
bedoeld.
Gedrag op een feestje
D A. Visker
(Mededeling gemeente Bandung)
IVertalingWil van Domburgl
Is men genodigd op een verjaardag of een ander familiefeestje,
dan voelt men pas echt de Indische onderlinge verbondenheid.
Men vindt het prettig dat er zoveel mogelijk gasten aanwezig
zijn en wil het allen graag naar de zin maken. In veel gevallen
zal men een soort scheiding zien. Men weet dat de vrouwen,
ook vaak van genodigden, achter gaan zitten in een kamer ach
ter de feestruimte, of zich zelfs naar de keuken begeven. Dat
komt voornamelijk voort uit de wens om behulpzaam te zijn, de
gastvrouw een handje te helpen, maar niet minder om gezellig,
vrouwen onder mekaar, samen te praten, wat men dikwijls 'ngo-
brol' (babbelen) noemt. Anderzijds is het ook zo, dat mannen in
hun gesprekken maar al te vaak afdwalen naar hun werk of
naar mannen-belevenissen, die weinig interessant zijn om naar
te luisteren en over het algemeen niet door vrouwen kunnen
worden gevolgd, en dus door hen ook niet zo leuk gevonden
worden.
Het gevolg is dat de mannen meestal in de voorkamer of de
voorgalerij zitten, waar ze heel goed en royaal worden onthaald.
Dranken en lekkere versnaperingen zijn bij elke Indische familie
overvloedig voor de gelegenheid aanwezig. Maar niet alleen
snoepen, er moet behoorlijk worden gegeten. Van elke gast
wordt verwacht, ja er wordt min of meer op gerekend, dat hij
aan de feestmaaltijd zal deelnemen. Dat gaat soms op een typi
sche manier. Omdat natuurlijk niet iedereen op hetzelfde uur
arriveert, eet ieder op een verschillend moment. Voor de keuken
kost dat heus niet zo erg veel inspanning, omdat alle gerechten
schepklaar gereed staan. De vrouw of dochter des huizes komt
eerst even voor om naar de wensen van de gast te informeren
en even later komt ze met borden vol heerlijkheden op een
dienblad, daarbij is steeds rijst (of gele rijst) de hoofdschotel.
Meestal gaat men niet speciaal aan tafel, doch krijgt men een
bord gewoon op de knieën. Voordat een gast begint met eten
vraagt hij beleefdheidshalve aan de overigen vergunning om
met eten te mogen beginnen en daarna stoort hij zich verder
nergens meer aan en laat het zich goed smaken.
Zo'n maaltijd heeft meestal dagen van voorbereiding en keuken-
arbeid gekost, het zou dan ook erg onhoffelijk zijn om na afloop
niet duidelijk zijn prijzende goedkeuring over het eten te geven.
Zijn er veel bezoekers, dan is de goede gewoonte om niet alle
maal gelijktijdig op te stappen. Gaat er een persoon of echtpaar
weg, dan staan de anderen niet direkt op, maar blijven nog
even, om later apart naar huis te gaan. Op die manier komt de
familie van de gastheer niet direkt pijnlijk merkbaar in een huis
zonder gasten te zitten, met de restanten van eten en drinken
en stapels vuile borden en glazen, en, wat het meest belangrijke
is, dan gaat de 'redjeki'(gelukssfeer) van het feest niet verloren!
De Burgemeester van Bandung maakt bekend (bekendmaking
nr. 004/1994) dat op grond van artikel 2 lid 1 van het
Daerah-reglement nr. 16/1993, elke twee jaar een herregistratie
van de graven op de algemene begraafplaats (TPU) Kotamadya
Daerah Tingkat II te Bandung dient plaats te vinden.
Nabestaanden worden er op geattendeerd dat volgens lid 2 van
het bovengenoemde verordeningsartikel, de Dinas Pemakaman
Dienst Begraafplaatsen) gerechtigd is de graven op te ruimen
wanneer er binnen twee opeenvolgende termijnen (vier jaar)
geen herregistratie van de desbetreffende graven plaatsvindt.
De retributiekosten voor herregistratie bedragen 10% van de
kosten voor een grafvergunning.
In verband daarmede adviseren wij de nabestaanden de graven
van hun overleden familieleden op de bovengenoemde algeme
ne begraafplaats (TPU), zo spoedig mogelijk te herregistreren
door zich in verbinding te stellen met het kantoor van de TPU of
de Dienst Begraafplaatsen (Dinas Pemakaman) Kotamadya
Daerah Tingkat II Bandung, Jalan Pandu 32, Bandung.
9
