Niet in groepsverband, maar wel verzorgd?
Galerie Buitenzorg
O
arts crafts
uit Indonesië en China
winkel - galerie Jaj
beeldentuin
Molenstr.45 2513 BJ Den Haag
informatie: 070 - 345 51 64
den we slapen en eten. De gevraagde
bedragen waren belachelijk hoog, maar
ja je zit klem en dat weet men ook.
Bovendien als je wit bent, ben je rijk! Er
zijn geen wegen, dus alles moest per
prauw of speedboot gebeuren.
In de periode dat we op Buru waren, zijn
we met een speedboot zo ver mogelijk
westwaarts gevaren. We ontdekten dat
het hoen op sommige plaatsen verdwe
nen was. Er waren echter ook nieuwe
legplaatsen die niet bekend waren. De
tocht terug, honderdzestig kilometer van
west naar oost, ging deels per prauw,
deels per voet en deels per speedboot.
We liepen soms tien tot twintig kilometer
langs grind- en zandstranden. Een zeer
vermoeiende bezigheid, vooral bij een
luchtvochtigheid van meer dan tachtig
procent en een temperatuur van 30-35
graden Celsius. Je bent dan ook de hele
dag nat van het zweet en je hebt altijd
onvoldoende water bij je. Gelukkig is men
bij de desa's die je passeert zeer enthou
siast en biedt men kelapa muda (jonge
cocosnoten) aan, waarvan je het sap
drinkt en het vlees eet. Mijn overlevings
middel is Zwitserse kaas in poedervorm;
dat geeft het benodigde zout. De tocht
was zwaar en achteraf zeer bevredigend
wat het onderzoek betreft. Zo'n weekje
raak je heel wat kilo's kwijt.
Wat wel in het geheugen blijft hangen is
dat hoe onbelangrijker een dorpje is, hoe
meer papieren je moet laten zien. Zelfs
de papieren uit Jakarta en Ambon waren
niet voldoende. Toen ik opmerkte, dat ik
direkt terug zou gaan naar Ambon om in
mijn rapport te vermelden dat men in
Jakarta niet voldoende en zelfs de ver
keerde papieren meegegeven had vol
gens de plaatselijke legerautoriteit, excu
seerde deze zich door te zeggen dat hij
een belangrijke vergadering had. Later
vertelde zijn vrouw dat de R.M.S. nog
steeds actief is. Toen ik daarop opmerkte
dat deze club alleen nog maar uit oude
mannetjes bestaat, wist ze me haarfijn te
vertellen dat een groep jongeren op twee
de Kerstdag in Den Haag gedemon
streerd had voor de Indonesische ambas
sade. Daar was mij niets van bekend!
Leksula was het summum van melden en
moeilijk doen. Het hoofd van de vakbond
ter plaatse probeerde ook zo veel moge
lijk aan ons te verdienen. Hij vroeg een
onbeschaamd hoog bedrag om ons naar
ons uitgangspunt te brengen. Over wat
we terug moesten betalen werd niet eens
gesproken. Hij beweerde voorts dat hij de
enige mogelijkheid was en hield ons net
zo lang vast tot de plaatselijke boot ver
trokken was. Daar kwamen we pas achter
toen de boot langs voer. Na dit en alle
papier-ergernissen vonden we een leuke
familie, die ons voor een redelijke prijs
met de ambulance-speedboot naar onze
bestemming wilde brengen. Terug was
ook geen probleem. De boot lag er toch
en de dokter die een paar dorpen verder
op woonde zal het waarschijnlijk nooit te
weten komen. De plaatselijke losmen was
ook geen succes.
Gelukkig waren een aantal hoofden van
desa's onderweg tevreden met mijn visi
tekaartje en zeer behulpzaam. We kon
den slapen en eten en toen we wilden
betalen was men zeer verrast. Daar moet
je voorzichtig mee zijn, want gastvrijheid
staat hoog in het vaandel bij de eenvoudi
ge desabewoner. Leksula zal nooit een
toeristenplaats worden, hoewel het land
schappelijk de moeite waard is. Dat heeft
de dokter van Namrole beter gezien. Hij
heeft een prachtig logement en hij maakt
gebruik van de ambulance op de twintig
kilometer weg die er ligt.
We hadden alles zo geregeld dat we na
een week bij een kampong kwamen,
waar een schip 's avonds of de volgende
dag langs zou komen. Helaas had men
blanken alleen vanuit de verte gezien.
Het kleine kamertje waar we zaten was
stampvol en niet alleen met kinderen. Ze
staarden ons aan, keken in onze spullen.
Al met al waren ze een dagje naar de die
rentuin. Er was ook een traditioneel mos
lim huwelijksfeest met trommels en oude
dansen. Dat ging de hele nacht door. We
waren doodmoe, maar we konden er niet
onderuit een uurtje mee te doen. Toen
we vertelden dat we naar Ambon gingen,
was men niet zo enthousiast voor deze
mondaine stad. Er werd flink over gemop
perd. Onbegrijpelijk, want veel jongelui
dromen ervan nog eens op Ambon aan
de slag te komen. We leerden twee
spreuken die we nog niet kenden en die
op Ambon slaan. 'Orang Ambon makan
kilo, kerja ons', wat wil zeggen een
Ambonees eet voor een kilo en werkt
voor een ons; 'Orang Ambon makan sam-
pai keringat, kerja tidak mau keringat', vrij
vertaald wil het zeggen dat een
Ambonees zweet van het eten en niet
van het werken.
Gelukkig voor ons en voor de Ambonees
kwam het schip om 01.00 uur. Zo'n schip
kondigt zich vanuit het donker aan met
harde popmuziek. De lantaarns werden
ontstoken, de kapitein had ons in de
schijnwerper en na verloop van tijd wer
den we met een boomstamprauw naar
het schip gevaren. Aan boord was het
donker en overvol, dus vielen we maar
ergens tussen de mensen neer. Lydi had
een slechte nacht. Veel kakkerlakken en
je raadt het al; een lading stinkende
kopra. Vijftien uur later waren we weer op
Ambon, waar we alle kleding in het sop
zetten om de lucht eruit te krijgen.
Ik begon vrij snel met het uitwerken van
de verzamelde gegevens, want over twee
dagen is het weer volle maan en moeten
we weer op de werkplek zijn.
Wij maken vrijblijvend een reisvoorstel met de daarbij
behorende reissom voor een reis naar:
Indonesië, Thailand, Maleisië
Australië/Nieuw Zeeland incl. eilanden in de Pacific
Brazilië, U.S.A.
AURORA TRAVEL SERVICE B.V. (ANVR/SGR)
Clauskindereweg 28-29, 1069 HN AMSTERDAM
Tel.: 020 -619 93 77.
Zaterdag telefonisch niet bereikbaar
TRAVEL SERVICE B.V.
24
