BIJ DE VOORPLAAT
Op de voorplaat zet de zon de bloemen in
een stralend licht. Licht, dat vrede uit
straalt, vrede, waar iedereen naar verlangt,
zou je menen. Nieuw licht, hoop op een
beter jaar en dat wensen we allemaal. 1995,
het jaar waarin Moesson is verhuisd van
Den Haag naar Amersfoort. Een hele
operatie, maar gelukkig is gebleken dat
velen ons al weten te vinden op het nieuwe
adres. Het was wennen voor iedereen, maar
heette Den Haag niet altijd al Indië's wedu
we? Moessongescheiden van Den Haag
maar gelukkig niet van zijn lezers, poekoelt
teroes.
En dan is het nu weer Kerstfeest. Kerst,
doet denken aan nieuw leven, bezinning, en men komt tot
inkeer. Mij doet Kerst ook altijd denken aan een gebeurtenis uit
mijn jeugd, en dan niet aan nieuw leven maar aan het beëindi
gen daarvan.
Als kwajongens sprongen wij vaak achterop de openstaande
klep van een vrachtauto om een stukje mee te rijden, en bij
snelheidsvermindering sprongen we er weer vanaf. Zo ook een
keer vlak voor Kerstmis. De wagen was net bij de bakker gela
den met dozen met daarin banketkerstkransen. U kent ze wel,
met van die geconfijte vruchtjes erop. U begrijpt dat wij ver
schillende deksels lichtten en de vruchtjes van de kransen
snoepten. Deksels er weer netjes op en o schrik, zonder erg
waren we veel te ver mee gereden, helemaal de stad uit. De
wagen had een te grote vaart om er af te springen en we waren
dus gedwongen nog verder mee te rijden. Het werd zelfs zo ver
dat we begonnen te vrezen niet voor donker thuis te kunnen
zijn. Dat moest wèl, want anders zwaaide er wat. Om de aan
dacht van de chauffeur te trekken begonnen we te zingen, hij
hoorde niets, schreeuwen en tenslotte gillen en ja hoor, hij min
derde vaart en we sprongen eraf. Eer dat hij uit zijn cabine was,
waren wij al weg. Woedend zwaaide hij met z'n vuist.
Nu moet u niet denken dat we alleen met jongens waren, nee
ook meisjes deden mee. Meestal ging het als volgt: de twee
snelsten sprongen met de borst op de klep, hesen zich op aan de
ketting die de klep aan de zijkant horizontaal hield. Met de ene
hand hield je je dan aan de ketting vast en met de andere reikte
je naar de achter de auto aan dravenden en trok ze één voor één
ook op de klep en als we met velen waren
kropen we het vrachtruim in. Zo reden we
dan een stukje mee.
Wij, de snoepers van de kerstkransen
moesten nu kilometers teruglopen over
een hele stille weg, langs een sombere
sinistere dijk. Het begon al te schemeren
en o jé, daar kwam iets ons achter op. We
konden niet onderscheiden wat het was en
werden enigszins angstig en begonnen te
rennen, maar de meisjes raakten achter.
Wat nou, we waren toch geen helden op
sokken, we stopten en namen de meisjes
aan de hand en holden weer verder. 'Het'
kwam nader en nader maar de angst bleek
ongegrond, want het was onze buurman
die met zijn viskar was wezen venten in omliggende dorpen.
We mochten op de zijkanten van de bakfiets zitten en één ach
ter op de bumper, die er af en toe moest afspringen en mee
moest duwen, als het trappen buurman even te zwaar werd. Het
was toch al donker eer we thuis kwamen en de geijkte straf
werd ons gelijk aangezegd: de eerst volgende vrije woensdag
middag naar bed. Erger straf was er niet te bedenken, voor ons.
De volgende dag op school hoorden we dat onze juf vermist
werd. Zij werd gevonden achter de dijk waar wij langs gerend
waren. Zij was daar, bleek later, om het levengebracht door een
ex-medestudent van haar. De hele woensdagmiddag die wij in
bed doorbrachten - en natuurlijk lag ik niet met de hele buurt in
bed, maar met mijn broertje, die ook bij het te laat thuiskomen
betrokken was - spijtte het ons dat we niet even achter de dijk
hadden gekeken. Misschien had onze groep haar kunnen red
den. Maar hadden we dat wel gedurfd, misschien waren we dan
wèl helden op sokken geworden. Hoewel ik me het beeld van
de juf niet meer voor de geest kan halen, denk ik met Kerst
altijd wel even aan deze gebeurtenis en mijmer dan over hoe
snel het leven gaat, vooral als je ouder wordt. En dit jaar hele
maal, want ik ben voor het eerst opa geworden, van Lesley-
Ann, mijn kleindochter. Nieuw Leven! Als ze maar niet achter
op vrachtwagens gaat springen!
Nieuwjaar, 1996: dat we er allemaal iets goeds van maken!
Marinus Schoen
ÏÏ[?Ö£IGD(jJ(](B ÏÏQODIÏQ (tel./fax 073-5325688)
Lid S.G.R.
Molenberg 115386 DA Geffen
Organiseert in overleg met U op maat gesneden reizen
naar Indonesië
Minibusvervoer over Sumatra en Java
Hotels naar keuze in midden- en luxe klasse
Overwinteren: Singapore, Java, Bali, Lombok
Vliegreis o.a. met Singapore Airlines met diverse
directe verbindingen
Te Singapore voordelige chalets aan de kust.
IFA
Wij wensen U prettige feestdagen
en een gelukkig 1996.
SticlUüUf OtuJUicli tycutulie. Alcltie^
Foto: Harry van Lawick van Pabst
Lesley-Ann Schoen
2
