Geweer
C. van Heekeren
r vijf Indische
verzorgingshuizen
wensen u heel
De Leeuwerik,
Dennenrust,
Hartenseweg 50
6704 PZ Wageningen
Patrio,
Nassaulaan 58
3743 CE Baarn
Badhuislaan 1,
6957 DB Laag Soeren
Nieuw Beekvliet,
Nieuw Beekvliet 7
5272 CE St. Michielsgestel
Raffy,
Boschstraat 57
4811 GC Breda
31
De Britse kolonel was in een ernstig maar beschaafd debat
gewikkeld met een majoor. Dat ging op de manier waarop dat
soort Engelsen dat doet: de kolonel begon elke zin met een
bedachtzaam Tm afraid', waarbij hij, zoals dat hoort, bij de laat
ste lettergreep even kreunde. De majoor begon zijn antwoord
dan met een zeer ernstig 'As a matter of fact' en kreunde daarbij
nog meer. Ze waren zo verdiept in hun gesprek, dat ze leken te
vergeten, dat zij in een tropisch krijgsgevangenschap zaten.
Op enige afstand kwam een Koreaanse wacht aangeslenterd,
zijn te lange geweer met bajonet achter zich aanslepend. De
Koreanen hadden nog niet zo lang de bewaking overgenomen.
Het waren bij aankomst onzekere jongens van een jaar of
zeventien met babygezichten: in het begin vooral wat bang voor
die lange Hollanders. Maar in een paar weken hadden zij zich
aan de toestand gewend en overschreeuwden zichzelf in flink-
doenerij. Macht corrumpeert en deze macht, die die jonge kna
pen dank zij de toestand en hun geweer hadden, in het bijzon
der. Op zijn weg werd de jongeman door verschillende krijgsge
vangenen met een Japanse buiging (met rechte ruggen en stij
ve nek) begroet, wat hij zich koninklijk liet aanleunen.
Toen hij bij de beide officieren aankwam, waren deze zo in hun
discussie verdiept, dat zij hem niet zagen en dus niet groetten.
Hij blafte hen meteen in het Japans aan, maar de beide heren
negeerden hem. Opzettelijk of niet, dat was niet duidelijk. Maar
de Koreaan werd razend en begon (onverstaanbaar) te schel
den. De kolonel keek op, toonde zich wat boos en sprak de jon
gen bestraffend toe. Zag hij niet dat de heren in gesprek waren
en wist hij niet, dat het zeer ongemanierd was, de heren zo te
storen en in de rede te vallen? De Koreaan maakte zich daar
nog nijdiger over en begon met zijn geweer te dreigen. Dat ging
de kolonel toch werkelijk te ver. De brutaliteit! Hij pakte met een
vermanend woord het geweer af en stapte kaarsrecht naar de
wacht, de kleine Koreaan er bijna huilend achteraan, smekend
om hem zijn geweer terug te geven.
De scène had natuurlijk op deze vrije dag in het overvolle kamp
de aandacht getrokken. De meesten trachtten hun lach te
bedwingen, anderen draaiden zich om en lachten vrijuit.
Na een paar minuten kwam de kolonel weer terug, ernstig en
zwijgend en ging naar de officiersbarak. De soldaten dromden
samen om de gebeurtenis nogmaals uit de doeken te doen en
te lachen. Maar al gauw begonnen enkelen de zaak anders te
zien en zich zorgen te maken. Het incident was eigenlijk een
zware belediging voor het Keizerlijke leger. De soldaat was
belachelijk gemaakt en dat schaadde het gehele leger. De
gevangenen wisten maar al te goed hoe overgevoelig de
Japanners waren als het ging om hun eer en dat van het leger
en dus van de Keizer. Zou dit voorval niet zwaar gestraft wor
den? Men ging zich steeds meer verdiepen in de consequenties
die de gebeurtenis zou kunnen hebben. Het minste was wel de
doodstraf voor de kolonel, maar ook bestond natuurlijk een
grote kans op een collectieve straf, bijvoorbeeld een paar dagen
geen eten of misschien zelfs een paar onthoofdingen. Al praten
de werden de verwachtingen en angsten steeds groter en het
kamp dat op de schaarse vrije dagen altijd zo'n opgewekte
indruk maakte, werd erg stil. Menigeen sliep die nacht nauwe
lijks.
De volgende morgen, bij het aantreden om geteld te worden,
zagen de mensen een groot bord, waarop duidelijk stond: 'Het
is streng verboden de wachten hun geweer te ontnemen. De
kampcommandant.'
De Koreaanse bewaker werd niet meer teruggezien.
(ingezonden mededeling)
