Ervaringen met WUBO
Stichting Adinda
Respect voor herinnering
Kees Ingelse
Nederlanders waren bevoorrecht (ook ik),
niettemin heb ik er nimmer slapeloze
nachten van over gehouden. Het was
toen allemaal zo gewoon en het ging
onbewust over je heen. We zijn nu vijftig
jaar verder, als wij er van geleerd hebben
dan heeft het terugblikken naar de tijd
van toen toch zin gehad!
Theo Kappers, Amstelveen
Op de mededeling over de Wetswijziging
WUBO in Moesson (15 oktober 1995,
pagina 6) wil ik alsvolgt reageren. Voor
diegenen, die nooit een aanvraag hebben
ingediend, probeer ik de procedure van
de behandeling van de aanvraag beknopt
uit te leggen. Ik meen de betrokkenen het
best te kunnen informeren door te vertel
len over de procedure van mijn aanvraag.
Mijn aanvraag houdt verband met de
publicatie van de WUBO in het blad van
de Indische Pensioenbond van oktober
1994. De mededeling houdt in dat voor
mensen die wel een medische verklaring
hebben doch, met een NIHIL-WUV uitke
ring, de WUBO een alternatief heeft met
de invoering van de zogeheten art. 19
toelage. Deze toelage bedraagt minimaal
130,- en maximaal ongeveer 280,-
bruto per maand. Wanneer u denkt dat
het een simpele afdoening betreft, heeft u
het mis.
Mijn aanvraag is gedateerd 19 december
1994 en tot op heden moet ik nog op een
uitspraak wachten. Vanaf de indiening
van de aanvraag begint de lijdensweg,
want de procedure is alsvolgt. Je moet
een instantie aanwijzen die jou kan
bemiddelen en die verklaringen kan afge
ven en ondertekenen, waarbij jij de
WUBO machtigt om inlichtingen in te win
nen, zoals stamboeknummer, huisarts,
eventueel internist, et cetera. Voor een
bemiddeling heb ik de stichting Pelita
aangewezen, die een lijvig sociaal-rap
port opstelt in opdracht van de WUBO.
Daarin is opgenomen:
a. dat ik getuige was van een executie
van de hoornblazers Peetoom en Braam
in juni of juli 1942 in het zesde Depot
bataljon te Tjimahi;
b. dat ik met mijn dienstonderdeel, de
bergartillerie te Tjimahi, de bombar
dementen van de Japanse luchtmacht
heb meegemaakt nabij Kalidjati op 2
maart 1942 (zie: Moesson 15 maart
1993, pagina 16);
c. wat mijn belevenissen zijn als krijgsge
vangene in Changi Prison in Singapore
(zie: Moesson 15 augustus 1993, pagina
20).
Dan vragen zij mij om personen aan te
wijzen (te noemen), die van deze gebeur
tenissen kunnen getuigen. Na meer dan
vijftig jaar is het ondoenlijk om aan getui
gen te komen. Daarom leest men vaak in
Moesson een verzoek om getuigen. De
raadskamer stuurt het dossier ter behan
deling aan de medisch adviseur, die op
zijn beurt het dossier doorstuurt naar het
Medisch Bureau PUR te Leiden. Middels
een brief word je in Leiden ontboden voor
een onderhoud doch in mijn geval kwam
de arts (misschien is hij wel een psychia
ter?) bij mij aan huis om over mijn proble
matiek te praten. Tot slot wil ik iedereen
adviseren om voor zijn rechten te blijven
vechten en nimmer de moed op te geven,
zoals mevrouw I. Rijken uit Amstelveen
(zie: Moesson 15 mei 1995, pagina 51).
C.J. Jansen, Badhoevedorp
De stichting Adinda (Moesson 15 oktober
1995) beijvert zich het culturele erfgoed
door te geven. Doorgeven! Dat hebben
Frits en ik eigenlijk ook altijd gedaan.
Misschien hebben onze kinderen wel
eens gedacht: 'Alwéér die verhalen.'
Maar tenslotte wilden ze, bij ons aan de
hand, staan voor het huis waar ik gebo
ren ben, waar Frits gewoond heeft, waar
opa schoolhoofd was. En zo ging Flip met
ons op reis, met zijn kinderen en zijn
Meis. En ja, wat er toen gebeurde...
Helemaal in de ban van dat land, die cul
tuur wil hij nu doorgeven. Hij maakt tijd en
energie vrij; veel tijd en veel energie om
een Pasar Malam Kecil op te bouwen, die
zondag 26 november in ons dorp Over-
asselt werd gehouden. In het
Verenigingsgebouw. Met wayang, dans,
gamelan en wat nog meer op een Pasar
Malam thuishoort. Zelfs een optreden van
Tante Lien. Flip zelfs als Boeng met de
angklungs volgens het systeem van Pak
Ujo uit Bandung.
Edie Brodie van de stichting Adinda en
Flip Stoltenborgh met zijn (éénmalige?)
Pasar Malam Kecil: vertegenwoordigers
van de jongere generatie Indische
Nederlanders. Adoeh! Baik betoel!
Ineke Stoltenborgh, Overasselt
Het begraven en gedenken van de
overledene heeft vandaag de dag
weer een volwaardige plaats in het
bestaan. Nabestaanden hechten
waarde aan het gedenkteken of graf
monument. De zorg daarvoor kan
echter niet iedereen zelf bieden.
Persoonlijke omstandigheden of de
afstand kunnen belemmeringen zijn.
Om hierin een helpende hand te bie
den is onlangs De Waerde Advies
Uitvoering van start gegaan. Deze
nieuwe landelijk werkende onderne
ming biedt met persoonlijke aandacht
en vol respect diensten aan. Die
bestaan, zoals de naam al zegt, uit
advies en uitvoering. Advies bijvoor
beeld over verzorging van het
gedenkteken en beplanting. In de uit
voerende activiteiten biedt men basis-
onderhoud of eenmalig onderhoud.
Het pakket basisonderhoud omvat
driemaal per jaar een bezoek aan het
gedenkteken of grafmonument, met
onder andere het schoonhouden van
de steen, het verzorgen van nader te
selecteren beplanting, het opmaken
van een verslag met daarin de bijzon
derheden en gegevens over de staat
van onderhoud en het verzorgen van
een foto van het gedenkteken. Omdat
de diensten duidelijk verder gaan dan
die van een hoveniersbedrijf, typeert
De Waerde zich als 'graveniersbe-
drijf'. De werkzaamheden worden uit
gevoerd op basis van respect voor
herinnering en zorgzaam onderne
men.
6 december 1916 5 november 1995
Tot ons groot verdriet ging van ons heen onze dierbare
die na veertig jaar Nieuw-Zeeland pas weer anderhalfjaar terug in Nederland was.
De laatste weken waren heel zwaar.
Tom en Margareta Ingelse
Nellie Coster-Ingelse
Henny Ingelse-Korthals
Hetty de Bruijn
Neven en nichten
Correspondentieadressen:
Mevrouw H. de Bruijn De heer T. Ingelse
Marelaan 28 Smedjegatan 16
2341 LD Oegstgeest 62155 Visby
Gotland
Zweden
De crematie heeft inmiddels plaatsgevonden.
5
