fUijn achtertuin
a t<x&
Sirih pruimen
D.A. Visker O
10
scherp, heet. Het vele speeksel moet men natuurlijk weer kwijt,
op straat is dat geen probleem, maar thuis heeft men er een
speciale kwispedoor voor, die dient voor algemeen gebruik. Nu
blijkt trouwens ook dat het speeksel vuurrood is geworden, dat
is een gevolg van de vermenging van gambir met de kalk.
Dat is een gewoonte, vooral van vrouwen, meestal Indone
sische, hoewel er ook Indische en zelfs Hollandse vrouwen zijn,
die zich hieraan overgeven. De sirihpruim is een flink pakket,
waarmee je direkt
een volle mond
hebt.
Het opbouwen van
de pruim gaat als
volgt: Men kiest
eerst één of twee
sirihbladeren, die
met zorg op de
handpalm worden
gelegd, daarna
worden ze met een
fijn stokje bestreken
met een beetje
ongebluste kalk
(kapoer sirih) het
geen eveneens met
zorg en geduld
moet geschieden.
Daarna wordt er
een klein brokje
gambir aan toege
voegd en raspt men
tot slot wat
schraapsel af van
een pinangnootje. Dit alles wordt nu dichtgevouwen en achter
de kiezen gepropt. Het kan wel eens een aardig dikke pruim
worden. Die wordt dan rustig fijngekauwd, waar men lange tijd
over kan doen. Het gevolg is dat er nu een verhoogde speek
selafscheiding ontstaat. De smaak, ja die is een beetje pittig en
De gewoonte is verder, dat men daarna de tanden weer goed
schoonwrijft, soms gebeurt dat met de bast van een pinangnoot
je, maar ook vaak gebruikt men er een propje speciaal grofge-
sneden tabak voor. Maar die tabak wordt daarna gewoonlijk
weer bij de sirih-pruim gevoegd, wa»rrlnnr het spreken enige tijd
wordt bemoeilijkt.
Niet zelden steekt
de sirihpruim voor
een deel buiten de
mond.
Sirihpruimen is een
bezigheid, die men
graag in gezel
schap uitvoert, een
gelegenheidsritu
eel. Er bestaan
fraaie koperen si-
rihstellen, die een
schaal bevatten en
een aantal potjes
voor de verschillen
de ingrediënten.
Zelfs de Javaanse
vorsten laten, wan
neer zij zich ergens
heen begeven, hun
sirihstel, door een
speciale dienares,
achterna dragen.
05"er Sirihpruimen wordt
op den duur een verslaving, net als bij ons het roken; wie er
eenmaal aan gewend is, kan er moeilijk weer vanaf komen.
Voor ons nieuwe huis stroomt een singel
waarvan de oevers overvloedig met riet
zijn begroeid. Kikkers, eenden en allerlei
watervogels voelen zich veilig en gebor
gen erin en laten het in een kakofonie
van geluiden ook horen. Zelfs vissende
reigers zijn er geen zeldzaamheid. Kleine
kinderen, roeiend in hun opblaasbootjes,
beleven op het water fantastische avontu
ren. Hartstikke leuk om ze bezig te zien.
Hun stemmen zijn een bevestiging van
het ontluikende leven in deze nieuwe
buurt, in een dorp ingeklemd tussen twee
grote steden. Vele voortuintjes wachten
nog op een creatieve inspiratie van de
respectievelijke eigenaar, ook de onze
De achtertuin is zojuist gereed. Het heeft
lang geduurd en wij hebben het niet zelf
gedaan, maar laten doen. Die van de
buren links en rechts was al veel eerder
klaar. Ze hebben het beiden zelf aange
legd met steun en welgemeende advie
zen van familie en vrienden en...het
resultaat is prachtig. Een Hollandse tuin
met veel kleur, diverse soorten tulpen en
een vijver.
Aangezien wij maar niet op een creatief
idee konden komen, bleef het onkruid
groeien. Ook mooi hoor, van die goudge
le bloemen op lange groene stengels. De
tuin zat vol insekten, vlinders en bijen vlo
gen af en aan. Buren, onze kinderen,
vrienden en kennissen wilden ons al een
safaripak cadeau doen, zo wild zag het er
al uit
Toen gebeurde het! Boven op de over
loop hangt bij ons een grote familiefoto.
Gemaakt in het voormalig Nederlands-
Indië ver voor de oorlog! Opa en Oma
omringd door hun kinderen met echtge-
noten(s) en twee kleinkinderen op schoot.
U zult dit soort statieportretten ongetwij
feld wel kennen. Alles in zwart-wit en
gekleed volgens de laatste, toenmalige
mode compleet met jas-toetoep. Bij het
langslopen was het net of ik hoorde zeg
gen: 'Waarom stop je niet een beetje
Indië in je tuin'. Dat is het, dacht ik!
Meteen ben ik naar beneden gelopen en
heb het mijn vrouw, een nuchtere
Limburgse, verteld. Ze was er meteen
voor en zei: 'Het oude Indië kennen wij
niet maar wel het huidige Indonesië; de
herinnering is geloof ik net zo mooi'. De
hovenier was enthousiast toen hij het
hoorde. Hij wilde met alle plezier ons idee
uitwerken en de tuin aanleggen voor een
vriendenprijsje.
