O
maar de Chinese mevrouw was pienter en
zag er wel iets in. Bij het donker worden
kwam Jacob in het gangetje naast de bad
kamer; één meter was de heg gesnoeid!
De volgende dag stond Jacob weer een
meter verder naast de heg. Jacob bleek
een goede snoeischaar te zijn. Ongeveer
een maand later begon Jacob van voor af
aan. De heg was van de straatkant tot de
achtermuur achter het huis zeker zo'n 25
tot 30 meter lang. Voor de foto hierbij heeft
mijn man hem verplaatst. Jacob kijkt ver
baasd; wat doe je nou? Mij storen in mijn
spel?
De andere foto is van Jacob met kokki. We
waren overgeplaatst naar Soerabaja. Kokki
en baboe, onze hond Bobby en Jacob met
wat klein spul gaan mee per auto. Gelukkig
sta ik hier vlakbij Jacob in zijn kooi, want
kokki, op van de zenuwen, verplaatste de
kooi door hem aan het haakje op te tillen.
Ze was vergeten dat de kooi uit twee delen
bestond. Tot haar schrik en de mijne wilde
Jacob de vrijheid instappen. Met zijn kop
naar buiten laat kokki het deksel weer val
len en zit Jacob er tussen, precies op zijn
nek valt het mes van de guillotine. Met een
snelle beweging til ik het deksel op, geef
Jacob een duw en sluit de kooi weer. Mijn
man maakt een foto en nu zie ik hoe
kwaad Jacob is, zijn oranje kuif als een
waaier, krijsend. Op de foto zie ik nu ook,
dat er nog een stukje van de staart van
Jacob vast zit. Ik zal hem dus nog eens
een duwtje hebben gegeven. De kokki kon
nooit meer in zijn buurt komen met voer of
zo. Als hij haar maar zag, was het krijsen.
En ik heb hem altijd gewoon kunnen pak
ken en aaien, altijd lief, ook voor mijn man.
Hoe weet zo'n vogel zo precies wie fout
was van ons drieën toen het gebeurde?
We deden de reis met de auto van Jakarta
naar Soerabaja rustig in twee dagen, onge
veer 1000 km. We overnachtten in
Semarang, waar ik ook lang had gewoond,
in het heuvelterrein, waar een leuk hotel
was. De tocht langs de noordkust met hier
en daar een pauze bij een warong met
eten en drinken voor mens en dier. Bobby,
onze hond, was ook een wonder gewor
den. Geboren uit een vuilnisbakken moe
der, maar heel lief, en een verdwaalde set
ter, denk ik. Er lagen drie puppies voor
dood in de tuin van de Chinese mevrouw,
toen ik er langs liep. Eén diertje leefde vol
gens mij nog, dus pakte ik het kale muisje
(daar leek het op) en nam het mee naar
binnen in mijn kamer, zoekend naar een
doos en watten. Op dat moment kwam
mijn man thuis en gaf me meteen een siga
renkistje. Wij gingen op zoek naar een
pipetje, gelukkig had ik er een. We zijn bei
den dagen en nachten bezig geweest rijs-
tewater in druppeltjes te voeren, soms
melk en water. Daarna zachte rijst en aard
appelpuree, weer later wat rauw gehakt
erbij. Het hondje werd van een muis zo
groot als een rat, toen kwamen de haartjes
en de oogjes gingen open. Bobby werd
een langharige bruine hond, niet eens zo
erg klein, een mooi en lief dier.
Als wij om de drie jaar met verlof naar
Holland gingen, ging Bobby mee. Op de
boot was elke bootsman dol op hem. Hij
heeft op geen enkele bootreis in het hok
gezeten, alleen in een vliegtuig in het ruim
in een mooi groot hok, maar dat was niets.
Hij in de bagageruimte en ik boven zijn kop
op een stoel, waar wij hem af en toe hoor
den huilen. Het vliegtuig was een Dakota
met capaciteit voor ongeveer twintig
personen. In Singapore mag een hond,
zelfs op het vliegveld, niet uit zijn hok. Dan
moet hij ter plekke zes maanden in quaran
taine. Dat wist ik niet, maar de gevolgen
voor Bobby waren afschuwelijk. Op de
voorlaatste stop in Karachi, mocht Bobby
uit het hok en deed dus overal op het vlieg
veld zijn behoefte, zelfs in de hal. De hond
is daar een onrein dier, dus hebben we
maar flink wat fooien uitgedeeld. Ik droeg
hem naar de auto, die klaar stond, en mijn
man regelde mijn bagage en het hok. Er
waren ook veel kennissen, die enorm veel
medelijden hadden. Gelukkig heeft Bobby
er geen last van gehad. We kregen
meteen het paviljoen van de mess en daar
was een enorme tuin bij.
Bobby is nog eens met verlof geweest in
Holland, met twee boten, dat was geen
probleem. In 1957 stierf mijn man en ging
ik voor het laatst naar Holland. Bobby weer
mee op een vrachtboot. Die reis duurde
drieënhalve maand! Helemaal geen pro
bleem voor Bobby. Hij heeft mijn man nog
zes jaar overleefd.
Jacob had ik aan een Chinees meisje op
kantoor gegeven, haar moeder had een
grote tuin. Nog enige jaren schreven wij
elkaar, toen was ineens alles mis en was
er geen contact meer mogelijk met
Indonesië. Hopelijk leeft Kaka nog, ze kun
nen 150 jaar oud worden. Alle navraag
leverde niets op, ik kreeg geen antwoord
meer van Lily Liem. Misschien is ze ook
ergens in Holland komen wonen.
Wie weet!
16
